een schapenfarm
in argentinië
Prof. Franz Braumann
Professor Franz Braumann,
een Oostenrijks coöperator
van internationale ver
maardheid, is een wereldrei
ziger van formaat. Hij laat
zich echter bij zijn reizen
niet alleen leiden door zijn
liefde voor de schoonheid
van landschappen in alle
werelddelen. Steeds zoekt
hij ook naar het werk van
mensenhanden, het liefst in
coöperatieve vorm tot stand
gebracht.
Elk jaar heeft ons maand
blad wel een bijdrage van
deze publicist, die behalve
door zijn jeugdboeken be
kendheid kreeg door zijn
Raiffeisenroman 'Ein Mann
bezwingt die Not', welke in
vele talen werd uitgegeven.
Eerder brachten we artike
len over India (1972) en over
Brazilië (1973). In 1975 pu
bliceerden we een reisver
haal uit Nepal.
Vorig jaar bereisde prof.
Braumann opnieuw Latijns
Amerika. Op deze pagina's
een reisindruk uit Patagonië,
het barre land aan de zuid
punt van Amerika. Hij be
zocht er de schapenfarm
(estancia) van een Neder
landse afstammeling...
De schapenfarm Punta
Bandero aan het Lago
Argentino. Honderd
kilometer in de omtrek
woont geen mens
Toen ik na een vliegreis van 1800 kilometer zuidwaarts in Commodore Riva-
davia weer vaste grond onder de voeten had, leek het of Buenos Aires met
zijn groene pampa in een ander werelddeel lag.
Niet alleen omdat vergeleken met deze nauwelijks bekende, opkomende in
dustriestad aan de Atlantische Oceaan de zuidpunt van Afrika met de Naald
kaap en Australië met het eiland Tasmanië reeds veel noordelijker liggen
maar ook omdat de glooiende kuststrook hier zo bruin en dor leek alsof ik
aan de Rode Zee was geland en niet aan het strand van Patagonië.
Wel waait er vanuit het zuiden een stijve
en koele wind - een eerste groet van
Antartica.
Wie Patagonië zegt, denkt aan schapen.
Dit grote Argentijnse landschap dat zich
in zuidelijke richting uitstrekt van de Rio
Colorado tot aan Kaap Hoorn is een koel
en door diepe rivierlopen doorsneden
steppengebied. In de kunstmatig be
vloeide dalen groeien achter de als be
scherming tegen de wind dicht opeen
geplante populieren, tarwe, fruit en zelfs
wijndruiven in de bijna altijd schijnende
zon. Het vlak golvende plateau echter
behoort alleen toe aan de reusachtige
kuddes schapen. In totaal leven er op
een landoppervlakte, die driemaal zo
groot is als West-Duitsland nauwelijks
een half miljoen mensen. Daartegenover
staan 40 miljoen schapen, die nog
steeds in de oneindige vlakte verloren
gaan en met hun wol zo'n 20 van de
Argentijnse uitvoer leveren.
Vijftig jaar geleden vond in de buurt van
Commodore Rivadavia op een diepte
van 5000 meter de eerste olieboring
plaats. Tegenwoordig werken er tot aan
Vuurland toe 2800 oliepompen. Tot
1980 kan Argentinië in haar eigen be
hoefte aan olie voorzien. Voor het rijke
lijk voorkomende aardgas ontbreken
daarginds echter de verbruikende indus
trieën en zo brandt het gas er dag en
nacht de hemel in.
Naar de voet van de Andes
Ik trok echter vanaf Rivadavia nog vijf
honderd kilometer westwaarts tot aan
de voet van het Andesgebergte. Daar
lag de schapenfarm Punta Bandera van
de estanciero Carlos Reiter, wiens Ne
derlandse grootvader zestig jaar geleden
vanuit Europa naar het land rond het
Lago Argentino was getrokken. Een
nieuwe vlucht over een bruin van men
sen verlaten land, waarvan de kleur al
lengs geler werd, totdat boven de lage
horizon de getande sneeuwtoppen van
de Andes opdoken. Daar zagen we het
eindeloos glanzende meer, het in de
wind golvende Lago Argentino, dat in
het westen tot in de bergen reikt, waar
de reusachtige gletsjers met het ijs van
het vijfhonderd kilometer lange Patago-
nische Schild naar zijn stranden afdalen.
We landden met onze Fokker propeller
machine op de hardgewalste aarden
landingsbaan van Calafate, een kleine
nederzetting met lage huizen.
Met de wind in de jonge populieren, een
zonsondergang die achter de laag han
gende wolken een ongekend kleuren-
