meer duidelijk te maken dat de Gemeenschap zonder
M7/Ï
internationale graanmarkt kan ook ditmaal het
Oost-Blok - ook Polen importeert belangrijke hoeveel
heden - niet buiten beschouwing worden gelaten.
Wat doet Europa?
Nu er op internationaal gebied een andere houding van
de Verenigde Staten kan worden verwacht, is het uiter
aard van groot belang hoe het er in 1977 met de Euro
pese Gemeenschap voorstaat. De nieuwe Europese
Commissie is ongetwijfeld van goede voornemens be
zield, maar de problemen waarmee deze 'motor van de
integratie' te maken krijgt zijn er niet minder om.
Wellicht is het mogelijk dat een druk van buitenaf de
lid-staten nader tot elkaar brengt. In het verleden is dat
wel het geval geweest. Zo heeft de heer Mansholt het
EG landbouwbeleid van de grond gekregen door onder
zulk een beleid in het geheel geen partij zou zijn voor
internationale onderhandelingen. Ditmaal zou iets der
gelijks op monetair en economisch gebied moeten
plaats vinden. Erg veel reden voor optimisme is er ech
ter niet want alle plannen op dit terrein worden door de
lid staten nauwelijks met een tang aangepakt.
O noverzichtelijk
Binnen de Europese Gemeenschap moet de landbouw
zien dat zij zich met deze onoverzichtelijke situatie redt.
De landbouwmarkt wordt doorsneden met monetair
compenserende bedragen, welke grote verschillen in
prijsniveau in stand houden. Een voordeel van deze
soort van grensbelemmeringen is nog, dat zij onder
controle staan van de Gemeenschap en dat er geen be
perking is in de hoeveelheden van de te importeren
produkten zoals dat vóór de EEG het geval was. Het is
wel schraal, maar men zal zich ermede moeten troos
ten totdat de ministers van financiën concrete beslui
ten voor toenadering nemen.
Tegen deze achtergrond moet straks de nieuwe Euro
pese Commissie voorstellen doen voor de landbouw
prijzen voor het volgende seizoen. Behalve de moge
lijke vermindering van de monetair compenserende be
dragen, met de onderling verschillende gevolgen daar
van voor de prijzen in de meeste lid-staten speelt dan
ook nog een rol de mogelijke heffing op de melk, welke
de prijsstijging voor de zuivel voor de producenten
weer voor een deel teniet doen. De nieuwe Commissa
ris zal met zoveel kaarten tegelijk moeten spelen, dat
hij ze niet in één hand houden kan.
Het bruine gevaar uit grootmoeders tijd heeft ons dorp
bereikt. Eerst kwam het slechts tot ons via de kruide
nier in de vorm van in oude, nostalgische blikken ver
pakte koffie, maar sinds kort is in een voormalige boer
derij een soort tweedehands goederenzaak gevestigd.
Het brengt wat vertier in de omgeving, want zaterdags
zie je er veel van die gezinnen op maat ronddwalen.
Blije rijders, die met welgevallen de kapotgezaagde an
tieke wagenwielen strelen en verrukt vertrekken met
iets onduidelijks in glas of koper.
Help me herinneren, dat ik in een volgend nummer te
rugkom op mijn absoluut fantastische plan om ook in
dit opzicht als bank niet achter te blijven. Mijn bruine
geldboetiek gaat het helemaal maken, echt grootmoe
ders tijd, weet je wel. Adviseurs van de Centrale Bank
mogen het idee zonder meer overnemen.
Wat me zo opvalt is, dat één ding uit die dagen van
weleer gemeden wordt als de pest: stilte en rust. In
mijn ogen eigenlijk het enige van die tijd dat de moeite
waard is. Want ik geloof nu eenmaal niet in die
vroeger-was-alles-beter folklore.
Met weemoed herinner ik me de lange, lome zomer
middagen. De ontspannen stilte op het dorpsplein
waarbij je zo lekker rustig kon doorwerken. Nu knettert
er altijd wel een brommer en als de bus stopt om de
schoolkinderen uit te laten stappen, komt het geluid
van de draagbare radio's je tegemoet golven. Tot mijn
grote verbazing hoorde ik laatst zelfs hoe men erin was
geslaagd een man een liedje te laten zingen met die
blikkerigheid, die dank zij hifi en stereo al tientallen ja
ren verdwenen scheen. Een succesnummer van de top
dertig of veertig of zoiets uit de nationale hitparade.
Stilte en rust. Onlangs demonstreerde een collega van
me bij de opening van zijn nieuwe bank trots de achter
grondmuziekinstallatie. Natuurlijk staat er regelmatig in
de krant dat een boer weer heeft uitgevonden dat zijn
melkvee meer produceert onder de tonen van fraaie
symfonieën of dat kippen beter leggen als je ze de bie
tels laat beluisteren. Maar zouden de mensen meer
geldzaken afdoen bij een melodieus sfeermuziekje, zou
het personeel sneller en beter boeken en tellen?
Enfin, het is toch niet tegen te houden die herrie. Je
wordt een ouwe vent, roepen de kinderen en m'n trou
we medewerksters zeggen het na, zij het wat parle
mentairder. Al een tijdje speelt er - half verborgen in
een bureaulade - zo'n klein radiootje in ons kantoor. Zo
zachtjes natuurlijk, dat ik wel een beul zo zijn als ik er
iets van zei. De klanten horen het niet en ikzelf nauwe
lijks. Toch heb ik het idee dat ze aan het hersenspoelen
zijn en elke week het apparaat een fractie luider zetten.
Nu al vraag ik om het ding wat harder te zetten als de
nieuwsberichten naderen. Gisteren betrapte ik mezelf
op meebrommen met 'money, money, money' of hoe
dat liedje heet dat die overspannen klinkende jongens
steeds maar weer opnieuw afdraaien.
Ik zal er wel aan wennen. Er zijn bij ons in de buurt ge
lukkig nog wel plekjes waar je jezelf kunt zijn.
Stilte en rust. Onbewust heb ik geschreven over een
onderwerp dat past bij de sfeer van het ogenblik waar
op u dit h:est, aan de vooravond van het Kerstfeest. En
ik zal ook wel zowat de enige zijn die dat woord ge
bruikt heeft, want er zijn immers nog zoveel ingewik
kelde vraagstukken aan de orde. Er moeten nog zoveel
moeilijke zaken worden toegelicht en verklaard voor de
klok weer twaalf slaat.
Ik kijk naar de stapel werk op mijn bureau en zucht.
Gauw m'n handtekening hieronder en aan het werk.
In het kantoor wiebelen drie hoofden ritmisch mee met
een muziekje, dat ik niet horen kan. Nog niet
Cas Sier
