van groningen via
brussel naar utrecht
16
gesprek met de heer
b. heringa,
lid van de raad van beheer
Ons gesprek begon, zoals we ons dal voorgesteld hadden. Toen we op een van
de mistigste novemberdagen 's morgens bij Huize „Zorgvlied" te Schuddebeurs
op Schouwen-Duiveland arriveerden, waren we nauwelijks door de heer en
mevrouw Heringa en door hun twee opgewonden blaffende - maar achteraf
zeer zachtaardig blijkende - kolossale Deense doggen zeer hartelijk
verwelkomd, of de heer Heringa stelde voor om meteen eerst maar even ons
karweitje af te werken. Even later zaten we al met hem in zijn studeerkamer.
Die aanpak strookte met onze opzet. We wilden alleen maar ons jongste lid van
de Raad van Beheer enigszins bij onze lezers introduceren. Een pasfoto maken,
niet een echt portret. Nu we die pasfoto gaan vertonen, bevredigt ze ons toch
niet helemaal. Want al pratende, eerst bij de koffie in de studeerkamer, waar je
als vanzelf je oog langs de boekenkasten laat glijden, later gezeten om de
open haard en aan de lunchtafel en nog weer later wandelend over de drie
hectare tuin, weide en bos van Zorgvlied, komen tal van andere dingen ter
sprake, waarvan je voelt dat ze wezenlijk bij de heer Heringa horen.
Ons gesprek krijgt als vanzelf een andere dimensie en als we daarvan hier maar
weinig doorgeven, komt dat omdat we ons aan de „pasfoto" opzet willen
houden en ook omdat de heer Heringa, een Groninger, naar ons gevoel een
man is, die heus wel voor zijn persoonlijke overtuiging wil uitkomen, maar daar
toch niet mee te koop wil lopen.
Hij is één van die mensen, die gewoonlijk een nuchter en zakelijk oordeel geven,
maar dat steeds trachten te doen in overeenstemming met hun uitgesproken
levensovertuiging. Voor de heer Heringa is die laatste duidelijk zijn christelijke
levensovertuiging.
Ons verhaal blijft echter, ook overeenkomstig de wens van de heer Heringa,
in wezen een pasfoto, al zullen daarop wel enkele karakteristieke trekken
te onderscheiden zijn.
