agboek van rn kassier
38
-K
Ze hebben vele jaren wat gemeen gehad, de gebeurte
nissen en bijeenkomsten van onze organisatie. De zon
kon schijnen of de regen met bakken uit de hemel val
len, de spreker was slaapverwekkend of bleek in staat
urenlang te boeien, een opening was origineel of saai
en ongeïnspireerd.
Maar altijd kwam je die kleine man tegen met z'n ka
lende kruin. Behangen met tassen en camera's vorm
de hij met z'n soms bijna acrobatische standjes een
vrolijk simultaanprogramma met spreker of gebeuren.
Wie wat langer meeloopt in onze organisatie, weet on
middellijk wie ik bedoel. Want of je nu lid bent van de
Hoofddirectie in Utrecht of voorzitter van een plaatse
lijke bank in West-Friesland, medewerker bent van de
postkamer in Zeist of achter de balie staat in Losser,
het moet wel gek gaan als je niet een keer oog in lens
hebt gestaan met deze man.
Ruim veertig jaar geleden is hij vanaf de schoolbanken
en wellicht nog in korte broek bij de toenmalige
Utrechtse centrale bank binnengestapt om onder een
van die allang legendarische figuren een net vak te
leren.
Hij is er nooit meer weggegaan. Behalve dan de perio
de dat hij zoals vele leeftijdgenoten met de Van Olden
barneveld of een van die andere troepenschepen naar
'ons Indië' werd gebracht. Hij kwam gelukkig gezond
terug, mét de verhalen die we allemaal wel kennen van
verjaardagen en zo.
Wanneer hij met fotograferen is begonnen weet ik
niet, maar ik kom in Rabobank, en daarvoor in de Raif
feisenbode, al lange tijd zijn plaatjes tegen. Duizenden
foto's moet hij in de loop der jaren hebben gemaakt
van openingen en jubilea, jaarvergaderingen, eerste
stenen en eerste palen, voetbal- en volleybaltoernooi
en en wat niet al.
Ik ken hem al een tijd, want in de Utrechtse periode
kwam je hem niet alleen tegen als in de Ringzaal of
Café Noord-Brabant een vergadering werd gehouden,
je kreeg hem ook al gauw aan de telefoon als er een
vraag beantwoord moest worden die even buiten het
directe bancaire gebeuren viel.
In die knusse, kleinschalige tijd van Kromme Nieuwe
Gracht en Jacobsstraat oefende hij een aantal functies
uit, waarvoor sindsdien allang even zovele directoraten
bestaan.
En nu hoor ik, dat we dit gemeenzame beeld van zove
le gebeurtenissen zullen gaan missen. Hij gaat na bijna
vijfenveertig jaar zijn camera's aan de kapstok hangen
om zich te wijden aan zijn hobby's. En het zou me niet
eens verwonderen als die zich beperkten tot fotografe
ren en nog eens fotograferen, want als je met aan
dacht keek naar de balletten die hij opvoerde voor een
spreekgestoelte of langs de lijn dan wist je dat daar
een man bezig was, die zijn ziel in zijn werk legde.
Ik moet dit naderend afscheid hebben voorvoeld toen
ik vorig jaar met enkele van mijn collega's op de fraaie
velden in Nieuwegein aanwezig was, waar zich onder
het blauw witte vaandel het voetbaltoernooi ontrolde.
Met de camera van Koos, die zich op dat moment in
het oranje-gele kostuum van zijn elftal vreselijk uit
sloofde om iedereen te laten vergeten dat hij ook al bij
na aan zijn zilveren jubileum toe is, nam ik dit fotootje.
Nooit tevoren werd in mijn rubriekje een foto geplaatst
en ik hoop dat de redactie voor een keertje een uitzon
dering maakt. Het is maar een amateurkiekje en de
kwaliteit is natuurlijk niet zo goed als ze dat gewend
is van de man die altijd aan de verkeerde kant van de
lens stond en daardoor onderbelicht dreigt te blijven.
De heer Stap dus, die ik vanaf deze plaats mede na
mens alle lezers van vroeger en nu veel goeds
toewens.
Cas Sier
i- K 7-U Al:A:
- 'A-,
