IA7//
ff// /ffïMf7
13
De minister legt in zijn nota heel duidelijk het verband
tussen zijn voorstellen tot prijsverlaging en de algeme
ne aanpak van landbouwproblemen. Hij stelt dat de
maatregelen moeten passen in een 'goed' structuurbe
leid, hetgeen betekent dat hij te kleine eenheden wil
tegengaan en ook zekere bovengrenzen stelt. Ook hier
is, zeker waar het kleinere eenheden betreft, het suc
ces van een prijsdaling niet verzekerd. Het Landbouw
schap voelt overigens niets voor dit structuurbeleid
langs een omweg.
Afstand
Soortgelijke problemen doen zich voor bij de discussie
over de invoering van een zogenaamd afstandscriteri-
um. Dit houdt in dat een bedrijf geen grond mag aan
kopen dat verder weg ligt dan een bepaalde afstand
welke bij wettelijke regeling is vastgelegd. De Minister
spreekt zelfs in bepaalde gevallen van een voorkeurs
positie van aanliggend land.
Dit afstandscriterium vergroot niet de hoeveelheid
grond welke in totaal beschikbaar is, het aantal moge
lijke kopers wordt niet verminderd noch wordt hun
kooplust geringer. Gemiddeld genomen zou er aan het
grondprijsniveau door het afstandscriterium niets ver
anderen. Per geval kunnen er natuurlijk wel wijzigingen
optreden, hoewel de Minister nog eens onderstreept
dat zijn voorstel bij de bestaande praktijk aansluit,
waaruit men dan weer moet afleiden dat er ook vol
gens hem weinig veranderingen in de prijsvorming te
verwachten zijn.
Al met al is het beeld nog niet erg helder. Of het in de
komende herfst zal opklaren is nog zeer de vraag.
Het blijft onmogelijk om tijdens het gebruik een tube
tandpasta volkomen recht op te rollen. Dat is een van
de dingen, die ik tijdens mijn welverdiende vakantie
opnieuw ontdekte. Ik bracht mijn vrije weken door aan
de Middellandse Zee in het land waar de citroenen
bloeien en waar men zich, dank zij het aantal nullen op
het bankbiljet waarmee je een rondje koffie betaalt,
schatrijk kan wanen.
Aan het strand was het lieflijk en vreedzaam. De kinde
ren speelden er een geheimzinnig spel met plastic bal
letjes in het zwarte zand. Wij dronken wat en praatten
wat en verdreven de tijd tussen de ploeterpartijen in
het azuren water met het lezen van de oude ochtend
bladen.
Zo las ik dat een groep collega's in ons land een grote
centenactie voerde en ik verbaasde me erover dat ik
nog niet had opgemerkt dat er iets veranderd was op
de boulevard en in het stadje. Ik bedoel het wisselgeld
probleem. Goed, men kijkt je nog wel aan alsof je een
overval komt plegen als je met een groot biljet wil be
talen, maar de wilde wisseltonelen blijven achterwege.
De doe-het-zelf-biljetjes van de plaatselijke banken zijn
bijna verdwenen. Kauwgum, snoepjes, lucifers en an
dere apocriefe betaalmiddelen uit het jongste verleden
komen niet meer voor. Alleen een enkele telefoonmunt
herinnert nog aan de pasmuntnood van weleer. Maar
ach, wat een problemen hebben ze ervoor in de plaats
gekregen!
Het vaderland was ver weg als je na een overvloedig
maal met lekkere wijn wat in je strandstoel zat te dut
ten. Toch gingen we niet geheel en al ledig. Eenmaal
per dag immers wandelde elke vaderlander met ferme
pas in de richting van het station om er de kranten te
halen. Na twee, drie dagen wist je al precies met welke
trein die kwamen.
In diezelfde krant van daareven las ik ook, dat knappe
bollen overwegen om ter wille van de mooie, groene
grasmat de koe uit ons landschap te verwijderen. Ma
chines maaien beter dan koeien en het is dan meteen
afgelopen met die onhygiënische toestanden van
koeieplakken tussen de boterblommen. Ook econo
misch schijnt het wel interessant te zijn om de beesten
voortaan in de stal te houden.
Milieubeschermers, natuurminnaars en landschaps
deskundigen maken zich daarover zorgen. Ik kan me
dat voorstellen en zag in mijn verbeelding al van die
door Jan Cremer beschilderde houten koeien in het
landschap. Opklapbaar en verplaatsbaar, gesponsord
door plaatselijke VVV of Rabobank. Het zal wel zo'n
vaart niet lopen. Bepaalde dingen kunnen gewoonweg
niet. Koeien horen in ons landschap en zelfs het ge
spetter dat ze met opgestoken staarten en kromme
ruggen van tijd tot tijd produceren, kun je niet missen.
Net als de krant, die je zelfs duizend kilometers van
huis tegen een gigantische prijs elke dag trouw gaat
halen om toch maar te weten hoe het ginds toegaat.
De koeien blijven wel. Ze doen me denken aan die an
dere soort. De naam schiet me even niet te binnen. Ze
hadden een persoonlijke relatie met al hun klanten,
waren in hun eentje verantwoordelijk voor de afzet van
alle bankdiensten. Bij hen voelde iedereen zich thuis en
kon iedereen terecht met alle vragen. Men dacht dat ze
overbodig zouden zijn en vervangen konden worden
door specialisten en elektronika. Men dacht dat ze
langzaam maar zeker zouden uitsterven, maar ziet ze
komen weerom. Weliswaar met een andere naam en
toegerust met eigentijdse bekleding. Hoe noemde je ze
toch ook alweer. Enfin, ik kom er nog wel eens een
keertje op.
Cas Sier
