Tip
Lees het artikel
nog een keer.
Vervang band
door bank,
musicus door
medewerker,
instrument door
taakgebied, en je
hebt een prima
schets van de
mens in de
medewerker.
6
ze ons dreigden te ontglippen. Dat
is een hele opgave. Het zal wel
niet altijd gelukt zijn, maar we
hebben er wel onze uiterste
best voor gedaan. Bovendien
wilden we de elementen en
kleuren van het nieuwe
beeldmerk op een origi
nele wijze in ons optre
den verwerken.'
Dan komt de eerste
voorstelling. En
dan de derde. En
de vijfde. De ze
vende. Hoe gaat
dat?
'Bedoel je daarmee
te vragen of er iets van
routine insluipt? Nooit.
Voor ons waren dit maar
een paar voorstellingen. Nor
maal doen we honderdzestig
optredens in een seizoen. Zonder
dat het gemak van routine zich
voordoet. Het wordt wel perfecter,
doordat we steeds beter op elkaar inge
speeld raken. We zijn gewoon teveel vak
mensen om ons niet elke keer weer helemaal te
geven.
Stel je grenzen, als je in opdracht werkt?
'Ja. Er is een aantal dingen die we niet doen. Ik wil
zo ver mogelijk meegaan, maar niet in alles. Bijvoor
beeld, we laten ons niet opknippen in vier, vijf kleine
stukjes op een avond, tussen de speeches door. Dat
kunnen wij niet. Dan komt er niet uit wat we zijn. En
we zullen nooit playbacken. Dat is plastic voor ons.
Of materiaal bewerken waar we geen affiniteit mee
hebben. Mozart met een ritmebox,
zover krijg je me nooit.'
'Op jullie huisstijlshow hebben we
wel tegen een grens aan gewerkt.
'You '11 never walk alone', dat
scheelde maar een haartje. Dat is
niet iets van ons. Dus heb ik er
in het arrangement alles aan ge
daan om het binnen onze sfeer
te trekken. Met dat speel
doosje, bijvoorbeeld. Als je
wist wat een gedoe dat ge
weest is om zo'n speel
doosje te vinden en om de
muziek ervoor te knippen. Je
moet daarvoor gaatjes knip
pen in een rol papier. Het is me
gelukt om er iets van Flairck
van te maken. Anders had ik er
niet aan meegedaan. Maar het
blijft een soort knieval voor de
opdrachtgever.'
Kunstenaars worden vaak als indivi
dualisten gezien. Hoe ligt dat bij jullie?
'Ik stel individualisme heel erg op prijs, zolang
het maar de vorm aanneemt van je kleurenblind stu
deren op je eigen solo's, om die zo goed mogelijk over
het voetlicht te brengen. Individualisme ligt mij niet
goed als het er mensen toe brengt meer aandacht te
willen dan een ander. Bij ons moet iedereen kunnen
soleren en kunnen begeleiden. Mijn zusje speelt fluit.
Dat is een solo-instrument bij uitstek. Een fluitiste wil
altijd meer op de voorgrond treden dan een celliste.
Maar dat proberen we wel in de hand te houden. Het
publiek moet elk instrument op tijd naar voren zien
komen en dan weer een stapje terugdoen. Het geheel
moet in evenwicht zijn. Daar moeten de mensen hun
plaats in weten. Ze krijgen allemaal kansen om zich te
