nog tot daaraan toe, maar de inwoners wo
nen juist in die moerassen. In vroeger tijden
zochten ze er bescherming tegen de kop
pensnellende en mensen-etende nabuurstam-
men. Zo was en is de toestand tot op heden.
Nu zult u begrijpen dat ik nooit genoegen
heb genomen met deze toestand, want moe
ras wil zeggen: geen eten en het ontbre
ken van de mogelijkheid een economische
basis voor een menswaardiger bestaan te
leggen. Daarom ben ik vrijwel vanaf mijn aan
komst hier gaan 'duwen': mensen ga weg
uit het moeras; 50 procent van je kinderen
sterft voor ze vijf jaar oud zijn; jullie voeding
lijkt nergens op; op deze manier blijf je ten
eeuwigen dage primitief en leiden jullie een
niet-menswaardig leven; ga dus naar de ho
gere gronden die zich aan de kanten van het
eiland bevinden; breek daar de bossen open,
maak er arealen van cocospalmen, zet tussen
die palmbomen (die immers voor een goede
opbrengst ongeveer acht meter van elkaar
moeten worden geplant) je voedingsgewas
sen. Het mes zal dan van twee kanten snij
den: Je voeding wordt stukken beter (bijvoor
beeld door de mogelijkheid dan ook groenten
te verbouwen) en je legt via de aanmaak van
copra (gemaakt van cocosnoten) een econo
mische basis. Je zult je kunnen kleden, je kan
potten en pannen aanschaffen, we kunnen
geneesmiddelen kopen, gereedschappen voor
de tuinbouw en voor het bouwen van huizen
De bevolking is zwaar ondervoed. Dit
blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat de jongens
en meisjes die ik in de hoofdplaats Kimaan
op mijn internaten heb, er na een paar maan
den veel gezonder uitzien; hun huid begint
te glanzen en hun stokjes van benen begin
nen vorm te krijgen
Medio augustus jongstleden (1969 red.) ben
ik begonnen met de aanleg van een vliegveld.
U weet misschien dat president Suharto van
Indonesië een vijfjarenplan heeft opgesteld,
dat vooral een verbetering beoogt van heel
de economische situatie van Indonesië. Op
de nationale feestdag (17 augustus) mocht ik
ook wat zeggen. Ik zei ongeveer het volgen
de: Mijne heren, het wordt hoog tijd dat ook
wij op dit eiland iets gaan doen aan een ver-
betering/beginmaking van een economisch
bestel. We doen namelijk tot op heden niets
en zijn toch verplicht ook ons aandeel in de
ze opbouw te geven. Tot op heden praten we
alleen maar maar opdat niemand mij zou
verwijten dat ook ik alleen maar praat deel ik
u bij deze mee, dat ik morgen met de aanleg
van een vliegveld begin, want ook de verbe
tering van de verbindingen vormt een be
langrijk onderdeel van dat vijfjarenplan. Er
was namelijk al sinds een jaar sprake van een
496
