muziek zonder poeha
Samen met AGO en In
terpolis trad de Rabobank
dit jaar voor de tweede
keer in successie op ais
sponsor bij een landelijke
reeks promenade-concer
ten. Vijftig uitvoeringen
stonden er op het pro
gramma in evenzovele
plaatsen, verspreid door
heel het land. Acht regio
nale symfonie-orkesten,
gesteund door een keur
van solisten, verleenden
hun medewerking. De
opzet om een massaal
publiek te confronteren
met het concertgebeuren
kwam ook dit jaar prima
uit de verf. Nevenstaande
bijdrage omvat enkele
impressies van zo'n muzi
kaal familiegebeuren. De
gebleken belangstelling
bij nagenoeg alle concer
ten is voor de organisato
ren een riem onder het
hart bij hun voorbereiding
van de jaargang 1978 in
de nog jonge traditie der
Nederlandse Proms.
Sjerpen en sjaals bewegen op de
maat van de muziek. Spandoeken
doen dapper mee. Feestelijke
balonnen stijgen op uit een zee van
duizenden die elkaar deinend bij de
hand nemen en op commando uit
volle borst een hartverwarmend
gezang aanheffen. Triomfantelijk
geheven mascottes, malle hoedjes
en uitgelaten gezichten
completeren het kleurrijke
spektakel. Uitgesproken
vriendschappelijk, haast uitbundig is
de sfeer rond de muzikale
happening. Spontaniteit is troef.
colbertje rommelden om het decent
voor zich op de vloer neer te vlijen.
Complete gezinnen met kinderen rukten
op naar de muzikale familiefeesten. De
allerjongsten zochten naarmate de
avond verstreek een goed heenkomen
op moeders schoot. Bij de bushaltes in
de nabijheid van menige concertplaats
was het na afloop drukker dan normaal.
Daar was het dringen geblazen. Maar de
Proms blijven voor velen toch cultuur
met een hoofdletter. En dat werd weer
vertaald in stijlvolle kledij. Een enkel
vrouwtje met bromfietshelm schuifelde
tussen al dat vertoon wat bedremmeld
naar een stoeltje achteraf. Angstvallig
hield ze haar hoofddeksel in de gaten,
heel de avond lang.
Maar ze was erbij, ook zij. En heel
nadrukkelijk mikte de organiserende
stichting Promenadeconcerten
Het zijn onvergetelijke taferelen. Britten
zijn ervoor geknipt; als geen ander
hangen ze aan hun tradities. Neem het
instituut van de Proms. Een ervaring van
niet minder dan een halve eeuw
benevens een bepaald volkskarakter
vormt het solide fundament waarop
Great Britain ze heeft gegrondvest.
Britse karaktertrekjes in de Nederlandse,
landsaard hadden de afgelopen
maanden kris-kras door het land
gemakkelijk tot vergelijkbare tonelen
kunnen leiden. Een optocht van vijftig
promenadeconcerten, voor de tweede
keer in successie landelijk opgezet, bood
daartoe alle aanleiding. In hoeverre de
vaderlandse werkelijkheid strookte met
het geschetste Engelse beeld kunnen de
naar schatting 50 000 concertgangers
zelf het beste beoordelen, of anders de
honderden Rabobankmensen die in de
weer zijn geweest voor het welslagen
van deze evenementen waarbij onze
organisatie zo nauw was betrokken.
Aanzetten voor de English-style waren
er zeker: kwieke dirigenten die sportief
in hemdsmouwen hun manschappen
opzweepten; concertgangers die in de
pauze op hun gemak nog even het
restant van hun krant doornamen; heren
van middelbare leeftijd die zich in de
loop van een uitvoering stiekem uit hun
