Zonnige meisjes
e
Waarvan doen ze het?
vervaardigd wordt. En zoals
de reggae-muziek thuishoort
op Jamaica, zo is de steelmu-
ziek van vlakbij naar ons over
gewaaid uit Trinidad. Onze
muziek in de oorspronkelijke
vorm is letterlijk overal uit
voerbaar. Tot op de meest af
gelegen plaatsen toe. Je hebt
niet eens elektriciteit nodig.'
Negentien jaar was Richard-
son bij zijn komst naar Neder
land in 1965. Opzettelijk lijkt
hij het woord komen te ge
bruiken in plaats van gaan.
'Nederland trok, ondanks de
ligging van Aruba vlakbij de
States. Heel ons onderwijs is
afgestemd op Nederland. Je
leert aardrijkskunde, de ge
schiedenis van Nederland.
Dat maakt nieuwsgierig. Ik
weet nog goed, je had een ge
voel of het er altijd glad was.
Ook al heb je een andere
huidskleur, je achtergrond
blijft toch Nederlands. En au
tomatisch denk je ooit een
kijkje te kunnen nemen in het
moederland.'
De verloren zoon
Die kans deed zich voor toen
diverse Nederlandse bedrij
ven op de Antillen werkvolk
kwamen werven. Het avon
tuur trok Marius Richardson
wel, zeer tot verdriet van fami
lieleden. 'Voor hen ben je ver
loren. Ouders houden hun kin
deren graag bij zich. Levens
lang, snap je, blijf je hun (vol
wassen) kind. Dat hangt sa
men met de familieband, de
onderlinge zorg, broeder
schap.'
Ver van het geboorteland en
midden in de uitdagingen
waar hij zo naar had uitgeke
ken, bleef toch het verlangen
sluimeren een stukje van de
eigen cultuur aan te houden.
En zo hoefde er nog maar wei
nig'te gebeuren of de Steel-
en Showband High Chaparral
was een feit. Het indeuken en
uitbeitelen van de benodigde
olietonnen met allemaal hun
eigen toonhoogte, maar ook
het branden - een karweitje
dat buitengewoon nauw luis
tert omdat het de toon van het
ijzer de vereiste strakheid
geeft - alles gebeurde in
eigen beheer. Inmiddels om
vat het vaste repertoire van de
groep een kleine honderd
nummers. Alles drijft, wan
neer we Marius Richardson
mogen geloven, voornamelijk
op ritme en swing. En dan nog
iets: 'Veel bands bestaan
maar eventjes. Zonder stipt
heid hou je geen twintig jaar
stand zoals wij. Je krijgt lang
zaamaan naam. Onze optre
dens hebben kleur en fleur;
het karakter blijft anders, wel
ke muzieksoorten je ook door
elkaar gooit'.
De hoofdschotel blijft Zuid
amerikaans, wat niet wil zeg
gen dat de muzikanten hun
neus verachtelijk ophalen
voor composities als La Bam
ba, een onverslijtbaar When
the Saints, The rivers of Baby-
Ion, Belafonte's Island in the
sun of opwindende Calypso
klanken. Een limbo-specialist
en een paar zonnige meisjes
die - licht en een beetje fleurig
gekleed - wel dansen willen,
worden achter de hand ge
houden. Voor mensen die op
hun avond iets bijzonders wil
len regelen. Eén nadeel kleeft
er wel aan de band: wil men
alle beschikbare apparatuur
verslepen dan mag men wel
twee bussen huren. Vandaar
dat ('economisch bekeken')
de bas-tonnen nog weieens
het veld ruimen voor een bas
gitaar. 'Gerommel' is er verder
niet bij. Teveel verarming zou
het betekenen. Richardson
zelf bespeelt de solopan en
fungeert tegelijk als zanger bij
het groepje. Behalve op een
eigen grammofoonplaatje kan
High Chaparral inmiddels ook
op verschillende TV- en radio
optredens terug zien.
Wapperende beentjes
'Gezellig met elkaar' luidt de
veelzeggende titelsong van
het eerste plaatje. De 'wappe
rende beentjes' waarvan spra
ke is in het lied hebben direct
te maken met het sfeertje dat
Marius Richardson zo dier
baar is en waarin hij Neder
land liefst massaal wil laten
delen. Een hele opgave, ver
onderstellen we. Of zijn de
verschillen in volksaard niet
onoverbrugbaar? Richardson
zet zich schrap. Wordt hem
naar zijn eerlijke mening ge
vraagd? Graag, als dat zou
kunnen. Vooruit dan. 'Het gaat
uiteindelijk allemaal om de
zelfde vreugde en gezellig
heid. Maar die kun je beleven
op zoveel verschillende ma
nieren. ledereen kiest zijn ma
niervan doen. Hij is het zo ge
wend. Over het algemeen
komt een Hollander moeilij
ker, trager op gang. Maar uit
eindelijk heeft ritme geen
leeftijd. Het pakt alle oren, of
ze willen of niet. Nederlanders
bekijken eerst alles. Ze willen
wel, maar durven niet als eer
ste. Zo gaat het op de Antillen
niet. In één keer rennen ze al
lemaal gelijk naar de vloer.
Nederlanders blijven op een
avondje dikwijls 'zitten'. Een
stukje kaas eten, moppen ver
tellen. Lachen. Je kent het
wel. Een feest waar niet ge
danst wordt is toch niet hon-
er zich veelvuldig op. De aan
passingen verlopen moeilij
ker, stroever. De kans op bot
singen is groot, andersom is
de overgang soepel. Een Ne
derlander ginds gaat zich vrij
voelen. Als je op Aruba niet
naar iemands verjaardag gaat,
vatten vrienden het op als een
belediging. In Nederland
hoort er uitdrukkelijk een uit
nodiging aan vooraf te gaan.
Even vanzelfsprekend is het
op de Antillen dat de speelka
meraadjes van onze kinderen
mogen mee-eten. Ze horen
erbij. In Nederland ligt dat
vaak toch anders. Nederlan
ders op de Antillen vragen
zich af 'waar doen ze het
van?', als ze zien hoe in een
m
derd procent. Wat de feest
gangers betreft, kennen we
op de Antillen ook geen leef
tijdsverschillen. Dat onder
scheid zit hier wel. Dans je
met een ouder iemand, dan
staart men je aan. Wat is dat
nou? Er zit toch niks achter,
zeker?'
Marius Richardson moet toe
geven dat een twintigjarig ver
blijf hier hem danig heeft ver
hollandst. Hij kent de manier
van denken, heeft ermee om
leren gaan. 'Veel gewoontes
blijken te voldoen in Neder
land, dus waarom zou je dat
kritiseren?' Nieuwkomers
echter, zo merkt hij, verkijken
arm land iedereen er toch gro
te auto's op nahoudt. Als je
amper belasting betaalt, gaat
het. Maar in Nederland hoefje
aan een grote wagen niet te
beginnen. Ja, heel eventjes
misschien. Maar daarna is het
afgelopen met die wegenbe
lasting. Je rijbewijs halen kost
hier een kapitaal. Daar krijg je
gratis les van een broer of zo.
Als rij-instructeur op de Antil
len zou je beslist verhongeren.
Mensen die gewend zijn zich
geen zorgen te maken en ner
gens naar te kijken, ondervin
den de meeste moeilijkheden.
Die kunnen niet tegen dat
voortdurende 'dit moet niet,
dat mag nietWA
