twee banken
in zuid-limburg
22
maastricht en kerkrade
Of ze er nu geweest zijn of niet, de rest
van Nederland heeft altijd een gevoelig
plekje in zijn hart voor Zuid-Limburg.
Een streek met een heel oude historie, een
eigen karakter en bewoners, die daar met
hun aard en dialect typisch bijhoren. Het
Ardennen-achtige landschap, de zuidelijke
indruk, die steden en dorpen maken en
het feit, dat er delfstoffen gewonnen
werden, geven de noordelijke
Nederlanders het prettige gevoel, dat zij
nu ook een klein stukje hebben van
datgene wat we het buitenland soms
heimelijk benijden.
In Limburg vinden we de sporen van het
Romeinse Imperium, de Karolingers en de
Noormannen, maar ook alle tekenen van
de moderne tijd. Dat kan ook nauwelijks
anders verwacht worden van een gewest,
dat nog in de eerste helft van de vorige
eeuw viermaal van nationaliteit wisselde
en dat, nu het zijn vaste grenzen heeft
gevonden, deze niet als kluisters ervaart
maar als open deuren, toegang gevend aan
en tot de zo nabij gelegen andere
Europese landen. Met vele andere streken
in Nederland en elders in Europa heeft
Zuid-Limburg gemeen, dat het een
moeizame periode van heroriëntatie
doormaakt. Ministeriële structuurnota's,
provinciale streekplannen en
gemeentelijke ontwikkelingsideeën
getuigen alle van de energie, waarmee
aan de toekomst van de regio gewerkt
wordt.
De sluiting van de mijnen was voor Zuid-
Limburg zeer ingrijpend. Dat de gevolgen
daarvan tot nu toe redelijk, al is het niet
zonder kleerscheuren, worden opgevangen
is een tour de force van alle betrokkenen.
Men wil nieuwe industrie, nieuwe
werkgelegenheid, maar men wil ook het
schone landschap, met zijn kastelen,
beekjes, heuvels en bossen zo goed
mogelijk bewaren. In het kort: een DAF-
fabriek, de D.S.M.-industrieën, een
universiteit en rijksdiensten, maar ook het
Geuldal en de unieke flora van de krijt
en lössgronden!
De Rabobank Maastricht
Al hadden we niet de opzet Zuid-Limburg
in al zijn facetten te behandelen en ging
het ons er voornamelijk om een beeld te
geven van een paar van onze banken uit
die streek, toch meenden wij dat de boe
renleenbanken Maastricht en Kerkrade,
die wij op voorstel en onder de voortreffe
lijke begeleiding van de districtsdirecteur
drs. Bak mochten bezoeken, aardig repre
sentatief voor Zuid-Limburg zouden zijn.
Nu we er geweest zijn, twijfelen we daar
wel wat aan, want binnen het gewest
blijken de verschillen wel degelijk te
bestaan.
Maastricht is echt de stad, de oudste van
Nederland. Ook in de provincie staat die
stad op zich zelf. De Maastrichtenaar, zo
vertelde men ons, noemt allen, die buiten
de poorten van Maastricht wonen „boe
ren" en alle niet-Limburgers zijn Hollan
ders. Gezellig chauvinistisch zijn ze ook,
want volgens bestuurslid Marx is Maas
trichts, dat blijkbaar nog wat anders is
dan Limburgs - d'enige taal, waarin je
je volledig kunt uitdrukken.
Kerkrade is, op een andere wijze, ook al
niet helemaal puur Limburgs. Door de
mijnen en industrie zijn daar vele functio-
