landbouwcommentaar
dat ook in de komende jaren wel blijven doen.
daarover mee te praten. Door een samenloop van om
standigheden zijn er dit jaar nog geen ingrijpende
maatregelen getroffen op de Europese zuivelmarkt,
maar er zweven nog steeds ideeën boven de onder
handelingstafels die het type veehouderijbedrijf dat in
Nederland voorkomt ernstig kunnen treffen.
Dat is een bedrijf dat op relatief weinig grond, door een
zeer doelmatige bedrijfsvoering tot hoge produkties
komt. Krachtvoer speelt hierbij een rol maar niet de
hoofdrol. Het zit, net zoals bij de tuinder, in het vak
manschap van de melkveehouder, de goede afzetorga
nisatie en dienstverlening. Wel is het zo dat de moder
ne melkveehouderij in Europa vooral is ontstaan rond
om de aanvoerhavens van veevoer.
Voor Nederland is dat Rotterdam, maar er zijn even
goed moderne veehouderijgebieden in de buurt van
het Franse Le Havre (Normandië) of het Italiaanse Ge
nua (de Po-vlakte). Andere veehouderijgebieden zoals
de traditionele weidegebieden in de bergstreken drei
gen in de knel te geraken. Dergelijke uiteenlopende
ontwikkelingen per gebied spelen op de achtergrond
altijd mee in de Brusselse onderhandelingen en zullen
Kwetsbaar
Nederland is erg kwetsbaar voor een wijziging in het
zuivelbeleid ten nadele van de bedrijven, zoals die bij
ons de laatste 15 jaar zijn ontstaan, bijvoorbeeld door
een heffing op hoge produkties. Het ontbreekt ons land
immers aan de mogelijkheden om te schakelen naar
een meer extensieve vorm van melkveehouderij. Dat
zou alleen kunnen door de oppervlakte van de bedrij
ven aanzienlijk te vergroten. Meer land per man bete
kent in ons land minder mankracht en dus minder
werkgelegenheid.
Landen, die meer dan ons land gezegend zijn met grote
landbouwarealen, zoals Frankrijk, hebben wat dit be
treft meer mogelijkheden. Op het terrein van de inten
sieve landbouw lijkt Frankrijk zelfs wat achterop te zijn
geraakt. De export van de Franse landbouw is wat ach
tergebleven bij de hoge verwachtingen die een jaar of
tien geleden bestonden. Misschien is ook daaruit de
toenemende kritiek op produktiemethoden te verklaren
waarmee Nederland op het terrein van de export zo'n
succes heeft geboekt.
Het zag er allemaal zonnig uit aan het begin van het
nieuwe jaar. De verbouwing gereed en alle balans
besognes achter de rug.
De Accountantsdienst had de jaarstukken gezien en
wel bevonden, maar er bleef onrust in het hart van mijn
collega. Waarom was ineens de groei van de middelen
het afgelopen jaar zo achtergebleven bij de ramingen,
die andere jaren toch vrij goed pleegden te kloppen
met de werkelijkheid.
De cijfers van het eerste halfjaar gaven daar destijds
nog geen enkel vermoeden van. Hij dook er samen met
de intern controleur nog eens goed in en ai gauw bleek
dat de opnamen van spaargelden in december wel zeer
extreem waren geweest. Vele tienduizenden guldens
waren op die manier onttrokken aan zijn middelen en
daar school de bron van het falen van zijn prognoses.
Opvallend was, dat het vooral oudere dorpsbewoners
waren geweest, die met haastige spoed hun spaarre
kening hadden geplunderd of soms zelfs geheel had
den opgeheven. Was er ergens een geheime concur
rent op de plaatselijke markt, stelde men geen vertrou
wen meer in de bank die nu al generaties lang het
geldverkeer van het dorp regelde?
Het mysterie diende snel te worden opgelost en daar
toe begaf de directeur zich naar het etablissement De
Witte Koe. Als je immers iets wilt weten ga je naar dat
oord, waar vooral de ouderen van het dorp zich plegen
op te houden met biljartspel en kaarten.
Hij is een eerste klas politicus en begon dus niet met
vragen, maar met een rondje voor de hele zaak. Op die
wijze had hij al snel een kring om zich verzameld en na
nog enkele brede armzwaaien in de richting van de tap
en een uurtje later, wist hij behendig het gesprek te
brengen op de bank en de spaarboekjes.
Het onrustige geschuifel en het bedremmelde reageren
van de omstanders maakte hem duidelijk dat hij op het
goede spoor was.
En dat spoor leidde naar een vreemde ontdekking.
De Accountantsdienst had tegen het einde van het vo
rige jaar de saldocontrolebiljetten voor de spaarreke
ningen aan de cliënten verstuurd. Voor het eerst vanuit
het spiksplinternieuwe regiokantoor, dat zich bevindt
in dezelfde provincieplaats waar ook de Inspecteur der
directe belastingen domicilie heeft gekozen.
Al sinds jaar en dag houdt de belastinginspecteur kan
toor in een straat, waarvan de naam voor de hele regio
het symbool is van zijn lange arm. En het fraaie, nieu
we regiokantoor is nou net in diezelfde straat geves
tigd...
Wie ermee was begonnen kon niet worden achter
haald, maar onder de ouderen van het dorp deed bin
nen enkele dagen het gerucht de ronde dat controlebil
jetten afkomstig zouden zijn van de inspecteur van de
belastingen. De meesten van hen hadden door hun
status van bejaarde al jarenlang geen aangiftebiljet van
deze heer ontvangen en waren rijp voor de kleine pa
niek die op het gerucht volgde.
Weg met de spaarrekening dus. Geef de kinderen wat
extra, bewaar het geld thuis in het doosje, koop toch
nog wat duurzaams, maar laat in geen geval die verre
inspecteur van de belasting aan de armzalige spaar
centjes komen!
De directeur heeft uitvoerig verklaard wie de controle
biljetten verzendt en wat de functie is van zo'n saldo
controle.
Of ze helemaal overtuigd zijn, is de vraag. Voor hen is
een directeur van een plaatselijke bank zo solide, dat
het idee dat zo'n man ook nog eens door een andere
instantie wordt gecontroleerd aanleiding zou kunnen
zijn voor een nieuwe paniek.
Maar mijn collega blijft na zijn middagje in De Witte
Koe hopen op een hernieuwde aanwas van zijn spaar-
middelen.
Cas Sier
