D
Een minuut
die uren
duurt
O/ER
Overvallen
band
Hoe voel je je als de bank waar je
werkt twee, drie keer achter el
kaar wordt overvallen? Ben je de
volgende dag weer op je post als
of er niets is gebeurd? Nee, zo
eenvoudig ligt het niet. Ervarin
gen van bankmedewerkers in het
Limburgse Montfort en Valkens
waard in Noord-Brabant.
Nummer 12/21 juni 1993
e laatste overval duurde precies
58 seconden', zegt Judith Fon-
teyn. 'Dat weten we van de video
band. Je kunt je dat niet voorstellen. Het lijkt
veel langer.' Ze is groepshoofd Particulieren
bij de Rabobank Valkenswaard. Fonteyn
maakte bij het bijkantoor in Dommelen, waar
ze destijds werkte als assistent-relatiebe
heerder, in vier maanden tijd tweemaal een
bankoverval mee. De eerste keer kreeg ze
een pistool tegen haar hoofd en werd mee
genomen naar de kasbox waar de kassier ge
dwongen werd de kas af te geven. 'Ik was
doodsbang', zegt ze, 'en zei tegen de kassier:
geef ze alles. Je wilt ze zo snel mogelijk weer
naar buiten werken.'
Zelfde overvallers De bank kreeg na
de eerste overval een sluis en een camera.
De tweede overval werd door dezelfde man
nen uitgevoerd als de eerste. Fonteyn her
kende ze aan hun trainingspakken toen ze
nog buiten stonden. 'Ga liggen', riep ze naar
haar collega's. Zelf dook ze ook weg. Frans
Frans de Jong, Wil van Ostade en Judith Fonteyn (v.l.n.r.) van
de Rabobank Valkenswaard: 'Als je goed wordt begeleid,
hoefje aan een overval niet kapot te gaan. We zijn altijd be
reid onze ervaringen te delen met andere collega's.
de Jong, hoofd Bedrijfsvoering van de Rabo
bank Valkenswaard, heeft bewondering voor
de mensen die de overval meemaakten. 'Tij
dens de overval heeft iedereen perfect ge
handeld', zegt hij. 'Je ontdekt dan hele spe
cifieke kwaliteiten in de mensen. Ook na de
overval is de groep heel hecht met elkaar
omgegaan. Er is gelukkig niemand uit de
boot gevallen.' Kantoorhouder Wil van Osta
de van het bijkantoor in Dommelen voegt
daaraan toe: 'Daar heeft de opvang van de
bank en van de politie ook een belangrijke rol
in gespeeld.'
Taken verdeeld Na het bericht van de
overval gingen twee mensen van het hoofd
kantoor in Valkenswaard direct naar Domme
len. Remy Luijten, hoofd Particulieren, had
de opvang van de mensen als primaire taak,
Frans de Jong was er voor de organisatie en
coördinatie van de met de overval samen
hangende werkzaamheden. De politie en de
Accountantsdienst en de afdeling Crisis
management van Rabobank Nederland kwa
men. Het hoofdkantoor moest regelmatig op
de hoogte worden gehouden van de gang van
zaken. De Jong: 'Wat mij met name van de
tweede overval is bijgebleven, is het 'baas'
blijven in eigen bank. Belangrijk is dat de
coördinator van de politie en de coördinator
van de bank samen overleggen om te bepa
len wat met het oog op de slachtoffers ac
ceptabel is.'
Samen angst verwerken Hoe verwerk
je die schrik, die doodsangst? 'Samen', zeg
gen de mensen van de bank in Valkens-
waard die ook namens
hun collega's spreken,
'want alleen dat helpt.'
De Jong: 'We hebben de
mensen die verdere dag
zoveel mogelijk laten
vertellen. Een op die dag
geplande personeels
bijeenkomst ging ge
woon door om de colle
ga's van het hoofdkan
toor gelegenheid te ge
ven hun betrokkenheid
en medeleven met hun
collega's te laten zien.'
Fonteyn: 'Het gevoel van
samen verwerken en be
trokken zijn kwam in de
kantine duidelijk naar vo
ren. Het was hartverwarmend.'
Intensief contact Van Ostade: 'Je had
echt het gevoel dat je serieus genomen
werd en dat iedereen er alles aan deed om
je te helpen. Niet alleen die dag, maar ook
daarna. Bovendien werd binnen 48 uur een
camerasysteem geïnstalleerd en snel daar
na werd de sluis geplaatst. Allemaal om ons
het gevoel van veiligheid terug te geven.'
Fonteyn: 'De dagen en weken na de overval
werd er intensief contact met ons onder
houden. Niet opdringerig, wel attent. Op
maandagmorgen kwamen we bijvoorbeeld
samen op het hoofdkantoor. Vaak met de
politie erbij om te praten en het weekend te
evalueren. Ook werd er op zaterdag en
zondag gebeld door collega's van de
bank. Heel fijn, want collega's kunnen
in het algemeen beter aanvoelen wat er
is gebeurd dan familie of vrienden die
de bankwereld niet kennen.'
Montfort aantrekkelijk Het duur
de nog twee maanden voor het goede
nieuws kwam dat de overvallers waren
gepakt. Ze bekenden 21 overvallen. Al
lemaal op Rabobanken, want daar had
den ze iets tegen. Wrang genoeg was
daar een overval op de bank in Monfort
voor nodig. Daar kregen de medewerkers
hun derde overval te verwerken. Waarom
is de bank in het kleine Montfort zo aan
trekkelijk? 'Vluchtwegen genoeg hier',
zegt Jacques Corten, hoofd Commer
ciële Zaken. 'Je zit zo op de snelweg naar
Duitsland of België. Je kunt je in het bos
hierachter vermom
men en het politie
bureau is hier niet di
rect om de hoek.'
Riotgun Samen
met assurantie-advi
seur Marjo Goldsmits
vertelt Corten de
gebeurtenissen die in Montfort hebben
plaatsgevonden. De eerste keer kwamen de
overvallers uit de buurt en zoals achteraf zou
blijken werden ze de tweede en de derde
keer overvallen door dezelfde mannen als in
Dommelen. Corten: 'De laatste keer was de
gewelddadigste. Het glas van de kasbox
werd met een riotgun kapotgeschoten en ze
probeerden me te dwingen de safeloketten
te open. Ik vertelde dat er een tijdslot opzat.
Die vent die met mij naar de safeloketten
was gelopen ging met zijn maat overleggen.
Ik was doodsbang en dacht: 'Hoe komt ie nu
terug. Pikt ie 't of niet? Gelukkig geloofde hij
me en ze verdwenen met het overval pakket.'
Niet in staat om te werken Corten
was de volgende morgen weer op de bank.
De vier vrouwelijke medewerkers bleken
twee weken lang niet in staat om te werken.
Marjo Goldsmits heeft het daar nog steeds
moeilijk mee. 'Bij de andere overvallen gin
gen we 's middags weer aan de slag. Dat kon
ook. Maar de laatste keer ging het niet. Ik
zelf voelde me doodellendig, was bang en
moest veel huilen. En een deel van mijn col
lega's was net zo van slag als ik. We hebben
samen in die eerste week heel wat afge
praat. We hadden elkaar nodig voor de ver
werking. Dat Jacques en de anderen zo weer
aan de gang konden, wilde er bij ons niet in.'
Niet bang Corten: 'Ik heb er alle begrip
voor dat jullie het niet konden. Maar ik was
niet bang. Toch kreeg ik tranen in m'n ogen
toen ik de avond na de overval mijn vrouw en
kinderen zag. Ik had wel iets vreselijks
meegemaakt. Maar ik voelde ook heel sterk
dat het werk moest doorgaan. Ik was er moe
van dat ik gedwongen werd dingen te doen
die ik niet wilde. Dat we hier proberen iets op
te bouwen en dat dat iedere keer wordt afge
broken.'
Hebben Goldsmits en haar collega's
overwogen ontslag te nemen? Goldsmits:
'Die gedachte is wel bij ons opgekomen,
maar we hebben het niet gedaan. We heb
ben het hier naar onze zin en ik kwam voor
mezelf tot de conclusie dat ik dit ergens an
ders ook mee kan maken. Pas geleden werd
hier in de buurt een bakker overvallen. Een
bakker..'
Marjo Goldsmits en Jacques Corten van de
Rabobank Montfort: 'We blijven.
