maakte de Rabobank bekend
dat uit de opbrengst van elk
verkocht exemplaar vijftig
cent zou worden bestemd
voor het opleidingsfonds van
het plaatselijke Rode Kruis.
Tijdens de festiviteiten kon
den winkeliers naar eigen idee
ponden inkopen en ze als wis
selgeld uitreiken aan liefheb
bers. Uiteraard waren niet alle
klanten erop gesteld. Zij ga
ven de voorkeur aan klinkende
munt. Veel middenstanders
accepteerden ook ponden als
betaalmiddel. Daarbij hadden
achteraf, kwamen in eerste in
stantie inderdaad circa 800
exemplaren retour, voorna
melijk van middenstanders
die merkten dat het publiek er
plezier in kreeg met ponden te
betalen. In de daaropvolgende
weken kreeg de bank trou
wens van diverse kanten weer
te maken met navraag.
De initiatiefnemers gingen
aanvankelijk uit van de veron
derstelling dat er weinig of
geen penningen in omloop
zouden komen. Ze verdwijnen
onmiddellijk uit de circulatie
detaillisten in het achterhoofd
echter de geruststellende ge
dachte dat ze na afloop een
eventuele overtollige voor
raad weer tegen de nominale
waarde konden inruilen bij de
plaatselijke Rabobank.
Van de totale oplage, zo bleek
en krijgen als aandenken er
gens een veilig plekje, was de
gedachte. Pas nadat in de
pers het 'namaak-geld' uit
voerige aandacht had gekre
gen, begonnen uit alle wind
richtingen oud-Heusdenaren
via vrienden en kennissen ver-
Nat pak
Een aantal collega's bemande
bij toerbeurt het door de bank
ingerichte verkooppunt voor
ponden tijdens de vesting
feesten.
Een belevenis op zich. Heus-
den had nauwelijks een beter
middel kunnen bedenken om
propaganda te bedrijven voor
het eigen roemruchte verle
den. Adem inhouden en met
de stroom meeschuifelen,
luidde het devies voor de me
nigte die Heusden aandeed
tijdens het hoogtepunt van de
feestelijkheden. Het pittores
ke stadscentrum vertoonde
qua drukte alle gelijkenis met
taken. Het op sensatie beluste
publiek kreeg maar geen ge
noeg van deterechtstellingen.
Aan de gruwelijke realiteit van
dergelijke executies in het
verleden had ook de menigte
kijklustigen van nu geen
boodschap. 'Een hoogst kod
dig gezicht. Op bepaalde pun
ten waande ik me werkelijk in
het tijdperk van Jan Steen', al
dus het samenvattend oor
deel van een bezoeker voor
wie de belegering van de ves
ting het onbetwiste hoogte
punt vormde van alle festivi
teiten. Onder uitbundig wa
pengekletter en het daverend
knallen van namaak-kanon-
het verkeersplein Oudenrijn
tijdens de dagelijkse spits
uren, en plaatselijke horeca-
uitbaters registreerden verge
noegd 'meer drukte dan tij
dens drie dagen carnaval'. De
entourage was er dan ook
naar. Straatmuzikanten, (ex-
cercerende) militairen en an
der kleurrijk volk uit een reeds
lang voorbij gewaand verle
den, beleefden voor twee da
gen hun come-back in Heus
den. Met kwistige hand had
den de organisatoren stro ge
strooid in de straten van het
centrum, er was voor het no
dige loslopende pluimvee ge
zorgd en op de Vismarkt
kweet een beul zich met veel
spektakel van zijn gruwelijke
nen trachtten groepen jonge
ren zich van de stad meester
te maken. De plaatselijke
jachthaven was voor deze ge
legenheid schoongeveegd en
ontdaan van de eigentijdse
plezierjachten die er onder
normale omstandigheden
massaal afmeren. De Heus-
dense plattelandsjongeren
vereniging weerde zich op de
barricades en wallen zo ge
ducht bij het verdrijven van de
'geuzen' dat uiteindelijk tien
tallen vechtersbazen met een
(on)vrijwillige duik de scher
mutselingen beëindigden.WA
7
woede pogingen te onderne
men alsnog een of meer pon
den te bemachtigen.
'Sommigen wilden opeens
wel vijf of zes exemplaren te
gelijk bestellen', laat Jan van
Eerd namens de Rabobank
weten.
