I Vffr Ontbrekend stempel zorgt voor verbijstering aangehouden. Het kan van beslissende betekenis zijn voor het bemachtigen van de felbegeerde predikaten. Dieren met voortreffelijke fok- eigenschappen gooien vol gens Johan Visser zeker niet automatisch hoge ogen als showdier. Ook het omgekeer de komt voor, is hem uit erva ring bekend. Zelf heeft hij mo menteel zijn zinnen gezet op hanen met een wat forsere li chaamsbouw. 'Bepaalde die ren hou ik met het oog daarop aan. Zo blijf je goochelen bij het formeren van foktomen. Want behalve de algehele bouw is ook de juiste poot- kleur van belang, en de vleu geldracht. Vuurrode ogen en een kraakgele pootkleur ho ren bij het schoonheidsideaal. Bij voorbaat kansloos zijn hoenders met herkenbare ui terlijke fouten zoals een 'pit' in de kam, ofkromme tenen.' Slechts dieren in optimale conditie maken kans op in zending naar een keuring of tentoonstelling. Wat Johan Visser betreft, gaan er zelden meer dan vier dieren tegelijk op reis. 'Ze worden er altijd minder van', verduidelijkt Vis ser, en hij verwijst naar een paar onvermijdelijkheden als eentonig voedsel en een lang durig verblijf in (te) enge kooien. Een element van spanning omgeeft zo de deelname aan iedere show; doorgaans duurt het totdat de keurmeesters gesproken hebben. Als echte liefhebber legt Johan Visser zich op voorhand al neer bij hun beslissingen. Anders wordt het wanneer zich cala miteiten voordoen, zoals laatst tijdens de Esposizione Europea di Avicoltura e Coni- glicoltura. Met deelname uit veertien landen werd dit offi ciële Europese kampioen schap voor de 19e keer gehou den in het Italiaanse Verona. Tienduizend dieren vielen er te bezichtigen, waaronder 53 konijnen, 51 sierduiven en 66 veelbelovende hoenders van Nederlandse oorsprong. Zo althans luidde de opzet van de 42 landgenoten die inschre ven. Ook Johan Visser was van de partij, met maar liefst drie jonge hennen en een beste haan. En omdat hij het geweldige spektakel bitter graag eens persoonlijk wilde meemaken, zette hij welgemoed koers naar het zuiden. Om na een reis van 1400 kilometer tot de verbij sterende ontdeking te komen dat in die immense tentoon stellingshal de 'Hollandse' hokken allemaal even leeg waren. Wel vermeldde de ca talogus keurig alle inzenders, maar daar hield het ook mee op. Wat bleek? Terwijl ieder een in alle onschuld dacht dat de vereiste veterinaire maat regelen tot in de details waren afgewikkeld, wilde een doua neman bij het afwikkelen van de formaliteiten aan de Ita liaanse grens per se een stem peltje zien dat nou net ont brak. Met als gevolg dat het hele transport onverrichterza- ke de thuisreis kon aanvaar den. Johan Visser: 'Kun je je voor stellen hoe ik eraan toe was? Je wilt heel benieuwd na zo'n lange autorit eens gaan bekij ken hoe de dieren eraan toe zijn na zo'n lange reis, en dan beleef je zoiets. Terwijl ik aan vankelijk niet eens wist welk drama zich had afgespeeld. Zelfs moest ik in het hotel waar ons gezelschap zou wor den ingekwartierd de eigena resse nog tot bedaren bren gen. Witheet van woede was ze over het uitblijven van haar Hollandse gasten. Voor mij was er direct na dat incident geen aardigheid meer aan. Verschrikkelijk, in een woord. Door zo'n tegenvaller zou je voorgoed de lol in een liefheb berij kwijt raken. Het was extra sneu aangezien de Neder landse inzending zich zo te zien heel goed met de rest had kunnen meten. Dat gold zelfs voor de Luxemburgse Wyan- dotte die tijdens de keuring werd uitverkoren als de aller mooiste van haar ras. Nu duurt het wachten op een nieuwe kans nog twee jaar.'

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Raboband' | 1984 | | pagina 9