Tien jaar op zoek naar een
interessante positie
Jubileum Vereniging Personeel Rabobanken
gaan. Dat leek - toen - een
heel logische stap.'
Dilemma
Door een rechtstreekse
'link' met de vakbeweging
toch betrokken zijn bij de in
vulling van de arbeidsvoor
waarden en het sociale be
leid op centraal niveau. Dat
was wat de VPR voor ogen
stond op 1 januari 1982.
Een samenwerking die uit
eindelijk had moeten leiden
tot een volledige eenheid.
Zover is het nooit gekomen.'
De Vereniging Personeel Rabobanken
(VPR) mag zich verheugen in haar tienja
rig bestaan. Een roerig bestaan, dat wel.
Maar waarschijnlijk ook daardoor werd
de VPR binnen onze organisatie een fe
nomeen met een geheel eigen plaats en
karakter. Een omstreden fenomeen? Met
die vraag gingen we naar Arnold Stuiven-
berg, voorzitter, en Jan Stronks, secreta
ris van de VPR. 'Wat de VPR eigenlijk wel
met haar naam tegen heeft,' zegt Jan
Stronks, 'is dat die toch bij veel mensen
een sfeer blijkt op te roepen van 'bingo'
en 'sjoelbakken'. En hoewel die sfeer na
tuurlijk niets verwerpelijks heeft, staat de
VPR daar in werkelijkheid los van. In het
VPR-vaandel staat vanaf het begin ge
schreven: belangenbehartiging van de le
den met betrekking tot functie, rechtspo
sitie en arbeidsvoorwaarden.
frontatie met iemand uit de
wereld van de vakbewe
ging. Een vakbeweging die
zich ook binnen onze orga
nisatie duidelijker ging ma
nifesteren.
De directe aanleiding voor
het onstaan van de VPR in
1975 was het ontbreken
van een geëigend kanaal
voor personeelsleden om
binnen onze organisatie een
stem te laten horen. In de
toenmalige situatie, waarin
niet of nauwelijks sprake
was van ondernemingsra
den en waarin een Bank-
CAO en een orgaan als de
CAAR nog onbekend waren,
voelde een aantal mensen -
min of meer los van hun
vakbondslidmaatschap - de
behoefte om een dergelijk
kanaal voor het personeel
te creëren. Een onderzoek
wees uit dat zo'n 8000 per
soneelsleden die behoefte
met hen deelden. Gemeten
naar het toenmalige perso
neelsbestand dus zeker een
levensvatbaar idee, zo'n
VPR.
Alarm
Éénmaal opgestart, bleken
ruim 4000 personeelsleden
bereid zich daadwerkelijk
achter de VPR te scharen.
10
Op basis van deze achter
ban ging men voortvarend
te werk om het braaklig
gend terrein in cultuur te
brengen. En inderdaad, de
VPR verwierf een zekere
stem in het kapittel met be
trekking tot het sociale be
leid binnen de Rabobankor-
ganisatie. Zo maakte ze on
dermeer deel uit van de Ad
viescommissie Sociaal Be
leid Rabobanken. Ook op
terrein van meer individuele
belangenbehartiging tim
merde de VPR druk aan de
weg. In 1977 zocht men
verlichting in de drukker
wordende werkzaamheden
door het aanstellen van een
secretaris. Dat werd Jan
Stronks. Komend van het
CNV, dus een doorgewin
terd vakbondsman. 'Natuur
lijk was dat even wennen,'
zegt hij nu, 'niet alleen voor
mij, maar vooral ook voor de
mensen met wie ik om de
tafel zat. Men was duidelijk
gealarmeerd, geneigd zich
in te graven.' Niet iets om
van op te kijken eigenlijk.
Binnen de Rabobankorgani-
satie stonden bijvoorbeeld
directeuren van aangesloten
banken nogal vreemd te
genover een directe con-
Claim
Arnold Stuivenberg, links op
de foto, de huidige voorzit
ter, zegt er het zijne van:
'Dat braakliggende terrein,
daar lag duidelijk een claim
op van de vakbeweging. En
langzaam maar zeker werd
die claim omgezet in forme
le invloed. Op centraal ni
veau weliswaar. Dat was
eind jaren zeventig. De VPR
heeft ook geholpen die zaak
binnen de Rabobankorgani-
satie vorm te geven. De dis
cussie over medezeggen
schap en arbeidsvoorwaar
den, over ondernemingsra
den en CAAR, daar waren
we bij betrokken. In die tijd
bleek ook dat het afsluiten
van een specifieke 'Rabo-
CAO' duidelijk niet tot de
mogelijkheden behoorde.
Dat alles had wel tot gevolg
dat wij als VPR behoorlijk
aan de zijlijn kwamen te zit
ten. We zochten binnen dat
nieuwe, steeds completere
plaatje naar andere moge
lijkheden om onze invloed te
laten gelden. Vandaar dat
we toen een samenwer
kingsverband met de Dien
stenbond CNV zijn aange-
'Al vrij snel was er sprake
van meningsverschillen,'
zegt een terugdenkende Ar
nold Stuivenberg, 'van in
grijpende verschillen van in
zicht zelfs. Het kwam er op
neer dat er van een eigen
identiteit naar onze leden
toe niets over kon blijven.
Ons zeer gekoesterde leden
orgaan 'Raborama' - het
VPR-bindmiddel bij uitstek -
zou er zelfs aan hebben
moeten geloven.' Jan
Stronks springt hem bij: 'het
ledental begon sterk terug
te lopen. Via een enquête
bleek overduidelijk dat we
op de verkeerde weg zaten.
Deuren die voorheen ge
makkelijk openzwaaiden,
vielen nu in het slot. Er
moest aan de noodrem ge
trokken worden.'
Brug zonder oevers
Arnold Stuivenberg: 'Het
was bruggebouw vanuit het
midden van de rivier. Maar
op de oevers gebeurde
niets. Men was daar niet be
zig naar ons toe te bouwen.
De leden lieten het afweten.
De Dienstenbond CNV had
een ander bouwplan. Dat
