297
lijke toestanden bekend is, de soliditeit der boerenleens
bank gemakkelijk beoordeelen.
Bij de tot-standdcoming der Coöperatiewet van 1876
heeft men lang beraadslaagd over de beste wijze, om het
lidmaatschap eener coöperatieve vereeniging te kunnen
bewijzen. En ten slotte is men het er over ééns gewors
den, dat er een Register zou moeten aangelegd worden,
gewaarmerkt door den Kantonrechter, en waarin o.a.
alle leden zouden moeten teekenen, ten bewijze van hun
lidmaatschap.
Want artikel 12 der Coöperatie=Wet luidt:
De toetreding tot de vereeniging wordt ten
aanzien van de leden en van derden alleen be*
wezen door de gedagteekende onderteekening
van het in art. 11 bedoelde register der vereenis
ging, of door eene notarieele akte, in afschrift
aan dat register gehecht.
Aan deze bepaling zijn dus alle boerenleenbanken, vols
gens de CoöperatiesWet opgericht, onderworpen.
Als men de bepaling der CoöperatiesWet vergelijkt
met de bepaling van art. 4, 1. der boerenleenbanken, dan
zal men dezelfde bewoordingen aantreffen, met dit
éénig verschil, dat het woordje alléén weggelaten is.
En dit is met opzet gebeurd.
Bij de boerenleenbanken, volgens de Coöperatieswet
opgericht, zijn andere bewijsmiddelen voor de toetre
ding als lid niet toegelaten. Dat volgt uit het woordje
„alleen".
Maar deze bepaling heeft ook hare schaduwzijden,
want het zou kunnen gebeuren, dat zulk een register bij
een brand vernield werd.
Daarom heeft men voor de boerenleenbanken, die niet
Opgemerkt dient te worden, dat de onderteekening van het register,
of het afschrift der notarieele akte alleen dient als middel van bewijs.
Wordt dus het lidmaatschap niet ontkend, dan zal het niet-opvolgen van
art, 12 van geen invloed zijn. Hij, die zijn lidmaatschap erkent, zal zich
derhalve van de aansprakelijkheid, die op de leden rust, niet kunnen ont
trekken, op grond, dat het register door hem niet is onderteekend. (Mr. M.
Polak, Wet tot regeling der Coöperatieve Vereenigingen, bl. 90.)
