die ouwe centrale
bank
E
la
7
Ik doe het toch! Ik moet iets kwijt
over die eigen, goede, oud-ver
trouwde, veel gesmade, onvolprezen
Centrale Bank van mij, die gaat verdwij
nen.
Toegegeven, soms twijfel ik of dat nu wel
zo nodig is. Wat is zo n Centrale Bank nou
uiteindelijk meer dan een papieren fictie,
een opgedirkte imitatiepersoonlijkheid?
ledereen zal het wel gek vinden, wat ik
daarover wil zeggen.
Ik weet dat allemaal deksels goed. Maar
ik doe het toch. Want wil er allemaal even
rekening mee houden, dat er voor mij tot
nu toe maar één Centrale Bank geweest
is, heel wat jaartjes lang. En er was voor
mij maar één organisatie! Ik wil het hier
maar eens goed zeggen: het doet je toch
wel wat, als die ene Centrale Bank gaat
verdwijnen!
Dat die andere Centrale Bank ook ver
dwijnt ligt heel anders. Zeker, het is van
groot belang, ingrijpend zelfs, iets dat je
een moedige financieet-economische enzo
voort stap noemt maar wat raakt dat
mij nou helemaal? Nee, dan mijn eigen
Centrale Bank. Dat die met naam en
plaats in het verleden gaat verdwijnen,
dat gaat me niet zo maar langs de koude
kleren heen. De mensen van die andere
Centrale Bank zullen hetzelfde ervaren,
maar ik schrijf nu louter vanuit de ge
dachten, herinneringen en gevoelens, die
het lot van mijn eigen Centrale Bank
opwekt.
Kijk het is als met een huis, waarin je
bent opgegroeid, waarin je jaren hebt
gewoond. De verhuizing naar dat betere,
mooiere en grotere huis is met enthousias
me voorbereid. Je hebt er zin in. Maar als
die verhuiswagen voor de deur staat om je
boeltje mee te nemen, merk je dat je iets
achterlaat. Een deel van je leven? Dat
zeggen ze soms. Want zo'n huis met zijn
straat en zijn buurt is wat voor je gaan
betekenen en dat raak je nooit meer
kwijt.
Zó ongeveer is het ook met de
Centrale Bank en haar organisatie.
ledereen beschouwde die als
„onze", het werden in je gedachten onge
merkt een soort levende dingen, met een
eigen taal, gedrag en sfeer. Niet iedereen
zal me dit zo na zeggen, je moet er na
tuurlijk een aantal jaren voor mee gelo
pen hebben.
Zulke mensen zijn er echter genoeg, ook
bij de aangesloten banken. Zij zullen
begrijpen wat ik bedoel.
Dat zijn allemaal mensen, die in denken
en werken Utrechtswaren, ol Eindho-
vens" waren. Ze hebben allemaal in
„dat oude huis, de straat ol de buurt"
gewoond, zin ol geen zin, met succes ol
tegenspoed, plezier ol ergernis.
Daarom mag, na alle moois dat over de
fusie terecht gezegd, geschreven en beslo
ten is, hier voor één keer ook wel eens
even gezegd worden, dat we ook wat
zullen gaan missen. Ik doe het in ieder
geval.
Want die ouwe Centrale Bank met zijn
organisatie komt niet terug. Over vijl ol
tien jaar zullen de mensen zich nauwe
lijks goed meer kunnen voorstellen, dat er
ooit twee organisaties waren. Ze zullen er
wel rare gedachten over krijgen.
Laten we daarom voor die mensen hier
iets vastleggen. Inderdaad, het werd tijd,
dat de twee de handen inéén sloegen. We
verhuizen graag naar dat nieuwe grote
huis". Maar als jullie denken, dat we er
niet even omgekeken hebben naar dat
oude huis, dan heb je het goed mis! Want
die oude Centrale Bank met zijn banken
was zó gek nog niet. Dat is voor ons iets
aparts geweest - je kon er tegen schop
pen ol het prijzen - het was op de een ol
andere wijze de instelling, waarbij je je
thuis voelde!
Wees gerust, we gaan echt geen
grafschrift schrijven. Onze lusie be
tekent immers heel wat anders dan
een „zand erover". Ik beken zelfs, dat de
rechtlijnigheid van mijn betoog op dat
andere dreigt stuk te lopen.
Wat al staat die Centrale Bank van mij op
het punt opgeheven en geliquideerd te
worden, de bedoeling daarvan is, dat ze
met de andere oude in de nieuwe blijft
voortleven. Wonderlijk genoeg kan dat
allemaal, maar vraag me nu niet het uit te
leggen. De nieuwe neemt zelfs rustig het
geboortejaar aan van de beide oude Cen
trale Banken en wordt dus volgend jaar al
75 jaar! Die oudjes zijn taaier dan je
denkt; opgeheven en toch voortleven, je
raakt ze niet kwijt!
Ik vind het best zo. Er is wel iets dat
verdwijnt, sommige dingen zul je niet
terugvinden. Zo is het trouwens altijd
geweest. De oude Centrale Bank zorgde
er toch ook voor, dat ze in zeg 10 jaar
enorm veranderde. Dat zullen we ook
met die nieuwe Centrale Bank willen mee
maken.
En dan, na dit alles weet ik nu toch niet
goed wat te zeggen tegen die ouwe Cen
trale Bank: Adieu! of Vaarwel ook in je
nieuwe huis!
Van allebei een beetje lijkt het beste.
J.R.H.
