14
schema's of stappen
europese munt
Men kan zich afvragen of het opstellen van schema's en
wellicht nieuwe verdragteksten wel zo zinvol is, wanneer
de bestaande instellingen zo weinig armslag krijgen. Zou
het niet vruchtbaarder zijn, wanneer de beschikbare ener
gie gebruikt wordt voor de kleine stappen vooruit, zoals
met de verruiming van de bevoegdheden van het Europees
Parlement is gebeurd en met de invoering van de directe
verkiezingen voor dit college, welke over enkele jaren zijn
beslag zal krijgen?
Voor de land- en tuinbouw is vooral in deze discussie van
belang de grote aandacht welke wordt besteed aan de
economische en monetaire samenwerking. In het rapport-
Spierenburg wordt dit centraal gesteld. Zoals in 1958 het
EEG-verdrag de groei naar een vrije markt van goederen
en diensten het hoofddoel was, wil de commissie-Spieren
burg nu de ontwikkeling naar één Europese munt een
centrale doelstelling van de Europese Unie maken. Evenals
de vrije markt zou de Europese muntunie in een aantal in
een verdrag omschreven fasen tot stand moeten komen.
De commissie-Spierenburg realiseert zich dat met de in
voering van een Europese munt er een heel stuk econo
misch en sociaal beleid in de EG-lidstaten geharmoniseerd
moet worden. Dat is ook de bedoeling; met het streven
naar één munt komt er een nieuwe motor in het integratie
proces.
Het is een aantrekkelijke gedachte: één Europese munt.
Het spreekt ook tot de verbeelding van de Europese burger,
die b.v. op zijn vakantie geen moeilijke rekensommen
behoeft te maken. Voor de landbouw betekent het dat het
handelsverkeer tussen de EG-landen verlost zal zijn van de
z.g. compensatoire bedragen. Het is echter niet te verwach
ten dat de Europese regeringen zich zullen vastleggen aan
nieuwe integratieschema's en er zich dan ook aan zullen
houden. De Europese integratie zal niet gemakkelijk een
andere weg vinden dan waarover de laatste jaren moei
zaam is voortgehobbeld.
Toen zijn moeder ook was gestorven viel het in den beginne
niet mee. Ze had in en rond het huis alles geregeld en voor
hem bleef alleen stal en land te beredderen. Aan trouwen
dacht hij niet meer, daarvoor was hij te oud en het kostte
nog handen vol geld ook.
Werken en 's avonds even een ommetje maken langs de
dijk. Zondagmorgen na kerk binnenwippen bij Jansszen
voor een paar borreltjes en wat praten. Beter kan een goed
mens niet verlangen van het leven. Dat was Willems filo
sofie geweest tot de ochtend dat hij bij de Rabobank bin
nenstapte om een paar betalingsopdrachten af te geven.
De directeur zat op zijn gewone plaats, maar aan de balie
stond niet dat jonge ding, maar een mooi wijf van zijn ei
gen leeftijd. Ze zag er gezond en stevig uit en er was een
brok in zijn keel gekomen. Warm en koud was hij geworden
toen ze hem aankeek en ze lachte. Hij had stotterend zijn
boodschap gedaan. Die week had hij geen rust in zijn lijf
gehad en was nog eens terug gegaan. Bij gebrek aan be
ter had-ie maar honderd gulden van zijn boekje gehaald.
Zondags bij Jansszen had hij langs zijn neus weg bij de
directeur geïnformeerd naar de nieuwe kracht. Een we
duwe zonder kinderen was het, die bij een zuster in de
buurt woonde en van het buitenleven hield.
Willems rust keerde niet terug en hij verzon boodschap na
boodschap bij de bank. Betalingen die hij vroeger op
spaarde tot een stapeltje werden nu stuk voor stuk naar
de bank gebracht. En als-ie niks te betalen had dan nam
ie maar weer honderd gulden op van zijn boekje en legde
ze bij de andere in het kistje van zijn moeder zaliger. In
tussen leerde hij haar al aardig kennen en ze noemden
mekaar nu ook bij de voornaam. Stotteren deed hij niet
meer aan de balie, maar hij schrobde wel stevig zijn han
den voor hij naar het dorp ging.
Maar pas een paar maandjes verder had hij durven vra
gen of ze niet eens met hem naar de stad wilde. Een bios
coop bezoeken en dan eten, bij een Chinees bij voor
beeld. Daarna nog eens koffie drinken of zo. Ze hoefde
niet gelijk ja te zeggen, zei hij er in één adem achter en
hij had zijn briefje van honderd gepakt en was naar buiten
gevlucht.
De volgende dag was hij weerom gekomen. Ze was naar de
balie gelopen en had tegen hem gezegd dat ze het niet
zou doen. Hij had verbluft gevraagd waarom niet, omdat
hij toch wel had gedacht dat ze hem mocht.
Ze had geantwoord dat dat wel zo was, maar dat hij vast
wel meer plannen zou maken dan alleen een dagje naar de
stad. En daar voelde ze niets voor, want had ze gezegd:
Mijn man was een zuinige man en aan jou zou 'k niet kun
nen wennen. Jij hebt teveel geld nodig, zoals jij steeds
maar weer geld van je boekje haalt. Dat kan nooit goed
gaan
Willem heeft de volgende dag zijn centjes weer uit het
kistje gehaald en op zijn boekje gezet. Het is later toch
nog goed gekomen met die twee.
Cas Sier
