m//
ff///ffïésf/é"?
y
bouw een gedeelte van de regionale regeling teniet ge
daan.
Niet zo met de toeslagen welke de WIR voor bepaalde
economisch achtergebleven regio's kent. In deze re
gio's zijn maar weinig industriële activiteiten en het is
moeilijk er investeerders voor te vinden. De landbouw
bedrijven zijn er echter wel en deze maken graag van
de meevaller gebruik. Er is echter evenmin reden voor
een regionale toeslag als voor een regionale aftrek
waar het de landbouw betreft.
Beknibbelen?
Blijft het probleem van de WIR-premie in het alge
meen. De minister gaf in de Tweede Kamer de indruk
dat hij op zijn eigen landbouwpolitieke subsidies zou
moeten beknibbelen om de investeringen niet te zeer
te stimuleren. Het sturend karakter van deze agrarische
subsidies valt daardoor wel weg. Dat mag op het ogen
blik, gezien de noodzakelijke bezuinigingen, wel goed
uitkomen, maar op langere termijn kan dat wel eens
opbreken. De vraag is bijvoorbeeld of de algemene pre
mie voor de WIR op de duur niet lager zal worden; dat
kan gebeuren ter gelegenheid van de invoering van
nieuwe toeslagen, zoals voor milieu, innovatie en ener
giebesparing, maar ook wanneer de pot van beschik
bare gelden te snel leegloopt. De landbouw zal dan een
beleid voor de eigen sector weer hard nodig hebben.
Het is echter ook mogelijk dat men met het nationale
landbouwbeleid de weg van subsidies geheel verlaat
en zich meer richt tot het regelen van de ontwikkeling,
zoals dat volgens de plannen van de minister moet ge
beuren voor de grondpolitiek en volgens sommigen
voor het voorkomen van grote bedrijven. Dat zou wel
een nieuw hoofdstuk in de Nederlandse landbouwpoli
tiek openen.
Een meneer fluistert voor de radio, dat de luisteraars
onmiddellijk in hun auto moeten stappen en moeten
rijden in de richting van de flevopolder. Of u nu woont
in Den Helder of Roermond, doet er niet toe, u moet
gaan rijden en bovendien even een geranium van de
vensterbank meepikken om onderweg aan een vreem
deling te schenken. Om het gezellig te houden dient u
al luisterende naar de verdere instructies via de autora
dio, van kleren te wisselen met uw buurman. Op een
bepaald moment wordt u gevraagd hard om uw moe
der te roepen door het rechter portierraampje en later
mag u samen met mogelijke andere weggebruikers
een flitslampje ontsteken. Als ik zoiets hoor, schenk ik
nog wat in en ga verder met lezen.
Enkele tienduizenden luisteraars echter zijn dan bereid
om op die eerste afroep van zo'n man van een radio
vereniging huis en haard te verlaten en bij nacht en on
tij niet te declareren kilometers te gaan rijden. Het is
waar gebeurd, dat weet u en het is erg verleidelijk om
eens wat te filosoferen over de motieven van de spel
leider en de deelnemers. Maar daar studeert ongetwij
feld te zijner tijd wel een massapsycholoog op af.
Zelf ben ik nog niet aan het 75-jarig bestaan van de
bank toe, maar ik ken vele collega's, die er wat grijze
haren van hebben bij gekregen. Toch is zo'n receptie
en het daarbij passende feestje op zich niet moeilijk. Je
krijgt er pasklare en goede adviezen voor. Het boekje
met de ouwe dorpsfotootjes of de plattegrond uit 1584
doen het altijd wel als geschenk voor jan en alleman.
En anders is er wel een plaatselijk kunstenaar, die be
reid is om voor een zacht prijsje een aardig stadsge
zicht te tekenen. Doch sommigen willen meer. De
dichters onder ons schenken alle huismoeders een
fraai boeket en de jongens van de gestampte pot we
ten de gezinshoofden in het werkgebied danig te ver
rassen met een leuk flesje wijn.
Bij een van de banken deed men het weer anders. Ze
zitten dicht bij zee, dus het strandleven bloeit er. Men
Het derhalve een fraaie badhanddoek vervaardigen in
onze eigen kleuren, met ingeweven banknaam en op
gaande lijn.
Een welkom geschenk voor alle bewoners, dat verge
zeld ging van een briefje. Men verzocht daarin om als
teken van meeleven op de heuglijke dag zelf die bad
handdoek buiten te hangen.
En wat denkt u? Jawel hoor, die dag hingen aan vele
grote en kleine vlaggestokken, vanuit vensterbanken
en vanaf balkons de handdoeken van de bank. Trots
wapperden honderden feestvlaggen in de frisse zee
bries om allerwegen te verkonden dat de Rabobank ja
rig was.
Een arme buitenlander die op die dag het stadje heeft
bezocht, moet wel hebben vermoed dat er iets heel
hoogs op bezoek was uit een economisch welvarend
land dat de opkomende zon in zijn staatswapen heeft
verwisseld voor de opgaande lijn.
Waar gebeurd deze knappe stunt, waaraan door ieder
een zo spontaan en massaal werd deelgenomen.
Een paar dagen geleden was er een boeiende televisie
film over het wel en wee van een Amerikaanse bank.
Alles zat erin, keurig met de maatbeker afgepast en
duchtig opgeklopt: spanning en sex, misdaad en liefde,
politiek en machtswellust, menselijkheid en maat
schappelijke geëngageerdheid. In één van de afleverin
gen komt een echte bankpaniek voor. Duizenden kleine
spaarders trekken naar de bank om hun centjes weg te
halen. Redeloos, radeloos en reddeloos, alleen omdat
iemand het gerucht heeft verspreid dat het met de
bank niet zo best gaat.
Een onwaarschijnlijk verhaaltje natuurlijk, typisch be
denkseltje van een schrijver, die geen enkel gevoel
heeft voor de werkelijkheid.
Maar tegen de achtergrond van de vriendelijk vlaggen
de mensen en de massa, die zich geleid door een stem
uit de ether blindelings in zijn autootje stort, krijg ik
zelfs van zo'n onwaar televisieverhaaltje wel even de
beverd. Als u begrijpt wat ik bedoel.
Cas Sier
