agboek van rn kassier
Voorraad sanering
Gemeenschap officieel door de vingers gezien. Om
zo'n situatie nu te voorkomen, heeft de Europese
Commissie de kleinere graantelers, zoals er vele zijn in
West-Duitsland, ontzien. Zij behoeven niet mee te be
talen aan de heffing. Per bedrijf wordt de eerste 25 ton
gewoon vrijgesteld. Voor minister Braks, die de Euro
pese Landbouwraad voorzit, zal het een opgave zijn
het gemeenschappelijke karakter van de landbouw
markt de komende maanden ook feitelijk inhoud te ge
ven en niet af te glijden naar een coördinatie op Euro
pees niveau van in wezen nationaal landbouwbeleid.
Bij de zuivel zijn we daar ongelukkigerwijze al aan
geland.
In de jongste voorstellen van Andriessen zitten ook
zeer positieve elementen. Eindelijk wordt een beleid op
tafel gelegd om overtollige voorraden op te ruimen.
Deze hangen al jaren boven de markt en verstikken ie
dere poging om tot een nieuwe aanpak van het land
bouwbeleid te komen. De Europese Commissie wil nu
in drie jaar de oude voorraden van vlees en boter af
bouwen. Dat scheelt straks enorm in de kosten van
opslag. Het huidige stelsel van interventie leidt bijna
automatisch tot kwaliteitsverlies. Veel vlees en boter
wordt opgeslagen en na bijvoorbeeld een of twee jaar
als tweederangsprodukt weer op de markt gebracht.
Een tijdelijke grote actie om die ijzeren voorraad te ver
minderen, voorkomt toekomstige kosten van het be
leid. De consument heeft weinig behoefte aan infe
rieure produkten door langdurige opslag. Voor dat doel
heeft de agrarische producent zich niet ingespannen.
De vraag is hoe zo'n actie te financieren. De Europese
Commissie heeft daarop nog geen eindantwoord. De
Europese Commissie maakt zich wel al zorgen dat het
landbouwbeleid in elk geval meer geld gaat kosten
door de daling van de dollarkoers. Alleen al daarvoor
is in 1986 circa 2 miljoen gulden extra nodig. Als de
kosten om de voorraden te ruimen geheel verhaald
gaan worden op de producenten zal dat een zware hy
potheek leggen op het toekomstige beleid. Wellicht is
een eenmalige grote financiële actie de enige weg om
eruit te komen. Een soort afkoopbedrag. En daarna
met een schone lei een meer doordacht beleid begin
nen. Een soort schuldsanering die ook in het be
drijfsleven niet ongebruikelijk is, wanneer er tenminste
nieuw perspectief is op een lonende exploitatie in de
toekomst. Voor de ministers van Financiën zou een
eenmalige financiële injectie in het EG-landbouw-
beleid weieens goedkoper kunnen zijn dan jaarlijks te
moeten knokken om de rente en aflossing van de oude
hypotheek binnen te krijgen.
Na de vergadering ga ik toch nog even een laatste blik
werpen op het gebouw, dat ik in 1957 vol eerbied en
schroom voor de allereerste maal betrad. Tijdens de
rondgang lijkt de voorzijde met enige fantasie nog ta
melijk ongeschonden, maar wie dieper kijkt, ziet ach
ter de stoffige ramen de verzakte plafonds. Het eer
tijds zo monumentale hek met de handgesmede let
ters CCRB hangt scheef tegen de ontluisterde ingang,
waaruit de stenen agrarische zinnebeelden zijn weg
gehakt. Aan de achterkant valt niets meer te raden,
omgeven door guirlandes van rafels staal staat daar
nog slechts een dwarsdoorsnede van het hoofdge
bouw. De gangen met de lege deurgaten keurig boven
elkaar vanaf de eerste verdieping, die door het perso
neel veelbetekenend het gouden laantje werd ge
noemd. Bulldozers scharrelen als lawaaiige kippen tus
sen bergen puin en ijzer en met een trage regelmaat
slingert een immens hoge kraan een ijzeren kogel te
gen het sidderende trappenhuis, waarop nog steeds
het trotse blauw van de logo staat afgetekend in de
grijze lucht. De grauwheid van de dag wordt geaccen
tueerd door de paar witte sneeuwvlokken die tever
geefs proberen de bergen puin en hout te bedekken.
Naast mij aan het hek dichtbij de plek waar een aan
watervrees lijdend gemeentebestuur een prachtig
stukje singel Het veranderen in een gruwelijk ongezelli
ge parkeerplaats, zie ik een bekend gezicht. Iemand
die vanaf de eerste dag werkte in dit gebouw, dat ooit
door de toenmalige voorzitter werd genoemd een
waardig centrum van de boerenleenbanken, zonder
luxe maar met cachet.
Eerst herkent hij me niet, dan wel en ik zie tot mijn ver
bazing dat zijn ogen wat vochtig zijn. Misschien is het
de kou, maar zijn stem verraadt hem. Dat doet me
toch wel wat, zegt hij en voegt eraan toe: Sic transit
gloria mundi! Wat onterecht vind ik, gezien het feit dat
het kristallen paleis aan de andere kant van het spoor
allang weer onze glorie verkondigt.
Een mevrouw, die de belendende kijkplaats bezet
houdt te zamen met een ongezond ogend hondje, ver
telt ons ongevraagd, dat: 'ze de bank an 't slope zijn'.
We laten haar achter en wandelen samen terug naar
de fortificatie, die wordt aangeprezen als het winkel
hart van Nederland.
We passeren Dikke Dries aan het begin van de Wil
lemstraat, een etablissement, waarin tijdens de glo
rieuze jaren van weleer menig door werken of vergade
ren aangewakkerde dorst met succes werd bestreden.
Waar de kastelein steeds weer, als Heden van duidelijk
bancaire herkomst binnentraden, de vaste jongens
aan de tapkast de mededeling deed, dat hij een af
spraak had met de bank niet te zullen concurreren. Zij
verkopen geen bier en ik heb beloofd geen krediet te
geven, luidde de ijzersterke maar wat versleten tekst.
Mijn metgezel keert terug naar zijn fraaie werkplek aan
de Croeselaan, waar hij temidden van dynamische jon
geren de tijd slijt die hem nog rest, alvorens hij zich
voorgoed in de armen van de SPR stort. Ik neem de
roltrap naar het perron en als de trein die ik moet heb
ben traag aan me voorbijglijdt, lees ik: Schrijf maar bij,
schrijf maar af, RaborekeningIn mijn hoofd begint
het toebehorende deuntje te zeuren, maar wel met
een kleine tekstwijziging: Schrijf maar af, schrijf maar
af, ouwe Jacobsstraat
Cas Sier
