agboek van 7» kassier
37
De heren Adams en Van Eldik (eerste van links) in gesprek met enkele boeren/eden.
Tijdens een recente vakantie bezochten
ons hoofddirectielid, de heer R. B. J. van
Eldik en zijn echtgenote Bandung en
omgeving en werden daarbij door de
heer Adams ter plaatse op de hoogte ge
steld van de ontwikkelingen. Zij bezoch
ten zowel de regionale als plaatselijke
coöperatieve bank, alsook enkele 'bij
kantoren' in de dessa's.
Zij hebben daarbij ervaren dat de Rabo-
bankorganisatie in de persoon van de
heer Adams (en zijn gezin) een waarde
volle bijdrage levert aan de ontwikke
ling van een land, waarmee nog vele
(emotionele) bindingen bestaan. Een
ontwikkeling, waard om verder te wor
den gesteund.
Ik wil niet suggereren dat we elk jaar van voorzitter moeten
wisselen, maar zo'n stukje fanfaremuziek erbij zou wel een
verrijking betekenen voor onze algemene vergaderingen.
Het breekt de tijd wat en geeft een mens bovendien gelegen
heid eens naar iets anders te kijken dan naar dertig mannen
en een meisje hoog en droog op het podium.
Maar komaan, ik heb het idee dat een aanzienlijk deel van
het blad waarin deze bijdrage verschijnt, gewijd zal zijn aan
de gebeurtenissen van donderdag 2 juni 1983. Ik zal er dus
verder over zwijgen.
Wat zou ik trouwens nog kunnen toevoegen aan de vele prij
zende woorden die tot de scheidende voorzitter zijn gezegd;
en zou ik het wagen om vanaf deze plaats zijn waardige op
volger te verwelkomen?
Nee, ik wil bet eens even met u hebben over de wijze waarop
dit blad tot u komt.
Wie had nou ooit gedacht, dat mijn bijdrage nog eens in
plastic verpakt bij u in de brievenbus zou glijden?
Het lijkt welhaast onvermijdelijk in het tijdperk van kik en
kts, van mira en maretel, van giro en gua, maar toch heb ik
het er moeilijk mee.
Ik heb een al vele jaren durende vete met plastic verpakkin
gen! Trek ik er te zacht aan dan rekt het alleen maar uit, geef
ik een harde ruk dan kreukt de inhoud zonder mankeren en
bij knippen of snijden zijn de gevolgen vaak nog desastreu-
ser. Kommer en kwel, zo'n plastieken vel!
Maar het is niet alleen bij dit blad, dat ik moet worstelen om
de inhoud te bemachtigen.
Voorverpakte boterhammenworst komt bij mij zelden in
keurige plakjes op de boterham terecht, doch meestal in ver
fomfaaide en vormloze stukken. Brood heeft ook al zo 'n aar
dige verpakking, maar het allerergste is daar geconcen
treerd in het stukje groene of rode plastic plakband waar
mee ze de zak afsluiten. Dat krijg je niet los zonder een deel
van de zak én zijn inhoud vrijwel te vernielen.
Bij de zuivelindustrie zijn ze, geloof ik, helemaal van de plas
tieken zak teruggekomen, alhoewel ik ook de grootste moei
te heb met het behoorlijk openen van zo 'n kartonnen melk-
doos.
Toppunt van ellende is voor mij de zogenaamde blisterver-
pakking, een gemene combinatie van versterkt karton en
plastic, die bijna onverslaanbaar is. De plastic bobbel waar
achter een begerenswaardig artikel verborgen zit, zoals een
doosje scheermesjes, een stukje gereedschap of een hoofd
pijntabletje, krijg je zelfs met oerkracht niet stuk. Probeer je
de kartonnen achterkant te scheuren, dan blijkt dat daarvan
altijd net een dun laagje overblijft, dat je gescheiden houdt
van het voorwerp van je begeerte.
Ik weet dat ik ermee moet leren leven, maar misschien richt
ik nog eens een zelfhulppraatgroep op voor mensen zoals ik,
die lijden onder de moderne verpakking.
Dit blad zal u ondanks deze hartekreet wel in plastic
gesealed blijven bereiken. In elk geval tot het moment dat
het als plastieken teepje of diskje bij u arriveert en u het
maar even in het speciale modempje naast uw televisie
hoeft te steken om bijvoorbeeld het vertrouwde gezicht te
zien van de aardige man, die voorleest uit zijn dagboek.
En wellicht gebeurt dat nog wel voordat we weer een nieu
we voorzitter van onze Raad van Beheer begroeten.
Cas Sier
