Met een verwonderd oog...
aDit wordt dan mijn laatste Zandloper. Want per 1 maart treed ik als 62-jarige toe tot de rijen van de
Vutters. Ja. eigen vrije keus. Maar. als je vroeger zelf de VUT het beste middel genoemd hebt voor meer
werkgelegenheid en doorstroming, kun je ook moeilijk anders kiezen. Eerlijk gezegd: die uitgetreden sta
tus van straks lokt mij wel. Maar de Rabobank met alles erop en eraan, zal ik nog hard missen!
Ik voel me, net als zo vele anderen die ik ken of heb gekend, een echte Rabo-man. Wanneer dat gevoel voor
het eerst kwam, weet ik niet. Vermoedelijk eerder maanden dan jaren na mijn indiensttreding. Eigenlijk ging dat
vanzelf. Het kon immers niet missen of je kwam er snel achter, dat jouw bank iets aparts had. In doelstelling,
werkwijze en, ongrijpbaar, ook in denkwijze. Je ontdekte, dat niet alles om het winst maken draaide, maar we
winst nodig hadden als middel om ons doel te bereiken. Dat was dan de behartiging van de financiële belan
gen van onze leden en cliënten. En je raakte geboeid door het coöpereren van velen, die toch weer een een
heid bleken te vormen. Vooral fascineerde het je, hoe zo'n bancaire samenwerking telkens weer de energie en
vindingrijkheid opbracht om nieuwe uitdagingen de baas te worden. Ik heb het 31 volle jaren meegemaakt en
kijk er nu nog met een verwonderd oog op terug.
Laat ik maar nuchter blijven. De Rabobank is voor
aller oog een grote, machtige bankinstelling en
niemand zal erop zitten te wachten van mij te horen,
hoe ik het daar naar mijn zin heb gehad. Wel zullen
velen willen weten in hoeverre naar mijn ervaring
door de Rabobank de goede gedragsregels in haar
contact met anderen in acht genomen worden. Een
bank doet in geld en de algemene opvatting is nog
steeds: geld is macht, wekt begeerte en afgunst.
Trekt dat de verhouding tussen de bankier en zijn
cliënt niet altijd scheef? Zal die bankier niet, zodra
zijn eigen belang maar even in het geding komt,
geneigd zijn misbruik te maken van zijn machts
positie? Trekt hij zich wel iets aan van de ethiek van
het bankieren
Openhartig: in mijn hele loopbaan heb Ik ervaren, dat
in onze hele organisatie enorm veel gewicht aan de
ethische kant van het bankieren wordt gehecht: je
besluit moet rechtvaardig en billijk zijn tegenover het
lid of de cliënt! Daarover wordt ook nauwelijks
gepraat, want het is vanzelfsprekend. Met ons
coöperatieve doel en een man als Raiffeisen als
inspirerend voorbeeld mag dat ook niet anders: je
moet de aan jou toevertrouwde belangen behartigen.
Dat is voor mij een echt Rabo-woord: economisch en
zakelijk bezig zijn, maar met hart voor de belangen,
die je dient. Ondertussen is de Rabobank, meer dan
welke bankinstelling ook, een organisatie van
mensen. Honderdduizenden leden, duizenden be
stuurders en tienduizenden mannen en vrouwen die
erin werken. Ons bankieren is mensenwerk. Je komt
fraude tegen en, waar het me thans om gaat. onver
mijdelijk ook gevallen, waarin een cliënt onjuist wordt
behandeld. Zelf heb ik dat in al die tijd slechts zeer
incidenteel meegemaakt en nooit in mijn naaste
omgeving. Maar het doet pijn! Ook al weet je, dat de
cliënten ook niet altijd heilige boontjes zijn. Pijn,
omdat juist de Rabobanken tot een rechtvaardige en
billijke afweging van de belangen van leden en
cliënten willen komen. De kredietkraan dichtdraaien
of nog openhouden Zoiets is bij ons vaak een hele
moeilijke beslissing. Dan gaat het er echt om: wat
mag en moet de bank gezien de aard van het geval
doen? Dat is in de grond der zaak ook een ethische
overweging.
Gouache 'Zien' uit de serie A-project
Annelott Grezel-Strathmann.
