Dorp van Mie Peels doet boekje
open
Overlevering aangevuld met wetenschappelijk
speurwerk in archieven
Doe een boekje open over een kleurrijk
brok lokale geschiedenis, en wacht de
reacties af van het publiek. Onze colle
ga's uit het Brabantse Aalst nemen de
proef op de som, en het resultaat? Luttele
uren nadat - zolang de voorraad strekt -
bankrelaties de gelegenheid krijgen te
gen gereduceerd tarief de uitgave aan te
schaffen, is de eerste oplage compleet
uitverkocht.
Opnieuw wordt een opmerke
lijke tendens bevestigd. Ter
wijl overal de maatschappelij
ke ontwikkelingen in steeds
sneller tempo gaan, groeit te
vens de nostalgische hang
naar het verleden. Zo bezien is
er in Aalst niets buitenge
woons aan de hand. Opmer
kelijk is wel de keuze van het
onderwerp en de aanpak. Mie
Peels en de Aalsterhut, luidt
de titel van het werkje waar
voor historicus Jean Coenen
uit Geldrop tekent. Zoiets
zweemt naar streekromans,
maar dat pakt anders uit.
Mondelinge overlevering
blijkt vakkundig te zijn aange
vuld met historisch bronnen
materiaal. De formule voldoet
zo goed, dat ze zelfs al een
paar uitnodigingen heeft op
geleverd voor de verzorging
van spreekbeurten bij banken
die hun algemene ledenver
gadering houden.
Om in stijl te blijven tijdens de
presentatie van Mie Peels en
de Aalsterhut, krijgen geno
digden boterhammen met ou
derwetse zult voorgezet, plus
peperkoek volgens traditio
neel recept. Zelfs de Bordeaux
superieur die geschonken
wordt, zal voortaan via het eti
ket de herinnering aan Mie
Peels levend houden. En voor
zitter Van den Braak namens
het bankbestuur in diens wel-
omstwoord: 'Als je vertelt 'Ik
woon in het dorp van Mie
Peels', dan klinkt dat toch heel
anders dan 'Ik kom uit Aalst'.
Ofschoon ik dat ook heel
graag zeggen mag...'
Burgemeester Keijzer van
Waalre komt als eregast
evenmin onder de constate
ring uit dat Mie Peels en de
Rabobank een hecht span
vormen. 'Hoe kan een vrouw
die in haar tijd al een bijzon
derheid was, ook in een jachti
ge tijd als de onze nog een be
grip zijn', vraagt hij zich af.
'Heeft het te maken met het
schrijnende contrast tussen
haar leven en onze realiteit? Is
ons groeiend besef van het
oude dan een vlucht op zoek
naar nieuwe rustpunten? Wij
hebben de neiging geamu
seerd te kijken naar wat toen
was. Ontoelaatbaar en onge
cultiveerd in onze ogen. Maar
is er wel zoveel nieuws onder
de zon? De klompen van toen
zijn weliswaar vervangen door
luxe schoeisel, maar wie ziet
wat zich bijvoorbeeld op en
versie van het Mie Peels-mo-
nument, vervaardigd naar het
oorspronkelijke model van het
standbeeld in de Aalster
dorpskern.
Dit standbeeld kan gelden als
het beginpunt van wat langza
merhand gerust een cultus
rond onze sportvelden af
speelt, plaatst toch vraagte
kens bij onze beschaving. De
Aalsterhut van Mie Peels zal
aldoor een herkenningspunt
blijven langs de marsroute die
wij gaan. Onze gemeente
heeft zich inmiddels ontwik
keld tot het Wassenaar van
Brabant. En ook deze status
schept verplichtingen', besluit
de burgervader veelbeteke
nend.
Een ware cultus
Hem valt de eer te beurt een
eerste exemplaar van Mie
Peels en de Aalsterhut uit te
reiken aan Drika van Lieshout.
Zij is met haar 94 jaar volgens
de registers van de burgerlijke
stand de oudste inwoonster
van Aalst. De publikatie gaat
vergezeld van de verkleinde
mag heten. Al jaren zint het
door de gemeente Waalre
'opgeslokte' Aalst op midde
len om te ontsnappen aan z'n
betrekkelijke anonimiteit.
Goede raad is duur, totdat de
Rabobank beeldhouwer Nic
van Leest opdracht geeft een
bronzen beeld te vervaardigen
van een winkelend vrouwtje in
Brabantse dracht. Amper is
het nieuwbouw-geschenk
onthuld, of de bevolking geeft
de creatie spontaan de naam
Mie Peels. Steeds veelvuldi-
ger ook stellen vanaf dat mo
ment vooral jongeren de
vraag: 'Wie was die Mie Peels
nu eigenlijk?' Het boekje Mie
Peels en de Aalsterhut ver
schaft uitkomst. En merk
waardig genoeg zijn het dit
maal vooral de ouderen die
wat te vragen hebben: 'Waar
om moet uitgerekend zo'n
vies vrouwke nu ook nog een
buukske krijgen?'
