13
buuste varkenshouderij voelen de druk van de gestegen
voederkosten. Een apart probleem wordt gevormd door de
rundvleesmarkt. Gedurende een reeks van jaren hebben
de prijzen van het rundvlees in de lift gezeten. Sinds
september van het vorig jaar is er echter sprake van een
aanzienlijke daling van het prijsnivau en daaraan lijkt voor
lopig nog geen einde te komen. Het rundvleesbeleid is de
laatste anderhalfjaar meer in handen geweest van semi-
psychologen dan van economen. Vorig jaar meenden de
E.G.-autoriteiten de consumenten een plezier te doen door
de beschermng aan de grens te verminderen. Men ver
wachtte er weliswaar niet veel van in de zin van een prijs
daling, omdat de importeurs door de grote vraag hun prijs
voordeel niet aan de consument behoefden door te geven.
Psychologisch echter zou het volgens de E.G.-ministers
van belang zijn dat de invoermogelijkheden verruimd
werden. In dit geval is het vooral de nu vertrokken Franse
minister Chirac geweest, die dat argument hanteerde.
Toen in september 1973 de rundveeprijzen onvoldoende
bleken om de produktiekosten te dekken, werd van Franse
zijde geroepen om toepassing van de vrijwaringsclausule
teneinde de import tegen te houden. Experts trokken de
werkelijke betekenis van zo'n maatregel in twijfel, maar
weer werd het argument van de 'psychologische betekenis'
van een grenssluiting naar voren gebracht. Inmiddels had
de heer Lardinois een voorstel gedaan om het rundvlees
beleid te veranderen, zodat het minder grillig zou worden.
De Fransen echter gunden zich geen tijd om het goed te
bestuderen, want zij wilden iets spectaculairs doen, dat
psychologisch een goede indruk bij de boeren zou maken.
Ook in het Verenigd Koninkrijk werd een soortgelijke ar
gumentatie gebruikt, al ging het daar om de consumenten,
die bij de bestaande vleesprijzen niet geconfronteerd
mochten worden met de invoering van een opslagsysteem
van rundvlees.
Er is uiteindelijk een aantal maatregelen genomen, zoals
de vrijwaringsclausule en interventie in een aantal E.G.-
landen, maar een grondige - niet psychologische - aan
pak heeft nog geen kans gehad.
Mevrouw van Zoeten is een lief mensje. Haar man zaliger
sloeg geen algemene vergadering over. Bij een goede bor
rel en een kraakverse bolknak kwam na afloop dan bijna
altijd het moment, waarop hij begon met de in zijn brein
al wat vergeelde herinneringen aan de oprichtingsverga
dering. Daarin speelden dorpsfiguren een rol, die we
slechts kennen als straatnamen in ons bescheiden nieuw-
bouwwijkje of vaag herkennen uit de bleke handtekenin
gen op oude akten.
Het was een soort continuing story of Peyton Place in
onze proporties, waarin dank zij fantasie en lichte ver
kalking steeds weer nieuwe karakters opdoken.
Gelukkig maar één aflevering per jaar. De toch nog hoge
luisterdichtheid kwam meer voort uit Van Zoelens royale
wijsvinger, die de hulpkellner bekwaam en snel regis
seerde in zijn nerveuze ballet tussen tap en tafel, dan uit
belangstelling voor de trage met sigarenrook gestileerde
monologen.
Dat alles is al weer jaren voorbij, maar mevrouw Van
Zoelen is de bank trouw gebleven. Het is blinde trouw,
want vaak moeten de meisjes haar achterna, omdat
spaarboekje of geld op de balie bleef liggen. Alle andere
bankdiensten dan sparen en betalen waren haar vreemd
gebleven.
Tot gisteren. Toen kwam zij binnen en deelde mij wat
ademloos en met een iets hoger kleurtje dan anders mee,
wel een vakantiereisje te willen maken.
Het verbaasde me wat, want behalve de gezamenlijke bus
reisjes van bejaarden naar de Ardennen of langs de Rijn,
die het jaarlijkse hoogtepunt vormen van vee/ gepraat en
deftig georganiseer door enkele van onze notabelen, blijft
het meestal bij een wekelijks bustochtje naar de stad.
Ze wilde nu ook wel eens naar Spanje, zei ze. Ik begon
al automatisch wat folders te plukken, maar ze hield mijn
hand tegen. Dat hoefde helemaal niet, zei ze, want ze wist
precies waar ze naartoe wilde. Ze haalde een advertentie
- keurig uitgeknipt - uit haar tas en zei dat ze dezelfde
reis wilde als zij daar. En ze wees op de foto van zekere
goedlachse gezusters Van Tiet, die 14 dagen Spaanse
zomerzon bij een naburige Rabobank hadden geboekt!
Daar sta je dan, attente, deskundige bankier, de hand vol
folders, het hoofd vol wijsheid en de mond vol tanden.
Ik heb geprobeerd het uit te leggen, maar mevrouw Van
Zoelen stond erop samen met de gezusters Van Tiet te
reizen. Ze leken haar gezellig en betrouwbaar.
Echt meisjes waar ze op kon rekenen als er eens iets mis
zou gaan. Het is ver weg, dat warme Spanje.
Haar vertrouwen in de bank heeft, geloof ik, wel een knauw
gekregen. Want advertentiecampagnes en fotomodellen,
dat zegt haar niet veel. Het gedrukte woord is bijna even
heilig en waar als de televisiereclame.
Toen ze hoorde dat die meisjes van Van Tiel niet echt
gingen, besloot ze er maar van af te zien. Daar was ze
eigenlijk wel blij mee, want toen was de moed haar allang
in de schoenen gezonken en de zucht naar avontuur voor
bij.
Het zal nu wel een dagje uit worden met de bejaardenclub.
Dan gaan er ook altijd zeer betrouwbare dames mee, al
heten ze dan ook niet Van Tiel. De Spaanse zomerzon
blijft iets om naar te verlangen. Maar ach, niet zo heel lang
meer
Cas Sier
