In 1952 kwam er een wet, waarbij aan een aan
tal organisaties het recht werd verleend op te
treden als aanmeldingskantoor. Deze organi
saties zijn: de Algemene Emigratie Centrale, die
neutraal georganiseerd is; de Christelijke Emi
gratie Centrale, waarin de Protestants-Christe
lijke groepen samenwerken; de Katholieke Cen
trale Emigratie-stichting, als centraal orgaan
voor Katholieke organisaties en de Gerefor
meerde Stichting tot bijstand aan emigranten
en geëmigreerden (deze laatste organisatie is
speciaal voor de Gereformeerde groepen, die
worden aangeduid met art. 31).
Dan is er nog de Nederlands-Zuid-Afrikaanse
Vereniging, die zich alleen bezig houdt met emi
granten naar Zuid-Afrika en tenslotte het open
baar aanmeldingsorgaan: het Rijks Arbeidsbu
reau met alle daaronder ressorterende geweste
lijke arbeidsbureaux.
Vrijwel al deze organisaties hebben bijkantoren
over het gehele land verspreid.
De taak van deze aanmeldingskantoren ligt
voornamelijk op het gebied van voorlichting
en voorbereiding. Vanuit Den Haag worden
deze kantoren voorzien van alle documentatie
materiaal over emigratie, waardoor zij op de
hoogte zijn van het gehele emigratiegebeuren.
Zij kennen de omstandigheden in de verschil
lende landen, zijn op de hoogte van vacatures
enz. Ook ontwikkelen deze organisaties zelf een
grote activiteit om zoveel mogelijk gegevens te
verzamelen, die voor de emigrant van belang
kunnen zijn. Het is niet zo, dat alle aanmel
dingskantoren precies op dezelfde manier wer
ken. Het is duidelijk dat vooral de maatschap
pelijke organisaties zich ook heel sterk bezig
houden met de geestelijke problemen rond de
emigratie. Ook daarmede wordt bij de voorbe
reiding ernstig rekening gehouden. Daar
om is het goed dat men volmaakt vrij is in de
keuze van het aanmeldingskantoor. Men kan
zich dus melden, waar men zich het best thuis
voelt. Hetzij hier in Nederland, hetzij met ge
lijkgezinden in het nieuwe land.
Emigratie mag nooit een onberaden stap zijn
en vóór men het besluit tot emigratie neemt,
moet men aan de hand van voldoende inlich
tingen kunnen uitmaken of emigratie verant
woord is. Daarom kan er niet genoeg de na
druk op worden gelegd, dat men alleen maar
goed voorgelicht en goed voorbereid moet ver
trekken.
Nu zorgen de aanmeldingskantoren er voor. dat
men bij die voorlichting niet zelf maar zo in
het wilde weg behoeft te pionieren. Laat men
370
dan ook verstandig zijn en het advies, dat zij
geven, opvolgen. Daarnaast dient men ook zelf
actief te zijn en te trachten ook langs andere we
gen, b.v. door het lezen van boeken zoveel mo
gelijk over het gekozen land te weten te komen.
Het is zo, dat men ondanks alle activiteiten van
de emigratie-organisaties en ondanks alle ra
dio-voorlichting zélf zal moeten emigreren; dat
betekent dus dat men met eigen handen in het
nieuwe land een nieuw bestaan opbouwt.
De emigratie-organisaties zijn zich van hun
taak bewust en zullen alles doen wat zij kunnen
om te helpen; de rest moet men zelf doen.
Men vraagt wel eens waarom het nodig is, dat
voor emigratie zoveel formulieren moeten wor
den ingevuld.
Hoewel deze vraag aan de ene kant te begrij
pen is, moet men aan de andere kant niet ver
geten, dat de autoriteiten van het land, waar
men naar toe wil, wel graag willen weten aan
wie zij toestemming geven hun land binnen te
komen. Dat is begrijpelijk en daarvoor is nu een
maal een aantal inlichtingen nodig. Verder wil
men graag weten wat de emigrant in het ■nieu
we land kan gaan doen, hoe groot het gezin is,
hoe oud de kinderen zijn, of men gezond is, enz.
De enige manier om al deze gegevens bij elkaar
te krijgen is nu eenmaal het invullen van een
aantal formulieren, waarin alle gegevens zo
overzichtelijk mogelijk zijn opgenomen.
Heeft men de formulieren ingevuld (waarbij
men ook weer kan rekenen op de steun van het
aanmeldingskantoor), dan komt er een tijd van
afwachten. De gegevens moeten worden gecon
troleerd en dat kost enige tijd. Meestal duurt
het niet zo erg lang, maar het kan wel eens ge
beuren, dat in bepaalde gevallen wat meer in
lichtingen nodig zijn en dan kan het iets langer
duren.
Het is moeilijk precies aan te geven hoeveel tijd
er verloopt tussen de aanvraag en het vertrek,
dat kan nl. voor de verschillende landen wel
afwijken, maar men kan er in ieder geval van
overtuigd zijn, dat het niet langer duurt dan
strikt noodzakelijk. Niemand heeft er belang bij
de zaak slepende te houden.
Zijn alle stukken compleet, dan worden ze voor
gelegd aan de autoriteiten van het emigratie-
land. Daarna volgt een oproep voor de medische
keuring en voor een gesprek met de immigratie
ambtenaren van het land waar men heen wil.
De gang van zaken hierbij is niet voor alle
landen gelijk. Voor de keuring voor Australië
b.v. moet men naar Amsterdam; voor Canada
moet men in Den Haag zijn, terwijl voor Rho-
