Overweldigende drukte.
Al om 7 uur in de ochtend ziet de benedenstad
van Caracas er uit als Broadway en de 42ste
Straat in New York om 5 uur in de namiddag.
Het autoverkeer en het aantal voetgangers zijn
overweldigend. Er is een gezoem in de lucht
alsof iedereen bezig is met iets belangrijks.
De stad zeil heeft vermoedelijk iets meer dan
100.ÜUÜ inwoners, maar met de gehele vallei
mee telt ze wel bij het millioen.
Men ziet er heel weinig bedelaars. De gemid
delde arbeider en kantoorbediende zien er goed
gevoed en gekleed uit. Binnenkort zullen ze ook
betere huizen krijgen.
Venezuela is noch fascistisch, noch socialistisch,
noch kapitalistisch: het is zo'n beetje van alles.
Allereerst is er de dictator, die een grote macht
heeft, maar van zijn voorrechten geen misbruik
maakt (althans, deze opvatting varieert naar de
persoon met wie men spreekt). Maar er is toch
een socialistische inslag omdat een groot, zo
niet het grootste deel van de inkomsten direct
of indirect wordt uitgegeven voor de midden-
en de arme klassen. Tenslotte is het ook weer
sterk kapitalistisch, omdat het een land is waar
aan het kapitaal zijn volle rechten worden toe
gekend: het geld kan zonder enige beperking
het land in- en uitvloeien.
50% aan de Staat.
De vennootschapsbelasting en royalties komen,
zoals gezegd, doorgaans neer op ca 50 °/o van
de nettowinst. Dit percentage is niet te hoog
om de particuliere ondernemingsgeest af te
schrikken.
Gezegend als Venezuela is met ongelofelijk
rijke hulpbronnen, mist men er de kortzichtige
opvattingen van Mexico en Brazilië. Onder
nemingen als Standard Oil of New Yersey,
Koninklijke en Gulf Oil, U.S. Steel en Bethle-
hem Steel, zijn er welkom als ontginners en als
partners.
In een betrekkelijk korte tijd heeft Venezuela
een stelsel van autowegen gebouwd, door over
bergen en rivieren, flatgebouwen, arbeiders
woningen, ziekenhuizen, regeringsgebouwen,
hotels en alles wat er toe kan bijdragen om het
leven aangenamer te maken.
Maar dit alles berust toch grotendeels op één
enkel product en achter de stabiliteit van de
Venezolaanse hoogconjunctuur mag dus wel
een vraagteken worden gezet.
Laten we eens bekijken wat de Venezolaanse
autoriteiten met haar geld doen. In het laatste
halfjaar van 1945 is er 396 millioen de schat
kist binnengekomen. Hiervan was 150 mil
lioen afkomstig van de petroleumroyalties, 80
millioen van belastingen en 88 millioen van
invoerrechten.
Besteding' van geld.
Dit geld is als volgt besteed: gemeentelijke pu
blieke werken 60 millioen, douanecontrole
27 millioen, defensie 25 millioen, electri-
ficatie en uitgaven ten behoeve van het toe
risme 30 millioen, federale publieke werken
103 millioen en de rest aan onderwijs, ge
zondheidsdienst, landbouw e.d.
De Venezolaanse schuld is minimaal ca 12
millioen en vermoedelijk per hoofd der bevol
king geringer dan in enig ander land. Maar er
is een onzichtbare vlottende schuld, die be
zorgdheid wekt in bankkringen, omdat de ver
plichtingen der z.g. autonome staatslichamen
(gegarandeerd door de regering) in snel tempo
toenemen. Deze vlottende schuld schijnt de
enige donkere wolk in een overigens blauwe
lucht te zijn. Zij wordt, zoals gezegd, nooit op
haar vervaldag afgelost en vaak duurt het
weken of maanden alvorens betaling plaats
vindt.
Compensatie renteverlies.
Dit is zo ingeburgerd, dat aannemers er een
gewoonte van hebben gemaakt hun rekeningen
voor regeringsopdrachten te verkopen ten
einde aldus compensatie te verkrijgen voor het
verlies aan interest, waarop ze praktisch kun
nen rekenen. Vele van deze wissels worden in
de open markt verkocht tegen disconto's, die
tot 12% kunnen oplopen.
Een hoge bankfunctionaris heeft verklaard,
dat als de regering haar verplichtingen op tijd
zou voldoen, zij minstens 15 op haar be
groting zou kunnen besparen.
De kosten van levensonderhoud zijn in Vene
zuela, zelfs gezien door de Amerikaanse bril,
zeer hoog.
Een zakenman, die enige tijd in Venezuela moet
doorbrengen en die behoorlijk contact met zijn
eigen land wil onderhouden, wordt vaak tot
wanhoop gebracht. Een telefoongesprek met
enig land buiten Venezuela schijnt zo iets on
gewoons te zijn, dat men gelukkig mag zijn als
men slechts 3 ol 4 uur behoeft te wachten.
Doorgaans duurt de aansluiting' 2 of 3 dagen.
Ook het telegramverkeer is langzaam en hoe
het komt, dat luchtpostbrieven veelal enkele
dagen te laat worden bezorgd, is een raadsel.
(The Commercial and Financial
Cronicle, New York)
408
