landbouwcommentaar
zijn de prijzen op de wereldmarkt voortdurend
zeer laag, ook in verhouding tot de produktiekos-
ten van efficiënte bedrijven c.q. gebieden. Gelet
op de lage prijselasticiteit van agrarische grond
stoffen laat het zich raden, wat er zou gebeuren
als de EEG voor 180 miljoen mensen suiker zou
willen inkopen op die wereldmarkt. De prijzen
zouden tot astronomische hoogte stijgen (in 1963
gebeurde dit ook: alleen doordat Cuba als leve
rancier uitviel, steeg de wereldmarktprijs van
20,tot 120,en hetzelfde geldt voor gra
nen, voor boter, enz. De Europese consument is
nog niet zo slecht uit met zijn „ouderwetse"
boeren.
GEEN KOUDE SANERING
Het zou dan ook onbillijk zijn de kosten van de
overschotten op de ruggen van de EEG-boeren
(die in doorsnee toch al te lage inkomens hebben)
af te wentelen. Natuurlijk moet er gestreefd wor
den naar modernisering van de landbouw (dat
geldt trouwens ook voor handel en industrie) en
moet de overproduktie worden beteugeld. Daar
voor is een doelmatig structuurbeleid nodig
geen koude sanering door prijsverlaging.
Nog één opmerking over de overschotten. In
agrarische kringen horen we nogal eens het ver
haal, dat we de overschotten als een soort ver
zekeringspremie moeten zien: het oogstrisico
brengt mee dat het onmogelijk is precies genoeg
te produceren en daarom mikken we op een teveel,
want te weinig is onaanvaardbaar. Wie mikt er op
teveel? De boeren, de overheid, de coöperaties
misschien? Het is duidelijk dat hier geen sprake
van is. Dit premieverhaal is een argumentatie-
achteraf. Natuurlijk moeten we wel streven naar
precies genoeg. Maar het is waar, dat dat heel
moeilijk is.
528
