I Vffr
Ontbrekend stempel
zorgt voor
verbijstering
aangehouden. Het kan van
beslissende betekenis zijn
voor het bemachtigen van de
felbegeerde predikaten.
Dieren met voortreffelijke fok-
eigenschappen gooien vol
gens Johan Visser zeker niet
automatisch hoge ogen als
showdier. Ook het omgekeer
de komt voor, is hem uit erva
ring bekend. Zelf heeft hij mo
menteel zijn zinnen gezet op
hanen met een wat forsere li
chaamsbouw. 'Bepaalde die
ren hou ik met het oog daarop
aan. Zo blijf je goochelen bij
het formeren van foktomen.
Want behalve de algehele
bouw is ook de juiste poot-
kleur van belang, en de vleu
geldracht. Vuurrode ogen en
een kraakgele pootkleur ho
ren bij het schoonheidsideaal.
Bij voorbaat kansloos zijn
hoenders met herkenbare ui
terlijke fouten zoals een 'pit' in
de kam, ofkromme tenen.'
Slechts dieren in optimale
conditie maken kans op in
zending naar een keuring of
tentoonstelling. Wat Johan
Visser betreft, gaan er zelden
meer dan vier dieren tegelijk
op reis. 'Ze worden er altijd
minder van', verduidelijkt Vis
ser, en hij verwijst naar een
paar onvermijdelijkheden als
eentonig voedsel en een lang
durig verblijf in (te) enge
kooien.
Een element van spanning
omgeeft zo de deelname aan
iedere show; doorgaans duurt
het totdat de keurmeesters
gesproken hebben. Als echte
liefhebber legt Johan Visser
zich op voorhand al neer bij
hun beslissingen. Anders
wordt het wanneer zich cala
miteiten voordoen, zoals
laatst tijdens de Esposizione
Europea di Avicoltura e Coni-
glicoltura. Met deelname uit
veertien landen werd dit offi
ciële Europese kampioen
schap voor de 19e keer gehou
den in het Italiaanse Verona.
Tienduizend dieren vielen er
te bezichtigen, waaronder 53
konijnen, 51 sierduiven en 66
veelbelovende hoenders van
Nederlandse oorsprong. Zo
althans luidde de opzet van de
42 landgenoten die inschre
ven. Ook Johan Visser was
van de partij, met maar liefst
drie jonge hennen en een
beste haan. En omdat hij het
geweldige spektakel bitter
graag eens persoonlijk wilde
meemaken, zette hij
welgemoed koers naar het
zuiden. Om na een reis van
1400 kilometer tot de verbij
sterende ontdeking te komen
dat in die immense tentoon
stellingshal de 'Hollandse'
hokken allemaal even leeg
waren. Wel vermeldde de ca
talogus keurig alle inzenders,
maar daar hield het ook mee
op. Wat bleek? Terwijl ieder
een in alle onschuld dacht dat
de vereiste veterinaire maat
regelen tot in de details waren
afgewikkeld, wilde een doua
neman bij het afwikkelen van
de formaliteiten aan de Ita
liaanse grens per se een stem
peltje zien dat nou net ont
brak. Met als gevolg dat het
hele transport onverrichterza-
ke de thuisreis kon aanvaar
den.
Johan Visser: 'Kun je je voor
stellen hoe ik eraan toe was?
Je wilt heel benieuwd na zo'n
lange autorit eens gaan bekij
ken hoe de dieren eraan toe
zijn na zo'n lange reis, en dan
beleef je zoiets. Terwijl ik aan
vankelijk niet eens wist welk
drama zich had afgespeeld.
Zelfs moest ik in het hotel
waar ons gezelschap zou wor
den ingekwartierd de eigena
resse nog tot bedaren bren
gen. Witheet van woede was
ze over het uitblijven van haar
Hollandse gasten. Voor mij
was er direct na dat incident
geen aardigheid meer aan.
Verschrikkelijk, in een woord.
Door zo'n tegenvaller zou je
voorgoed de lol in een liefheb
berij kwijt raken. Het was extra
sneu aangezien de Neder
landse inzending zich zo te
zien heel goed met de rest had
kunnen meten. Dat gold zelfs
voor de Luxemburgse Wyan-
dotte die tijdens de keuring
werd uitverkoren als de aller
mooiste van haar ras. Nu
duurt het wachten op een
nieuwe kans nog twee jaar.'