Mor dochter wol hom toch zo groag,
Zodat voader zee: Veuruit mor dan!'
Dochter kreeg heur zwienetoon.
Ze docht: 'Dat wordt een goie mop
En met een mooie gruine viltstift
Kleurde zij dei toon mooi op.
Toen wur 't ding, precies een kaktus,
In een bloumpot met grond gezet.
Je kon neit zein dat 't gien kaktus was.
't Leek er secuur op! Wat een pret.
Dochter nam 't huile geval
Met noar 't kantoor woar ze waarkte,
Gaf hom doar toen an 'n aner wicht,
Dei naargens wat van maarkte.
Met de kaktus noar de kroan,
Elke murg'n gung zij getrouw
Want dei mus geregeld woater hebb'n
As het zol gruien goan.
Zo hét z'een huile week laang
Dei toonkaktus woater geev'n.
En 't ding begon al wat te gruien.
Zo leek 't tenminste eev'n.
Mor toen op 'n murg 'n kreeg zij
Een echte mooie kaktus kado.
Ze zee: 'n Kaktus? Is dei veur mai?
Hou heb jij dat nou zo?
Ik heb toch al een kaktus
En ok nog 'n huile mooie, echt,
Ik heb hom nou toch al een week
En ben er echt al an gehecht!'
Toen zee de geefster: 'Zeg weis stoe,
Wat er in dat kaktuspottie zit?
Gien kaktus heur, mor huil wat aans!'
Het aarme wicht wur van schrik huil wit.
'Gien kaktus?' stoamelde zij, 'Wat dan?
En pienlijk vertrok heur snoet.
Lach'nd zee de aner dou:
'Trek hom er mor eis oet':
Dat dee ze dan en ze zee:
'k Zei er niks an en bovendien,
Het is beslist wel 'n echte kaktus'
'Nee'zee d'aner; 't is 'n toon
van 'n zwien!'
Ze keek en joa wel potverdrie,
Dei kaktus was neit echt.
Dat kon ze nou ok toch wel ruuk'n,
Want 't ding dat stonk en zeer terecht.
Ze het de toon toen huil gauw weggooid.
Ze von hom nou zo vies, zo vies,
Dat ze host stun te kokhaalz'n.
Dat was wel 'n goud bewies.
Nou gait ze iedere dag
Met heur echte kaktus noar de kroan.
En ik denk wel dat het in 't vervolg
Altied wel zo zal goan.
Krig zij as kado eis weer een kaktus,
Dan trekt ze d'r eerst an, zeer gewis,
Om huil, huil zeker te weit'n
Dat het gien zwienetoontie is
Het pleegoudersplan
Het zal altijd moeilijk blijven precies aan
te geven wat het eigenlijke motief is, als
een onderneming een ideëel doel helpt
nastreven. In hoeverre is het onbaat
zuchtige hulp, in hoeverre wordt de
eigen publiciteit gediend? Amerikanen
piekeren over zo'n gewetensvraag al-
Onder toeziend oog van de districtsdirecteur, de heer M. A. F. de Wit, verricht
de waarnemend gouverneur van de provincie Limburg, ir. G. A. A. Horsmans, de
officiële opening van het districtskantoor te Sittard.
lang niet meer: do good and let them
know itlln het puur persoonlijke vlak
blijve gelden, dat bij hulp en steun de
ene hand niet weet wat de andere doet,
maar zo'n norm kun je voor het onper
soonlijke bedrijfsleven moeilijk aanleg
gen.
Hoe het zij, wij hopen in ieder geval, dat
de grote publiciteitscampagne, die deze
maand de aandacht vestigde op de
Stichting Foster Parents Plan Nederland,
een groot succes is geworden. Werkelijk
niet alleen omdat wij - zoals een ieder al
begrepen heeft - de kosten daarvan
voor een deel voor onze rekening geno
men hebben en onze banken meewer
ken aan het verspreiden van informatie
folders. Dit 'Pleegoudersplan' heeft ons
aangesproken op een wijze, die toch wel
veel diepere snaren deed trillen, dat het
geval is met een willekeurige eigen wer
vingscampagne. En daarin staan we niet
alleen: heel wat bekende persoonlijkhe
den hebben iets soortgelijks ondervon
den en hebben dat openlijk gezegd.
Want van wat Foster Parents Plan nu in
Nederland begonnen is, gaat toch wel
een heel sterk en uniek appèl uit op ie
der, die uit de krant of van de TV ook
maar enige weet heeft van de omstan
digheden waaronder honderdduizenden
kinderen in landen van de derde wereld
leven. Niemand kan zich voortaan meer
verschuilen achter de uitvlucht 'je kunt
er zelf toch niets aan doen', want hij
weet nu dat hij zo'n kind bij naam en
toenaam tot zijn naaste kan maken. Een
maandelijks bedrag aan de Stichting
bewerkt een 'financiële adoptie', die
door briefwisseling met het kind of zijn
ouders kan uitgroeien tot een echt per
soonlijk contact.
Nu de Stichting geïntroduceerd is, wordt
het zaak er voor te zorgen, dat haar werk
vaste voet in ons land krijgt. En dat is
iets voor ieder van ons afzonderlijk,
waarbij de ene hand niet hoeft te weten
wat de andere doet I
