monetaire perikelen
17
minder zwaar geteld dan anders het geval is. De
conclusie moet dan ook wel zijn, dat de zorg van deze
economen in feite politiek is gemotiveerd en dat hun
economische argumenten slechts als bijkomende argu
menten moeten worden beschouwd.
De rust in de monetaire wereld is maar van korte duur
geweest. Ditmaal zakte het Engelse pond door de mand.
In de beroering van eind vorig jaar maakte deze munt
een ongewoon gezonde indruk: de betalingsbalans en
andere monetaire gegevens gaven geen reden tot onge
rustheid. De moeilijkheden van meer fundamentele econo
mische aard hebben ten slotte toch doorgewerkt in het
monetaire vlak.
Men mag aannemen, dat de Britse regering een devalua
tie op het moment van toetreden tot de Gemeenschappe
lijke Markt zou hebben geprefereerd; Frankrijk heeft wat
dat betreft reeds in 1958 het voorbeeld gegeven. Het is
de Britten echter uit de hand gelopen.
De gevolgen voor het landbouwprijspeil zijn dezelfde als
bij de devaluatie van de Franse franc enkele jaren
geleden: de afstand van het Britse prijspeil tot dat van
de Gemeenschappelijke markt is groter geworden. Het
zal voor de Britse huisvrouw betekenen, dat haar inkopen
door de toetreding tot de E.E.G. nog duurder zullen gaan
worden. Er valt vanuit het Verenigd Koninkrijk dan ook
straks weinig steun te verwachten voor een verhoging
van het Europese prijspeil. Dit effect kan iets worden
verminderd, wanneer reeds dit jaar de prijzen voor
landbouwproducten in het Verenigd Koninkrijk stijgen,
doordat voor de Engelsen de wereldmarkt, waarop zij
voor de voedselvoorziening zo zijn aangewezen, veel
duurder is geworden.
In de Europese Gemeenschap is men de nieuwe monetai
re golfslag te boven gekomen. Het was wel nodig om de
Italianen een extra steun te geven; in de gemeenschappe
lijke landbouwpolitiek is men aan dergelijke afkoop
transacties reeds gewend, zij het dat het daarbij de
Italianen vaak moeilijk valt het in Brussel verdiende geld
ook werkelijk te besteden. Ook is door de devaluatie van
het pond de discussie verschoven over de vereenvoudi
ging en eventuele afbraak van de compenserende heffin
gen, welke sinds vorig jaar in de E.E.G. bestaan. Wat een
ieder wel duidelijk is geworden, dat is dat men niet kan
blijven volstaan met het knutselen aan de monetaire
symptonen, maar dat er meer eenheid van economische
politiek in Europa moet komen om monetaire verstoringen
te voorkomen.
Met een verontschuldigend lachje in mijn richting sprak
een van mijn medewerksters door de telefoon: Nee, die
een beetje dikke meneer, dat's de baas".
De anderen deden alsof ze niets hadden gehoord, maar
voor mij was de tijd aangebroken om me eens met mijn
lijn te gaan bemoeien, vond ik.
Ik ging wat minder eten, nam geen suiker meer in de
koffie en wandel in de avonduren een uurtje langs de
wetering.
Dat bevalt me best en zo ging ik welgemoed enige dagen
geleden weer op pad.
Ferm stapte ik door langs de waterkant. Weinig auto's
langs de weg. Eén passeerde me en stopte wat verderop.
Een geheimzinnige hand deponeerde een grijze plastic
zak in het gras van de berm, waarna de auto in snelle
vaart verdween.
Mopperend op de milieuvervuilers liep ik door en kwam
bij de plek des onheils. Ik keek ernaar en greep.
Eigenwijs natuurlijk, want waar moet ik naar toe met een
zak vuilnis. Maar enfin, m'n nieuwsgierigheid speelt me
vaak parten.
Het leek alsof de zak leefde. Een levende plastic zak?
Een beklagenswaardige zdk, die klagelijk piepte en
onderhuids wriemelde.
U begrijpt het al. Toen ik na veel moeite de knoop had
losgewurmd en in de zak keek, zag ik zes kleine balletjes
wol met natte plekjes neus en mond en halfopen
glimoogjes.
Als de automobilist heeft ontvangen wat ik hem toewen
ste, is hij niet meer thuisgekomen, die vrind, die vrind.
Ik zat daar geknield in het gras vol aandacht in de zak te
loeren. Opeens klonk achter me een stem, die ik danig
vreesde: Wat doe jij daar, Sier?
Met een knerpende schok van schrik schoot ik overeind
en ja, hoor, naast haar damesfiets model 1910, stond
vinnige mevrouw Fretstraten. Oudere lezers hebben meen
ik al eerder met haar kennisgemaakt.
Stamelend legde ik haar uit, dat ik echt niet van plan
was om jonge poesjes te verdrinken en dat een boze
automobilist ze daar had neergelegd. Dat ik een held
was, die ze van een gewisse dood aan de waterkant had
gered.
Aan haar ogen en haar geknepen mond zag ik dat ze me
niet geloofde. Ze liet me toch uitpraten en zei toen
vernietigend: Nou ja, jij zal het ook niet zijn!
Na op die wijze een oordeel te hebben geveld over mijn
levenswandel, stapte ze op haar fiets en verdween.
Ik heb ze dus maar meegenomen. De volgende dag zijn
ze beneden door de meisjes geadopteerd. Lief zijn ze,
maar wel lastig. Maak zo'n kleintje eens duidelijk, dat er
niet geplast mag worden in de bak met grootboekkaar-
ten.
Enfin, u weet het nu vrienden. Heeft u last van muizen in
huis, kluis of archief? Gratis af te halen (bijna) zindelijke
katertjes bij
Cas Sier.
