aantal principiële uitgangspunten aan. Ik vermoed, dat velen het nog tamelijk zwaar vonden. Vooral omdat het woord coöpera tief zo rijk is aan historischeinhoud en zo gemakkelijk misverstand kan wekken. Niet voor niets schreef ik de vorige keer, dat het coöperatieve zich ook helemaal dekt met za kelijk commercieel handelen! Het verrassende is, dat we zulke zwarighe den niet hebben, als we vanuit een andere invalshoek op onze identiteit letten. Ik kom daarop door dat bevrijdende applaus, toen Wijffels heel gewoon een paar belangrijke, maar door ieder meteen begrepen zaken noemde, waar we de komende tijd tegen aan moeten gaan. Ik kom daar ook op door een brief van een wijze, oud-rabo-gediende. Die schreef me ongeveer: 'Hang die identi teit niet te theoretisch op aan de 'coöpera tie Dat wordt gauw te formeel en te theore tisch. Zoek de eigen identiteit vooral in de betekenis van onze banken voor de plaatse lijke gemeenschap. rv_/i Inderdaad, met zo'n aanzet kom je I X I een heel eind. Je mag er zelfs de coö- O peratieve theorie even bij vergeten. Want ieder van ons weet uit eigen ervaring, dat de Rabobank zo zijn eigen kenmerken heeft. Allemaal zelfstandige banken, die on derling in hun landelijke organisatie een nauwe samenwerking hebben. Iedere bank een eigen werkgebied, waar ze haar naam aan ontleent en haar kantoren heeft. Dat is al tachtig of meer jaren het geval. Geen wonder dan ook, dat er zeer nauwe banden zijn tussen werkgebied en Rabobank. Zake lijk en persoonlijk tegelijk. Men kent elkaar over en weer, omdat de bank en haar cliën ten tot dezelfde plaatselijke samenleving be horen. Dat geldt voor de bankmedewerk- (stjers en voor de leden van de beherende bankcolleges. Die wonen en werken in het werkgebied, zijn er vaak getogen en zijn, wat de beherende colleges betreft, zelfs door verkiezing uit de bewoners van het werkge bied naar voren gekomen. Dat er een jaar lijkse algemene vergadering is, waar verkie zingen plaatsvinden en het bankbeleid door een veelheid van betrokkenen uit het werk gebied getoetst kan worden, is een feno meen, dat we in het hele land alleen bij de Rabobanken vinden! Nog belangrijker is, dat die banken uiteinde lijk allemaal te werk willen gaan volgens het uitgangspunt: wij zijn er voor onze leden en cliënten. Om dat goed te doen en goed te blijven doen, moet je een goede bank zijn. Op je tenen staan om je bankbedrijf met de tijd mee te laten gaan en daarom ook zorgen dat je voldoende winst maakt. Dan alleen kun je je doel: het dienen van je leden en cliënten op bancair gebied waar maken. Een doel, dat naar oude zegswijze het best om schreven kan worden als: het behartigen van de belangen die je zijn toevertrouwd. Daar zit hart achter en wederzijds vertrou wen. Het rabo-geheim waar ten slotte niets geheimzinnigs aan is. Het is vanzelfspre kend voor wie de echte rabo-sfeer weet te proeven. Verrassend hoe je met die invalshoek bij precies hetzelfde uitkomt a/s via een meer theoretische benadering. Autonomie en democratie, organisatie structuur, werkgebied, dienstverlening en de band met leden en cliënten, je komt ze al lemaal zowel in de theorie als in ons prakti sche ervaringsbeeld tegen. Dat laatste werkt als een 'Aha-Erlebnis', doordat we door alle moeilijke beschouwingen heen ineens zien hoe het zit en wat er wordt bedoeld. Vooral ook zien, wat er aan gedaan moet worden om ons meer bewust te worden van ons ka rakter. Dan let je er op hoe je bijv. de band met je leden kunt intensiveren, hoe je je me- dewerkfstjers met de rabo-sfeer moet door dringen en hoe je je karakter naar buiten uit kunt dragen. Ik wil maar zeggen, dat de stelling: 'Rabo is rabo, omdat ze coöperatief is' in de praktijk haast evengoed omgekeerd kan worden in de stelling 'De Rabo is coöperatief, omdat ze rabo is'. Tussen de meer theoretische en de meer praktische, zo men wil intuïtieve, be nadering van onze identiteit gaapt geen kloof. Dat komt door de typische rabo-cu/tuur. Goethe had het over een atmosfeer, die van alles wat leeft uitgaat en daarmee zal hij hetzelfde bedoeld hebben a/s met wat men tegenwoordig de 'corporate culture'noemt, ieder bedrijf leeft en werkt in een eigen cul tuur, die het zelf opwekt en die door eigen mensen en door buitenstaanders heel dui delijk wordt ervaren. Je kunt van die corpo rate culture een fraaie definitie geven, maar het komt erop neer dat binnen een bedrijf bepaalde waarden en inzichten door allen gedeeld worden en dat bepaalde 'riten en ri tuelen' door allen als vanzelfsprekend in acht worden genomen. Het is een soort stel sel van 'ongeschreven wettendie bewust of onbewust bij alle betrokkenen leven en die hun de motivatie voor hun handelen ge ven. Die bedrijfscultuur is sinds kort in Ame rika, maar ook in ons land volop in de aan dacht gekomen. Overtuigend kan worden aangetoond, dat het bezit van een uitgespro ken, sterke eigen bedrijfscultuur een van de allersterkste plus-punten van een onderne ming en organisatie vormt. Zo'n corporate culture is ook de sleutel tot de 'corporate- identity'! Dat geldt zeer duidelijk voor de Rabo banken en hun organisatie. Wat een rijk onderwerp zou een onderzoek naar onze 'rabo-cu/tuur' opleveren. Je proeft die cultuur overal om je heen, en als je het je bewust wordt, bespeur je hem op alle mogelijke terreinen. Het is dan ook een cul tuur, die op een lange historie kan bogen en daaraan haar bijzondere sterkte ontleent. Wie met de Rabo in contact komt, raakt on vermijdelijk 'cultureel-besmet'. Zeg nu maar wat het precies is, wijs de invloeden van de vele sub-culturen binnen die rabo- cu/tuur maar aan. Wie dit met mij niet één twee-drie precies kan, hoeft echter niet te twijfelen. Want zo'n rabo-corporate-cu/ture is er wel degelijk. Haast tastbaar zelfs. Al zouden we willen, we zouden hem in lange jaren niet kwijt kunnen raken. Hij zit er in ge bakken, hij raakt de kern van onze identiteit. Cultuur heeft alles te maken met groeien. Ook een bedrijfscultuur groeit, gestaag en langzaam. Iedere cultuur echter moet on derhouden, bebouwd worden. Net als bij de agricultuur. Ze kan op de duur verschrom pelen, wildgroeien en eventueel zelfs 'mute ren'. Geen van die gevaren bedreigt onze rabo-cu/tuur, zolang we die zelf voortdurend als een levend organisme om ons heen blij- ven opwekken. Doen of willen wij iets anders? Nee toch! Want wat is meer typisch rabo-cu/tuur dan de wijze waarop we dit jaar met het coöpe ratief bankieren aan de gang zijn gegaan? Koester die eigen cultuur en dan staat je identiteit a/s een paal boven water vast. JRH u

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Rabobank' | 1985 | | pagina 5