agboek van 7» kassier 37 De heren Adams en Van Eldik (eerste van links) in gesprek met enkele boeren/eden. Tijdens een recente vakantie bezochten ons hoofddirectielid, de heer R. B. J. van Eldik en zijn echtgenote Bandung en omgeving en werden daarbij door de heer Adams ter plaatse op de hoogte ge steld van de ontwikkelingen. Zij bezoch ten zowel de regionale als plaatselijke coöperatieve bank, alsook enkele 'bij kantoren' in de dessa's. Zij hebben daarbij ervaren dat de Rabo- bankorganisatie in de persoon van de heer Adams (en zijn gezin) een waarde volle bijdrage levert aan de ontwikke ling van een land, waarmee nog vele (emotionele) bindingen bestaan. Een ontwikkeling, waard om verder te wor den gesteund. Ik wil niet suggereren dat we elk jaar van voorzitter moeten wisselen, maar zo'n stukje fanfaremuziek erbij zou wel een verrijking betekenen voor onze algemene vergaderingen. Het breekt de tijd wat en geeft een mens bovendien gelegen heid eens naar iets anders te kijken dan naar dertig mannen en een meisje hoog en droog op het podium. Maar komaan, ik heb het idee dat een aanzienlijk deel van het blad waarin deze bijdrage verschijnt, gewijd zal zijn aan de gebeurtenissen van donderdag 2 juni 1983. Ik zal er dus verder over zwijgen. Wat zou ik trouwens nog kunnen toevoegen aan de vele prij zende woorden die tot de scheidende voorzitter zijn gezegd; en zou ik het wagen om vanaf deze plaats zijn waardige op volger te verwelkomen? Nee, ik wil bet eens even met u hebben over de wijze waarop dit blad tot u komt. Wie had nou ooit gedacht, dat mijn bijdrage nog eens in plastic verpakt bij u in de brievenbus zou glijden? Het lijkt welhaast onvermijdelijk in het tijdperk van kik en kts, van mira en maretel, van giro en gua, maar toch heb ik het er moeilijk mee. Ik heb een al vele jaren durende vete met plastic verpakkin gen! Trek ik er te zacht aan dan rekt het alleen maar uit, geef ik een harde ruk dan kreukt de inhoud zonder mankeren en bij knippen of snijden zijn de gevolgen vaak nog desastreu- ser. Kommer en kwel, zo'n plastieken vel! Maar het is niet alleen bij dit blad, dat ik moet worstelen om de inhoud te bemachtigen. Voorverpakte boterhammenworst komt bij mij zelden in keurige plakjes op de boterham terecht, doch meestal in ver fomfaaide en vormloze stukken. Brood heeft ook al zo 'n aar dige verpakking, maar het allerergste is daar geconcen treerd in het stukje groene of rode plastic plakband waar mee ze de zak afsluiten. Dat krijg je niet los zonder een deel van de zak én zijn inhoud vrijwel te vernielen. Bij de zuivelindustrie zijn ze, geloof ik, helemaal van de plas tieken zak teruggekomen, alhoewel ik ook de grootste moei te heb met het behoorlijk openen van zo 'n kartonnen melk- doos. Toppunt van ellende is voor mij de zogenaamde blisterver- pakking, een gemene combinatie van versterkt karton en plastic, die bijna onverslaanbaar is. De plastic bobbel waar achter een begerenswaardig artikel verborgen zit, zoals een doosje scheermesjes, een stukje gereedschap of een hoofd pijntabletje, krijg je zelfs met oerkracht niet stuk. Probeer je de kartonnen achterkant te scheuren, dan blijkt dat daarvan altijd net een dun laagje overblijft, dat je gescheiden houdt van het voorwerp van je begeerte. Ik weet dat ik ermee moet leren leven, maar misschien richt ik nog eens een zelfhulppraatgroep op voor mensen zoals ik, die lijden onder de moderne verpakking. Dit blad zal u ondanks deze hartekreet wel in plastic gesealed blijven bereiken. In elk geval tot het moment dat het als plastieken teepje of diskje bij u arriveert en u het maar even in het speciale modempje naast uw televisie hoeft te steken om bijvoorbeeld het vertrouwde gezicht te zien van de aardige man, die voorleest uit zijn dagboek. En wellicht gebeurt dat nog wel voordat we weer een nieu we voorzitter van onze Raad van Beheer begroeten. Cas Sier

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Rabobank' | 1983 | | pagina 37