We zijn benieuwd of we binnenkort een reactie
krijgen van een bank, schreef de Raiffcisenbode
van februari jongstleden in een artikeltje over
pauzegymnastiek.
Al leid je een kleine bank, je wilt toch openstaan
voor de ideeën van een moderne bedrijfsvoering
en bovendien de verstijving van rug- en nekspieren
gaat aan mij niet voorbij.
Dus opperde ik onder de koffie voorzichtig het
plan ook iets in deze richting te gaan doen.
Ik werd smadelijk uitgelachen. De meisjes zijn vu
rige handbalsters en mijn trouwe medewerker ver
klaarde, dat hij het uitlaten van de hond voldoende
vond.
Toen de jongelui voor de lunchpauze de deur uit
waren, kreeg ik een stekende pijn in de nek.
Natuurlijk kwam de pauzegymnastiek me weer m
gedachten. Ik ging naast mijn bureau staan en boog
voorover. Ik kwam bijna tot de grond met de
vingers. Nog eens en nog eens. De pijn begon al
te verdwijnen. Nog een keertje doen dus. Krak, zei
iets in m'n rug en toen ik probeerde overeind te
komen, kreeg ik een hevige pijnscheut. Ik scharrel
de gebukt voetje voor voetje door het kantoor.
Voor het loket werd nadrukkelijk gekucht. Ik schoot
overeind, dwars door de pijnscheut heen en stond
stram maar wat scheef voor de balie.
Daar stond, van alle vrouwen juist zij, mevrouw
Fretstraten. Een lief mens, maar niet iemand die
haar mond zal houden als het gaat om de gedra
gingen van haar medemens.
,,lk sta hier al even naar je te kijken", zei ze.
,,Was de deur dan open", stootte ik eruit.
Jawel", zei ze en ze vervolgde, ,,wat deed je mal,
man. Heb je wat?"
Op dat moment had ik verschillende dingen. Vrese
lijke pijn in m'n rug, een hekel aan degene die de
deur niet had afgesloten, een diep medelijden met
mezelf en nog vele andere gevoelens.
„Ach, ik zocht wat op de grond. Toen schoot het
spit in mijn rug", zei ik. Ze knikte, maar ze was
maar half overtuigd, geloof ik. Ze draaide zich om
en ging zonder haar boodschap te hebben gedaan.
Waarschijnlijk recht toe naar de slager om in geu
ren en kleuren te vertellen, dat meneer Sier zo gek
deed in zijn kantoor. Nu twee weken later is de
pijn al aardig verdwenen. Over pauzegymnastiek
wordt bij ons niet meer gepraat.
Er zou eigenlijk een Raitfeisentrofee moeten zijn
voor nietgelukte initiatieven.
c<9s o/er
206
