fascinerend
29
toe. De middelen zijn volgens mr. Stephens nog niet vol
doende om grote leningen voor aankoop van grond en
boerderijen te verstrekken. Wel worden al leningen ver
strekt voor aankoop van vee, verbeteringen, e.d. Er is
ook een aantal credit unions, dat gevormd is onder de
boerenbevolking op het platteland. Eén van de bestuurs
leden vari de League, mr. Mulder, die ik op het kantoor
ontmoette, komt van zo'n „country credit union". Een echte
Australiër met een Nederlandse naam, want zijn vader, die
al vóór de oorlog naar Australië kwam, was afkomstig uit
Utrecht.
De agrarische kredietverlening is echter ook in Queens-
land een speciaal „vak", dat vooral bedreven wordt door
de Agricultural Bank. Dat is een orgaan van de staat en is
als ik mij niet vergis, een soort combinatie van een bank
met een ontwikkelingsfonds. De staat is nog steeds de
eigenaar van verreweg het grootste deel van de gronden
in Queensland. Men wil die graag voor bebouwing of be-
grazing door vee uitgeven, maar door de enorme afstan
den, de r sico's van de natuur (droogte!) en het zeer ex
tensieve karakter van de bedrijven, heeft het bedrijf vaak
het karakter van pionieren. De banken schenen weinig
genegen dit pionieren te financieren, terwijl de boer toch
over het benodigde kapitaal moest beschikken. Daarin kan
de Agricultural Bank voorzien. De al langer gevestigde
vormen van akkerbouw (granen en suikerriet), veeteelt,
(veel meer vlees- dan melkvee) en tuinbouw, die men in
het zuiden van de staat en langs de smalle kuststrook aan
treft, worden natuurlijk veel intensiever door het gewone
bankwezen gefinancierd. Dat bankwezen is in ieder geval
zeer duidelijk aanwezig, want overal, zelfs in het kleinste
dorpje, vind je wel een bijkantoortje van een grote bank.
Aan de verleiding om meer over Queensland te vertellen,
bied ik weerstand.
Reisbeschrijvingen zijn uit de tijd nu iedereen overal komt
of door zijn T.V.-scherm overal rondkijkt. Maar deze
enorme staat op het zuidelijk halfrond met zijn reusachtige
„lege" achterland, zijn ongerepte natuur, zijn verre kusten
en stranden langs de Stille Oceaan vond ik in ieder geval
fascinerend. Men heeft er de ruimte, waar wij in Europa
naar snakken en een klimaat, waar je op een novemberdag
alleen maar naar terug verlangt! Overigens vind je daar
ginds een Westerse samenleving van een allengs duidelijk
wordend Australisch stempel, dat nog een sterk Engels
karakter heeft, maar soms ook Amerikaans aandoet, ter
wijl toch ook de invloeden van de Europese emigranten
hier en daar merkbaar zijn. Een samenleving, die vooral
in deze tijd haar eigen moderne problemen heeft, maar die
voor wie wil aanpakken een overvloed van „opportunities",
mogelijkheden, biedt. Zo'n groot, dun bevolkt land, is op
zich zelf al een uitdaging!
Een kleine bank. Ach ja, ik geef het onmiddellijk toe, dat
zijn we. Een C-bank, zoals ingewijden dat noemen en als
er D-banken zouden zijn, nou dan maakten we een rede
lijke kans op degradatie.
Maar wel een gezonde bank, zowel letterlijk als figuurlijk,
want bestuurders treden bij ons alleen af om statutaire
redenen en dan nog zeer ongaarne.
We hebben het rijk alleen in ons werkgebied, fusiepro
blemen zijn een onderwerp, waarover we wei eens lezen
in dit blad en in circulaires.
Bij ons komt soms de klant nog met veel gerammel voor
rijden op z'n trekker en onze ramen kunnen, alhoewel
volgens de voorschriften beveiligd, nog gewoon open als
't wat benauwd is.
Ook zitten we zeer royaal in het groen en die dure, reus
achtige mobiele bloempotten, waarmee veel moderne
stadsbanken zijn uitgerust, ontbreken bij ons in de hal.
In onze omgeving is de autoloze dag geen probleem, want
de zondag is nog een echte rustdag en de fanatieke vis
sers uit de stad komen toch wel, al moeten ze nu op de
fiets de dijk af tornen tegen de wind in.
Toch worden de grote vraagstukken van de wereld buiten
onze groene grenzen wel serieus genomen. In een, zoals
dat heet, overwegend agrarische gemeente moet dat wel,
want de politiek van heden, maakt de landbouwprijzen van
morgen.
We hebben televisie, de meesten van ons, en lezen kran
ten. Wel wordt alles altijd meer betrokken op de eigen
gemeenschap. Op schaal verkleind als 't ware.
Dat geeft soms problemen, dat betrekken van allerhande
zaken op ons eigen leventje, hoewel het de dingen ook
vaak tot juiste proporties terugbrengt.
Het omgekeerde is ook mogelijk.
Zo wandelde ik enige dagen terug met een zojuist ge
kochte koffer in de richting van de bank, toen ik mevrouw
Fretstraten - de trouwe lezer welbekend - ontmoette, die
toen ze me zag naderen als door de bliksem getroffen
bleef staan. Ik knikte haar opgewekt toe, want de koffer
was een aanloop tot een van de kleine hoogtepunten in
mijn bestaan, de directeurenconferentie, waaraan ik de
volgende dag zou deelnemen.
Haar blik gleed van mijn opgewekt gelaat naar de koffer
en terug en op dat moment zag ik een scala van emoties
op haar gezicht. Ze had de krant goed gelezen, kon je
zien en die kofferZou ik soms Had ik wellicht
Alsof ze al zekerheid had, dat ik sinds jaar en dag het be
stuur, de raad van toezicht, de accountantsdienst en de
Centrale Bank met redelijk succes om de tuin had geleid,
sprak ze met een suikerzoet stemmetje: Gaat u soms op
reis, meneer Sier?
En mijn vriendelijke ontkenning klonk mezelf wat vals in
de oren. Want om wille van haar zo vaak de werkelijkheid
voorbij galopperende fantasie had ik graag gezegd: Ja,
een hele lange reis, maar niemand zeggen, hoor!
Om haar daarbij nog een veelbetekend en zeer louche
knipoogje te geven.
Maar ik ken het lieve mens te goed om zoiets durven
wagen. Ze zou ondanks haar alom bekende paniekerigheid
toch misschien in staat zijn een miniatuur bankrush te
ontketenen. Want ik zei u al, we betrekken hier alles nogal
op onszelf.
Cas Sier
