/L.
yC<J
e gedachte, het weten, Pierre Lardinois in dit
M aardse leven nooit meer te zullen ontmoeten,
stemt velen van ons, afhankelijk van de mate
waarin en de wijze waarop we met hem omgingen,
verdrietig.
Nooit meer met hem kunnen spreken over het wel en
wee van onze organisatie, over de landbouwpolitiek
van de wereld, van Europa en van Nederland.
Nooit meer hem zien opereren en horen spreken bij
grote vergaderingen.
Nooit meer je verbazen over zijn weergaloze gave,
waarschijnlijk door feilloos aan te voelen wat de ander
beweegt, op problemen in te gaan om vervolgens de
vergadering volledig naar zijn hand te zetten.
Nooit meer met hem eten en drinken en discussiëren
over het verschil tussen een Bourgogne en een
Bordeaux.
Nooit meer zijn vriendschap ervaren en momenten be
leven dat hij, gesloten als hij in dat opzicht was, iets
van zijn innerlijke drijfveren Het zien.
In dat alles en in nog veel meer ligt besloten onze
waardering, ons respect en onze vriendschap voor
Pierre Lardinois.
Hij was geen gemiddeld Nederlander, geen gemiddeld
politicus, noch gemiddeld minister, noch gemiddeld
Europees commissaris. Ten slotte: hij was geen gemid
deld voorzitter van onze Hoofddirectie.
Het lag in zijn wezen, zijn ambitie, zijn ijdelheid maar
bovenal in zijn kunnen in alle functies die bij bekleed
de, te excelleren.
Hij kon je soms ergeren in menselijke kleinheden maar
veel vaker kon je hem bewonderen in zijn grootheid.
Juist in het laatste en waarschijnlijk moeilijkste deel
van zijn leven kwam die superieure geest en wils
kracht naar voren.
Juist voor hem, die naar de menselijke maat gemeten
zijn leven tot een succes had gemaakt, moet het ont
zettend moeilijk zijn geweest een strijd aan te gaan
met een ziekte die hij niet kon overwinnen.
En toen hij, weloverwogen, die beslissing had geno
men streed hij, tot aan het einde, dapper voort.en
geen klacht kwam over zijn lippen.
In de Bijbel staat (Hebreeën 11 vers 8) over geloofsge
tuigen: 'Door het geloof is Abraham, toen hij geroepen
werd, in gehoorzaamheid getrokken naar een plaats,
die hij ter erfenis zou ontvangen, en hij vertrok, zonder
te weten waar hij komen zou.'
Ten diepste heeft Pierre Lardinois in dat geloof zijn Ie
ven gesteld en door dat geloof zijn laatste en grootste
strijd gewonnen.
Het is door zijn overlijden stiller geworden in ons land,
in de wereld van de landbouwpolitiek, in onze Rabo
bankorganisatie.
Naar mate we, door afstand te nemen in de tijd, zijn
beeld helderder en zuiverder voor ogen krijgen, zullen
onze gedachten en gevoelens ten opzichte van hem
zich vermenigvuldigen.
Mr. D. W. A. Baron van Verschuer.
m m et definitieve afscheid van Pierre Lardinois is
LJ sneller gekomen dan we hadden gehoopt.
M Nog geen jaar geleden, toen hij wegens pen
sionering vertrok als voorzitter van de Hoofddirectie,
koesterden we nog de hoop dat hem een plezierige en
langdurige volgende levensfase gegeven zou zijn. Het
heeft helaas niet zo mogen zijn. De ziekte waarmee hij
al enkele jaren kampte heeft verhinderd dat hij de in
vulling van zijn 'troisième age', die hem helder voor
ogen stond, kon realiseren. Hij zat, hoe kan het ook an
ders voor iemand met zo'n levensenergie, nog vol plan
nen. Plannen vooral om, naast een aantal zakelijke ac
tiviteiten, meer aandacht te besteden aan mensen en
dingen die zijn hart hadden. Hij verheugde zich daarop
en had mede om die reden niet al te veel moeite zijn
draai te vinden in een bestaan dat niet langer beheerst
werd door het werk. Het leven in een andere harmonie
lag hem beter dan velen voor mogelijk hadden ge
houden.
Het is te betreuren in de eerste plaats voor hemzelf,
maar evenzeer voor at degenen die hem na stonden,
dat het niet langer heeft mogen duren.
Waar we vorig jaar vooral terugkeken op de carrière
van Lardinois, kijken we nu terug op zijn leven. De oor
delen daarover kunnen niet anders dan in eikaars ver
lengde liggen. Zij het dat, gezien vanuit de levensover
tuiging die de zijne was, het oordeel thans meer nog
dan toen dient te worden bepaald op basis van wat
zijn bijdrage is geweest. Die bijdrage heb ik vorig jaar
gekarakteriseerd als: dienst aan de landbouw. Zonder
afbreuk te doen aan de vele andere belangen die hij
heeft gediend, kunnen zijn activiteiten in en voor de
landbouw als zijn centrale levenswerk worden ge
kenmerkt.
Ik heb dat toen 'de groene draad' in zijn leven ge
noemd. Aan die draad heeft hij zijn leven lang, met vol
ledige inzet van zijn vele gaven van hoofd en hart en
met alle energie die in hem was, gesponnen. Die draad
zit verwerkt in het weefsel dat de structuur van de Ne
derlandse landbouw bepaalt en er in belangrijke mate
de kracht van uitmaakt. In die zin kan zonder reserve
gezegd worden dat hij een grote en soms doorslagge
vende bijdrage heeft geleverd aan de bestaans
mogelijkheden en daarmee het levensgeluk van velen.
Iemand van wiens leven een dergelijke balans kan
worden opgemaakt is bepaald niet zonder reden onder
ons geweest.
We verliezen in Pierre Lardinois niet alleen een land-
bouwvoorman, maar iemand die ook in veel wijdere
kring respect en waardering genoot. Als Rabobank-
organisatie hebben we daarvan gedurende een tiental
jaren de directe positieve invloed mogen ondervinden.
Nationaal en internationaal heeft hij de volte van zijn
persoon ingezet om de positionering van onze organi
satie in overeenstemming te brengen met haar intrin
sieke kracht. Met zijn achtergrond en ervaring was hij
daarvoor een uitgelezen figuur. Mede in het verlengde
van wat ik boven omschreef als zijn centrale levens
werk, ligt ook hier een bijdrage die er wezen mag. Wij
zijn hem daarvoor grote dank verschuldigd.
Gevoelens van dankbaarheid vervullen ons ook we
gens het leiderschap en tegelijkertijd de vriendschap
die we van hem mochten ondervinden. Het samen
werken met een krachtige persoonlijkheid als Pierre
Lardinois is niet altijd voor iedereen even gemakkelijk
geweest. Persoonlijk heb ik het niettemin steeds als
een voorrecht ervaren. Nu hij niet meer onder ons is,
zullen we hem pas echt ten volle gaan missen. We
denken aan hem terug met gevoelens van respect en
genegenheid. Moge hij rusten in vrede.
Drs. H. H. F. Wijffels.
