Over
lange
latten
en
korter
werk
i
Kijk eens naar die skisporen van de
langlaufer. Als een tweeling van lij
nen of bogen tekenen zij zich af in de
wijdte van de serene sneeuw. En straks, al
voortglijdend lijken ze moeiteloos samen te
vloeien in ruimte en tijd.
Een mooie gedachte. Maar je moet er in de
stemming voor zijn, voor zo'n pretentieloze
impressie. Want wie zich niet boven de da
gelijkse beslommeringen kan verheffen, zal
heel andere gedachtenassociaties krijgen.
Hij gaat meteen verder tobben over een
'tweesporenbeleid', het meeslepende the
ma van 'financiëlegezondmaking'én 'werk-
gelegenheidsbevordering'. De witte, zachte
sneeuw wordt dan een kil en koud klimaat
waarin ruimte en tijd zich beangstigend ver
nauwen door de eigen knelpunten. Het is
maar hoe je het bekijkt. Ik voel me in ieder
geval gedrongen de 'ADV' dit jaar nog even
onder ogen te zien. Dat is een spoor, dat ze
ker met ons mee over de grens van de jaar
wisseling heentrekt en naar alle verwach
ting binnenkort ook bij onszelf terechtkomt.
De drie letters kwam ik in stukken tegen:
ADV staat voor arbeidsduurverkorting. Een
zaak, waarover nu ik dit schrijf alom veel te
doen is en waarover we ongetwijfeld bij het
verschijnen van dit nummer nog veel meer
zullen hebben kunnen horen. De grote poli
tiek, d.w.z. de verlangens van werkgevers
organisaties, vakbeweging en regering, laat
ik overigens ter zijde. Het is al moeilijk ge
noeg om iets te zeggen over de eventuele
toepasbaarheid van de ADV in ons eigen be
drijf. Hoe meer ik me in de ADV verdiepte,
hoe ingewikkelder mij het werd. Ik troost me
met de gedachte dat ik niet de enige ben.
ADV en werkgelegenheid worden in
één adem genoemd, want de eerste is
één der instrumenten bij de bestrij
ding van de werkloosheid. Het gaat er niet
om de mensen meer vrije tijd te geven zoals
indertijd bij de invoering van de vrije zater
dag. Nee, van arbeidsduurverkorting wor
den twee dingen verwacht: zo mogelijk
meer banen en als dat niet lukt dan toch ten