leven en werken van
gehandicapten
Drs. H. J. van Tol
tbaarhe
schien overtrek ik deze ve
ker is dat de CSB-cijfers
stemmen met het straat
in de winkelcentra, kort
van het bekende maat
ven. in Nederlarfn""i#lruim,
jltftfëha'ndi
W*'hft uithof
Difc roept eèn
echte medeburgers
den gehandicapten n
tot de wereld van d
aanvaardbaar en wel
deze zaak krijgen?
Een artikel schrijven over het leven van gehandicapten en in het bijzonder,
het arbeidsleven van gehandicapten, vervult mij met enige schroom. Ik be-
nerk mij vooral tot de lichamelijk gehandicapten en dat vind ik eigenlijk on-
st. Veel van wat hier beschreven wordt, geldt ook voor de geestelijk ge-
ndicapte en zijn verzorgers,
artikel moet zeker niet de neiging bij U oproepen goed te willen doen
de gehandicapte. Het gaat om begrip en erkenning van de volwaardig-
d van de gehandicapte mens. Voor de gezonde mens is de taak wegge-
d het gewone leven en in het bijzonder de arbeid voor de gehandicapte
eel mogelijk toegankelijk te doen zijn.
de gehandi-
Het is mij opgevallen dat in lalden zoals
Frankrijk en Italië, om er enkele te noe
men, de gehandicapte meer in het open
baar verschijnt dan in Nederland. Mis-
jijking. Ze-
overeen-
d, het beeld
het beeld
pelijke le-
,eén miljoen
icapt. Van de
g heeft 3,7 een
Jje ën 3,9 in
n op? waar ko-
ndirfapten tegen? Is
reld voor deze npede-
n zij niet als
otfWd? Wor-
er toegelaten
den? Is dit
dacht moet
Een aantal gehandicapten*"T3 zo zwaar
getroffen dat de mogelijkheid tot deel
name aan het gewone maatschappelijke
leven zeer klein is. Voor deze mensen
blijft slechs de trouw van de naaste fa
milieleden en de zorg van de diverse in
stituten. Een aanzienlijk aantal daarente
gen zou echter meer aan het maat
schappelijke leven kunnen deelnemen,
ware het niet dat de wereld rondom
deels onbereikbaar is. Straten, winkel
centra, openbare gebouwen zijn, on
danks vele verbeteringen van de laatste
tijd, nog in hoge mate ontoegankelijk
voor lichamelijk gehandicapten.
Drs. B. J. van Tol is hoofd van de Staf-
groep Sociaal Beleid. Niet alleen uit
hoofde van zijn functie, maar ook per
soonlijk is hij bij het onderwerp betrok
ken. Ais voorzitter van de Bond van Ou
ders van Spastische Kinderen Breda e.o.
en van de Stichting Recreatie Gehandi
capten ervaart hij de maatschappelijke
barrières beschreven in nevenstaand ar
tikel.
De Rabobankorganisatie heeft reeds
vele malen blijk gegeven gaarne het een
en ander voor de gehandicapte mede
mens te willen doen. De schrijver is er
dan ook van overtuigd dat de oproep in
dit artikel weerklank zal vinden.
Een gehandicapte op straat is vaak nog
een bron van nieuwsgierigheid. In ver
enigingen treft men ze nauwelijks aan of
het moet zijn in de verenigingen van lot
genoten. Op de gewone school zijn ze
ook al niet of nauwelijks te vinden. Is er
sprake van onwil? Duidelijk mag wor
den gesteld dat de gehandicapte in het
algemeen geen actieve steun ondervindt
bij zijn gezonde medeburgers bij het
zoeken van mogelijkheden tot deelname
aan het gewone leven. Welnu, dan zit er
niets anders op dan maar thuis te blij
ven.
Het leven van een gehandicapte
Volledigheidshalve moet ook de naaste
omgeving van de gehandicapte erbij
worden betrokken omdat vaak hun le
ven een heel andere wending krijgt door
