Na loopbaan: 'Je moet het
werk kunnen loslaten'
Rabo
band
Het gesprek rond de tafel
Met de VUT, de NAR, de WAO of 'gewoon' met pensioen. Wie ouder
is dan 55 jaar, kan er niet omheen. Het einde van de actieve loop
baan komt in zicht. Hoe leef je daar naar toe, wat stel je je daarvan
voor? En hoe is het om de hele dag de tijd voor jezelf te hebben en
niets meer te moéten. Twee nog-net-actieven en twee net-niet-
meer-actieven wisselden rond de tafel ervaringen uit.
Nummer 8/22 april 1991
Mensen uit de Rabobankorganisatie schuiven aan. Rond de tafel praten ze over allerlei onderwerpen.
Deze keer zijn het vier medewerkers die aan het einde van hun actieve loopbaan zijn gekomen.
Ze praten met elkaar over de voorbereiding op de uitdiensttreding.
Van Vlodorp werkt nog, maar niet lang
meer. 'Ik krijg eind van het jaar een
NAR-regeling aangeboden', vertelt
hij. 'Dat staat voor non-activiteitsregeling.
Onze afdeling, de kasafdeling, wordt opge
heven. We waren ooit met z'n zevenentwin
tigen, nu nog maar met z'n vieren, allemaal
ongeveer van dezelfde leeftijd. We gaan er
straks alle vier gelijk uit. Volgens het draai
boek eind september. Dan is het gebeurd.
Het werk wat er nog is wordt overgedragen
aan de Valutakas in Utrecht.'
NAR 'De NAR kun je niet aanvragen,
die wordt je aangeboden', weet Scherft.
'Meestal wordt het gebruikt bij reorganisa
ties en herstructureringen, vooral als ze het
mensen niet aan willen doen, dat ze iets
heel anders moeten gaan doen. Het is dus
een individuele regeling, bijvoorbeeld als ie
mand nog te jong is voor de VUT.' Dat is bij
Van Vlodorp en zijn collega's het geval. 'Wij
zijn daar inderdaad nog te jong voor. Eén
van ons wordt in september pas 57. Daar
moeten we dus op wachten, anders was het
misschien wel eerder gebeurd. Ik moest wel
aan het idee wennen hoor. In het begin
denk je, ik wil niet. Ik wil nog een andere
functie binnen de bank. Wat me heeft gehol
pen, is dat de mensen die bij onze afdeling
wegmoesten allemaal elders binnen het be
drijf goed terecht zijn gekomen. Toen dacht
ik, je taak is zo'n beetje volbracht, laat me
maar gaan. Op een gegeven moment leef je
er dan toch naar toe. Natuurlijk besef je, dat
je een hoop achterlaat, vooral de contacten
met collega's. Maar op een bepaald mo
ment realiseerde ik me dat ik aan het idee
gewend raakte en nu kan ik me erop ver
heugen.'
Eigen initiatief Danz: 'Ik heb de VUT
zelf aangevraagd. Ik kreeg het niet aangebo
den, maar heb vorig jaar gewoon gemeld,
dat ik er per 1 april uit wilde. Wij hebben
geen afdeling Personeelszaken meer. Dat
wordt decentraal geregeld. In wezen moest
ik dus voor mijn eigen kostje zorgen en zeg
gen wat ik van plan was. Als ik had gewacht,
hadden ze me misschien ook wel benaderd.
Maar het is natuurlijk zo, dat de één er wel
op zijn 61ste uit wil en de ander niet. Die wil
wellicht tot zijn 65ste blijven werken en
voelt zich uitgerangeerd als iemand met het
idee van de VUT komt. Zo van: Ze willen me
weg hebben.'
Plotseling Voor Scherft kwam het af
scheid van de actieve dienst eerder dan ver
wacht. 'In oktober '89 heb ik me niet meer
herkiesbaar gesteld voor de ondernemings
raad. Daar heb ik 19 jaar ingezeten. Het
werd me te druk, ik wilde langzaam gaan af
bouwen. Voor mijn werk in de OR had ik 15
uur in de week de tijd. Ik werkte dus in feite
maar 25 uur voor de afdeling. Mijn baas
vroeg wat ik er ervan vond om weer 40 uur
te moeten werken. Ondertussen was na
tuurlijk een deel van het werk al door ande
ren overgenomen. Ik heb toen in principe
'ja' gezegd op zijn voorstel om eens te kij
ken of ik er met een regeling uit zou kunnen
gaan. Het werd me dus niet opgedrongen,
maar aangeboden. Op maandag zat ik bij
de BGD om erover te praten en woensdag
kreeg ik een herseninfarct. Toen hoefde die
regeling dus niet meer en was het in één
keer afgelopen met de bank. Ik heb er dus
nauwelijks naartoe kunnen groeien.'
Nog één winter Telkamp begint lang
zaam aan het idee te wennen dat ze straks
niet meer elke dag op de bank zal zijn.
'Eerst ben je jong en flexibel, je gaat er te
genaan, je vindt veranderingen leuk. Op een
gegeven moment neemt je aanpassingsver
mogen gewoon af. Zo'n twee jaar geleden
begon ik vooral de winter, waarin het bij ons
erg druk is, als belastend te ervaren. Toen
die voorbij was, dacht ik echt: Hè, het is
wéér gelukt. Nou, nog één winter dan, lan
ger maar niet. En gezond de VUT in. Maar nu
het dichterbij komt moet ik zeggen dat het
me soms toch wel aanpakt hoor.'
Ouderen verdwijnen De vier rond de ta-
Emil Scherft (61) kwam in juni 1965 bij Rabobar
Nederland. Werkte altijd bij het directoraat Effecte
laatstelijk bij Emissies en Syndicaten van Financië
Markten. Zat 19 jaar in de ondernemingsraad. Kree
in november 1989 een herseninfarct en kwam t
recht in de WAO. Nam eind maart 1991 officieel
scheid van de bank.
Rie Telkamp (60) begon op 17 juli 1950 bij de Ce
trale Bank in Utrecht. Gaat op 17 juni in de VUT. B
gon op de juridische afdeling en kwam in 1954 t
het directiesecretariaat. Werkte voor de directeun
Keijser en Hudig en na de fusie voor de hoof
directievoorzitters Verhage en Lardinois. Is sim
17 november 1980 administratrice van de SHPR.
