agboek van rn kassier
lijk niets van die agrarische missie op het terrein van
de industriële grondstoffen moeten hebben. Zoals de
olie-industrie. De afhankelijkheid van politieke besluit
vorming bij de landbouwprijsvorming wordt eveneens
wel als beletsel genoemd om de weg van de agrificatie
van de chemie op te gaan. Toch is het opmerkelijk dat
het agro-industriële Italiaanse concern Feruzzi grote
belangen heeft verworven in het grote chemieconcern
Montedison om blijkbaar die mogelijkheden wel te
ontwikkelen. In ieder geval kan samenwerking een
betere afstemming van de verwerking van agrarische
grondstoffen en de afzet naar de chemische sector tot
gevolg hebben. Misschien iets om in Nederland ook
eens te overwegen. Wij hebben ten slotte een aantal
omvangrijke agrarische verwerkende bedrijven, denk
aan Avebé, Suiker Unie en CSM en de zuivel, en een
aantal hoogwaardige chemische bedrijven, met veel
research-activiteit.
De zon scheen en een wandeling door de stad leek
ons het juiste middel om wat te bekomen van het nog
al hartige gesprek dat we die middag hadden gevoerd
met enkele eminente vertegenwoordigers van de cen
trale bank.
Die stad heeft ten slotte niet alleen betekenis omdat
ze het hoofdkwartier van Friedrich Wilhelms erfgoed
herbergt. Als je de moed hebt om de duistere pijpenla
door te gaan, die men weids traverse noemt en daarna
nog in staat bent om het drukke overdekte sta
tionspleintje heelhuids over te steken, is de beloning
de moeite echt waard. Na het moderne winkelcentrum
kom je in een fraaie oude stad met gezellige straatjes
en die zo karakteristieke terrasjes langs de werven van
de Oudegracht.
Mijn metgezel, voorzitter van het bestuur, voelde er na
enige tijd voor om de evaluatie van het bovengenoem
de gesprek niet langer voort te zetten te midden van
het flanerende publiek, maar een rustig tafeltje te
zoeken.
Vanuit eerdere expedities kende ik aan de Vismarkt
een gezellig etablissement, waar men zowel binnen als
buiten een koel glas serveert. We waren daarvoor ech
ter al wat te ver doorgelopen en moesten met een
haakse bocht via het Domplein terugkeren. De Dom
kerk stond zoals we daaraan gewoon zijn geraakt voor
een deel in de steigers en de stoere fakkeldraagster er
naast is daardoor wat in de verdrukking geraakt. Maar
de eeuwenoude toren is alweer een tijdje uit het gips
van de restaurateurs en stak fraai af tegen de blauwe
voorjaarshemel. Wat me echter verbaasde was de pa-
tatkraamachtige toestand voor de toreningang en de
masten met vlaggen die iets familiaars hadden. Dat
blauw en die logo. Jawel hoor, het was een soort
Rabovlag met de tekst 'Rabobank Utrecht, 75 jaar van
en voor de stad'.
De kraam bleek helaas gesloten, maar tot mijn vreug
de naderde op het juiste moment een door zijn veer
krachtige tred alom bekende functionaris van het
regiokantoor dat deze stad onder zijn hoede heeft. Hij
nodigde ons per procuratie met een brede zwaai uit
om de Domtoren te betreden, waar naar zijn zeggen
weldra een ontvangst zou beginnen.
Het bleek waar te zijn. De plaatselijke Rabobank had
min of meer de hele Domtoren afgehuurd om haar ju
bileum luister bij te zetten. De geachte cliëntèle kon er
gratis de toren beklimmen, een tentoonstelling bewon
deren, koffie drinken, een prijsvraag oplossen en zelfs
een wandeling maken.
Een aardig idee voor een grote stad, leek mij. Maar tot
mijn grote schrik werd op zo'n dertig meter boven de
begane grond in een ruim zeshonderd jaar oude kapel,
mijn voorzitter ineens laaiend enthousiast en riep dat
dit ook een uitstekend idee zou zijn voor ons eigen ju
bileum straks.
Dat moest toch kunnen, meende hij. Onze eigen toren
was weliswaar niet zo oud en ook niet zo hoog, maar
wie was er nou ooit helemaal bovenop geweest. Bijna
niemand toch zeker. En je zou er een fotowedstrijd bij
kunnen organiseren en misschien op het plein een
bourgondische maaltijd met zo'n spit.
En of ik nu zei, dat ik in het grote actieboek nog veel
meer leuke plannetjes had en dat de koster er niks
voor zou voelen en dat het kerkbestuur altijd naar de
koster luisterde en bovendien de torenomgang door
het uitblijven van de restauratiesubsidie zo gammel
was, dat het betreden ongetwijfeld een hachelijke
zaak zou blijken en dat het uitzicht ook al niet was om
over naar huis te schrijven, hij bleef erbij dat hij het op
de volgende bestuursvergadering aan de orde zou
stellen.
Ik dronk nog een glas met een Utrechtse collega,
luisterde met belangstelling naar een van zijn aller
vriendelijkste medewerksters en knabbelde op een
voortreffelijk sateetje.
En intussen bedacht ik dat afgezien van de door mij
reeds geopperde praktische bezwaren, zo'n torenplan
bij ons op een groot probleem zou stuiten. Immers
zo'n stadsbank heeft kennelijk een heel ander soort
cliënten dan wij op het platteland. Bij ons lachen ze je
uit als je bij wijze van jubileumgeschenk voor je trou
we leden aankomt met een gratis klimtochtje op de
kerktoren. Dat is toch geen cadeautje, dat is meer een
soort straf.
Cas Sier
