RAIFFEISEN
TROFEE
ONTVOERD...
Eind vorig jaar vond bij de Raiffeisenbank Veere
een geslaagde bankoverval plaats, die de pers niet
heoft gehaald. De Raiffeisentrofee, door de heer
De Buck zo triomfantelijk in ontvangst genomen op
de Jaarvergadering, bleek spoorloos verdwenen te
zijn uit de bankhal.
Grote verslagenheid in Veere! Begin januari ech
ter ontving men een geheimzinnige brief op rijm,
waarin beloofd werd de trofee terug te bezorgen
tegen betaling van een losgeld. Dit losgeld in na-
tura, bepaald op twaalf eerste klas slagroompunten,
bleek gezonden te moeten worden naar de Raif
feisenbank Koudekerke.
De brief op rijm begon aldus:
Op zeek're dag voerde mijn levenspad
van Uithoorn, waar ik 't eerste zat,
naar het 'beschermd gezicht' van Veere's
oude stad.
Ik werd daar in die eerste gloriedagen
zorgvuldig weggezet en nauwgezet bewaakt.
Vol trots getoond, bewond'rend ga geslagen,
aan iedereen die kwam. U weet wel hoe
dat gaat.
Vervolgens vertelt het gedicht het wedervaren
van de trofee tot het ogenblik van de ontvoering
en het eindigt:
Naar Veere wil ik terughet losgeld is
bepaald!
'k Vertrouw erop, dat men het vlug betaalt.
Mijn diensten kan ik dan opnieuw weer
gaan bewijzen
en vele jaren nog de jaarverslagen prijzen.
Nu werd het ook duidelijk, wie de misdaad had
gepleegd. Niemand minder dan do heer Van der
Linde, directeur van de Koudekerkse bank.
Die van Veere zwoeren wraak. Eerst dachten zij
aan een overval, maar dat plan werd verworpen,
omdat men de tegenstander geen partij vond in een
man-tot-man-gevecht.
Een vredesoverleg bleek ook hier de aange
wezen weg. Op 17 februari zou volgens een eerder
gesloten akkoord uitwisseling plaatsvinden ten
kantore van „Koudekerke". De plaatselijke bakker
van Veere heeft zijn uiterste best gedaan op de ge
ëiste punten: ze bestonden uit 50% cake, 5%
room, 10% zout, 5% azijn, 5% witte peper en
25 mosterd.
Laten we nu het verslag volgen dat de heer De
Buck ons zond over de operatie:
„Gewapend met deze prachtig uitziende pun
ten werd de tocht ondernomen. Op de plaats
✓an bestemming gearriveerd, werden wij be
groet door een stel uitgehongerde handlangers
die zich maar met grote moeite konden be
heersen. Na de gebruikelijke formaliteiten werd
de trofee overgedragen en werden met een gre
tigheid die ons benauwde de kiezen gezet in
wat een zoetig slot had moeten zijn. Onze
vraag of de losprijs zich liet smaken was het
129
