- Mmmm
IriiMlIH
Instrument voor
herverdeling
meer dan
kortstondige modegril
nno 1984 wordt in Nederland
gemiddeld 25 procent korter
gewerkt dan vlak na de Tweede
Wereldoorlog. De geleidelijke
vermindering van de arbeids
tijd was een onderdeel van
een breed scala van verbete
ringen in de arbeidsvoorwaar
den. Deze konden worden gerealiseerd
dank zij een voortdurende stijging van de
produktiviteit in het bedrijfsleven.
Na de eerste oliecrisis in 1973 begon het
economisch tij echter te keren. Maar on
danks de stagnatie in de economie ging de
geleidelijke verbetering in de arbeidsvoor
waarden door. Ook met betrekking tot de
arbeidsduur. Het resultaat van dit proces,
dat tot 1980 duurde, was een voortduren
de stijging van de personeelskosten in een
tijd dat de produktiviteitsstijging daarbij
ten achter bleef. Het sociaal-economische
beleid ijlde na op de feitelijke ontwikkelin
gen in het bedrijfsleven.
De conclusie is duidelijk. Binnen de so
ciaal-economische sector in Nederland
bleef de nadruk liggen op verbetering van
arbeidsvoorwaarden voor het personeel,
terwijl bedrijfseconomische en commer
ciële criteria hiertegen onvoldoende wer
den afgewogen. Dit heeft per saldo (mede)
geleid tot een stagnatie in de werkgele
genheidsontwikkeling.
Waar nu in het verleden arbeidsduurverbe-
teringen redelijk achteloos als arbeids-
voorwaardenverbetering werden geïncas
seerd, doet zich tegenwoordig steeds
meer de vraag voor of de verkorting van de
arbeidsduur een instrument kan zijn in
het kader van het werkloosheidsvraagstuk
en de herverdeling van arbeid. Tegen deze
achtergrond was het dan ook begrijpelijk
dat in november 1982 werkgevers en
werknemers elkaar in de Stichting van de
Arbeid vonden in een akkoord, waarin
naast rendementsherstel ook de werkgele
genheid centraal stond. Met dit akkoord
werd algemeen aanvaard dat een gezond
bedrijfsleven een absolute voorwaarde
vormt voor het herstel van de werkgele
genheid.
