wob
wob
vervolg wob
RPS, dat deze gezien de slechte situatie op
de hypotheekmarkt de voorwaarde voor
vervroegde aflossing aanmerkelijk zou ver
soepelen.
'So what?', zeggen wij daarop. Boetevrij
aflossen is in onze organisatie al sinds ou
detijden vrijwel standaard praktijk. Alle hy
pothecaire leningen tegen 'variabele' rente
- en dat zijn bij ons ook nu nog de meeste -
kunnen zonder boete te allen tijden worden
afgelost. Het enige echte 'boetegeval' dat
wij kennen, stamt uit de tijd - zo'n tien jaar
geleden - toen ook wij de mogelijkheid
hebben geopend om tegen voor vijf jaar
'vaste' rente hypothecaire leningen te slui
ten. In dat geval moet in principe bij ver
vroegde aflossing het verschil in rente over
het vervroegd afgeloste bedrag 'pro rata
temporis' bijgepast worden, indien het
rentetarief voor een dergelijke lening ten
tijde van de aflossing lager is, dan de voor
de voor vijf jaar overeengekomen vaste
rente. De redelijkheid van die regeling
wordt door niemand bestreden.
Maar zelfs op deze 'uitzonderlijke' boete
bepaling kennen we tal van boetevrij-uit-
zonderingen, die in de dagelijkse praktijk
allerminst een wassen neus zijn. Bij verhui
zing of bedrijfsbeëindiging, evenals bij
overlijden van de debiteur of diens echtge
note is bijvoorbeeld nooit boete verschul
digd.
Het lid van onze Hoofddirectie, mr. Jansen
Schoonhoven, heeft dit 'uitzonderlijke'
evenals de vele gevallen - méér dan hier
genoemd worden - waarin zelfs bij 'vaste
rente' zonder boete afgelost kan worden,
helder uit de doeken gedaan in een toe
spraak begin vorige maand bij het 75-jarig
bestaan van de Rabobank 'Noord-West
hoek' W.A. te Fijnaart.
Hij onderstreepte, dat wij als Rabobanken
niet sinds gisteren of eergisteren, maar al
van heel vroeger onderkend hebben, dat
de cliënt zo vrij mogelijk moet blijven om af
te lossen wanneer hij wil. Toen bij ons
naast het variabele ook het vaste-rentesy-
steem opkwam, werd het dan ook bij ons
onmiddellijk standaardpraktijk ook daar
de 'boete-incidenten' tot het uiterste te be
perken. En daar zijn we zeer royaal in ge
slaagd. Lees er de hypotheekvoorwaarden
maar op na. De versoepeling, waar Postgi
ro/RPS nu mee komen, is bij ons allang ge
bruikelijk, niet sinds een week, maar al ja
ren! Gewoon omdat de behartiging van de
belangen van leden en cliënten bij een coö
peratieve bank de belangrijkste doelstel
ling is.
Hetzelfde thema, toen noemden we het
'Aflossing en Boete', kwam al in april 1 978
in ons blad op de proppen. De Vereniging
Eigen Huis vond het toen de hoogste tijd,
dat de hypotheekverstrekkende instellin
gen hun boetebepalingen eens verbeter
den. Wij hebben ook toen al met zoveel
woorden gezegd, dat boete onder de daar
beschreven omstandigheden, inderdaad
geen enkele zin heeft! De 'hoogste tijd'
heeft echter voortgeduurd, blijkbaar tot op
heden toe. De ergernis daarover bij het pu
bliek kunnen we begrijpen.
Voor ons is 'Schuld en boete' nooit een
probleem geweest, zelfs geen 'hoogste
tijd'. Onze intentie is en was: geen boete,
en dat ene 'boetegeval' dat we kennen,
werd al in 1978 van onverdachte zijde als
'redelijk' en 'rechtvaardig' bestempeld, te
meer omdat we er een keur van boetevrije
uitzonderingen bijgezet hebben, die alle
maal toegesneden zijn op de behoeften
van de extra-aflossende cliënt.
TUINBOUW EN GASPRIJS
De situatie met betrekking tot de aardgas-
prijsbesprekingen in Brussel is op dit mo
ment nog onzeker. Begin oktober vond de
vergadering van de Landbouwministers
plaats waarin onze minister sterk onder
druk werd gezet, zowel binnen als buiten
de vergaderzalen. Het laatste vooral door
de 400 buitenlandse tuinders, die naar
Brussel waren gekomen om tegen de lage
Nederlandse gasprijs te protesteren. Hoe
wel het geen aangelegenheid is van de Ne
derlandse regering heeft minister De Ko
ning toen toegezegd een gesprek tussen
het Landbouwschap en de Europese Com
missie te helpen arrangeren, omdat alleen
het Landbouwschap het gascontract zou
kunnen openbreken. Dat gesprek heeft on
dertussen plaatsgevonden. Het Land
bouwschap heeft hierin naar voren ge
bracht dat er over een prijsaanpassing voor
dit teeltseizoen niet te praten valt. Dit
standpunt heeft het op verzoek van de Eu
ropese Commissie schriftelijk bevestigd.
Op 1 9 en 20 oktober is deze zaak we
derom ter tafel gekomen tijdens de bijeen
komst van de Raad van Landbouwminis
ters.
Het onderling kibbelen van de lidstaten
over de prijzen van verschillende produk-
tiemiddelen (in casu aardgas) is in feite een
onplezierige zaak. Duitsers, Engelsen en
anderen zwaaien nu wel met artikel 92 en
93 van het Verdrag van Rome, omdat het
hun nu van pas komt om de Nederlandse
regering (c.q. het Landbouwschap) te
dwingen de aardgasprijs voor de tuinders
te verhogen. Maar wanneer we de land- en
tuinbouw van de andere lidstaten minu
tieus zouden toetsen aan de hand van arti
kel 92 en 93, dan komen er nog heel wat
'preferentiële tarieven' boven water. Wat
te zeggen van de Bayerische Milchindu-
strie die in mei jl. nog 22 cent per m3 aard
gas betaalde (Zuivelzicht, 14 oktober
1981) of van de uitspraak van de Duitse
landbouwminister Ertl dat de gemiddelde
rente voor de Westduitse land- en tuin
bouw ongeveer 6,8% bedraagt, terwijl
voor de industrie aanzienlijk hogere tarie
ven gelden. Verder profiteert de Duitse
agrarische sector jaarlijks vooreen bedrag
van ruim DM6 miljard van preferentiële re
gelingen volgens een onlangs openbaar
gemaakt rapport van de Vereniging van
Bloemveilingen in Nederland. Wanneer we
op deze weg doorgaan komt zelfs het Eu
ropese landbouwbeleid in gevaar en daar
wint niemand iets mee. Het zou daarom
een veel constructievere houding zijn om
'in Westeuropees verband gemeenschap
pelijk met elkaar op te trekken' zoals ir. W.
F. S. Duffhues het onlangs in Barendrecht
formuleerde.
GRAANVERVANGING OF PROBLEEM
VERVANGING
In de jacht naar maatregelen om de uitga
ven van het EG-Garantiefonds voor de
Landbouw te besnoeien behoort ook
graanvervanging tot het tableau. Diep in de
harten van enkele voorname graanprodu
centen van de EG, te weten Frankrijken De
nemarken, is dit een vurige wens. De be
doeling is om via specifieke maatregelen
(contingentering en zware heffing) de in
voer van de zogenaamde graanvervangen-
de produkten, zoals tapioca, maïsgluten en
zemelen te beperken. Deze maatregelen
zouden moeten leiden tot een toenemend
verbruik van het overigens veel duurdere
graan uit de Gemeenschap, waarvan zo'n
20 miljoen ton jaarlijks met zware subsidie
wordt geëxporteerd. Hierdoor zouden de
uitgaven van het graanbeleid 2 miljard
ECU) verminderen, terwijl de inkomsten
door de heffing zouden stijgen.
Dit klinkt allemaal mooi, maar helemaal
waar is het niet! Zulk een maatregel zal na
melijk voor de Nederlandse en de Belgi
sche intensieve veehouderij (inclusief de
mengvoederindustrie en de importhandel)
funest zijn en de Gemeenschap ettelijke
miljarden gaan kosten. Daarnaast lijkt in
voerbeperking in de internationale han
delspolitiek geen haalbare kaart te zijn. De
geluiden die de Amerikaanse minister van
