1978
den uiterdijken schijn dezer organisaties en haar inwen*
dig leven in Rusland.
De uiterlijke schijn is gunstig en dit laat niet na op
de vreemdelingen indruk te maken. Maar om zich een
juist denkbeeld te vormen moet rekening worden ge?
houden met datgene wat de Russische coöperaties voor
de revolutie tot stand hadden gebracht.
De Sovjetistische organisatie vat de plaatselijke coö*
peraties samen in districtsvereenigingen. Deze vereeni*
gingen worden bestuurd door landbouwbanken, die op
hun beurt afhankelijk zijn van een centrale credietin*
stelling de „Landbouwbank van de Unie". Deze schijn*
baar harmonieuse constructie ontbeert echter een on*
misbare eigenschap voor een coöperatie. Zij is in wezen
niets anders dan een uitgebreid bureaucratisch orga*
nisme.
De coöperatie als zelfstandig sociaal verschijnsel, be*
staat in Sovjet*Rusland niet. Ondanks de belofte van
vrije ontwikkeling is zij verlamd door de bureaucratie,
die het essentiëele gebrek is van de tegenwoordige Rus*
sische landbouwcoöperatie. Op het congres van de
coöperatieve boeren, dat in Februari te Moscou gehou*
den werd, zette de communist Roudzoutak de taak dei-
coöperatie uiteen met deze woorden:
„Het landbouwcrediet en de landbouwcöperatie moe*
„ten de basis, de versterking vormen, waarin wij ons
„moeten opstellen, om de dorpskapitalisten te bestrij*
„den en om de overwinning in den klassenstrijd op het
„platteland voor te bereiden."
Zoo wordt dus de coöperatie een instrument voor de
klassepolitiek der regeering. Gegeven de willekeur, die
op het gebied van den klassenstrijd bij de bolsjewiki
heerscht, werken dus de coöperaties, zooals die door
hen worden opgevat, mee aan communistische wille*
keur in de dorpen. De plaatselijke Sovjet*agenten wa*
ken ervoor, dat zij hun „proletarische" taak goed ver*
vullen. Onder deze omstandigheden beschouwen de
boeren de coöperaties als een belang van de Sovjets en
niet als het hunne.
