7
Tussen herrie
en muziek
Onze inmiddels tot Nederlan
der genaturaliseerde Schot
grijnst maar weer eens breed.
Zijn opdecountry-muziek ge
baseerde kledij moet overi-
van de diesel door in de songs.
Een sterk ritme, maar geen ge
jank. Lawaaierige popmu
ziek doet mij totaal niets. Dat
is ook mijn bezwaar tegen de
moderne discotheken. Je
kunt jezelf er niet eens ver
staanbaar maken. Maar geen
bezoeker kan zeggen dat
gens geen misverstanden wek
ken. Mensen denken al gauw
alleen aan muziek die hoort
bij veedrijvers en ander ruig
volk uit Nashville, Texas of
Tennessee. Maar de roman
tiek van kampvuur en huifkar
is voorbij. Country-muziek is
veel ruimer, kent invloeden
uit allerhande landen. Wel
vormen volkse elementen
steeds de basis. Fred Irving:
'Behalve de galop van het
paard of het geluid van een
trein klinkt ook het gebrom
country oorverdovend is. Het
verschil tussen herrie en mu
ziek, duidelijk?'
Het duo Black Crystal
staart zich geenszins blind op
de populariteit en het succes
van grootheden uit het vak zo
als Emmylou Harris, Hank
Williams, Chet Atkins, Tam-
my Wynette en Johnny Cash.
Zolang elk optreden maar een
feest is, doet de rest er minder
toe. 'Geen na-aperij, da's
foute boel'. De uren die niet
besteed worden aan haar
atheneum- en muziekstudie,
offert Joyce gehoorzaam op
aan zangles. 'Zij is tevreden,
haar zangpedagoog' mogen
we op gezag van partner Fred
aannemen. Allang vergeten is
de ellende van vroegere leer
meesters die haar wegstuur
den met het onverbiddelijke
oordeel 'jij zult het nooit le
ren'. Voorbij ook het verdriet
over de trouweloosheid van
een muzikale zus. Toen die
omgang kreeg met een veelbe
lovend vriendje mocht Joyce
het verder alleen uitzoeken.
Zelfs de episode waarin ze met
een opschepperig verhaal ei
genhandig een door haar vol-
gezongen cassetteband ging
aanbieden bij een platenfir
ma, resulteert nu slechts in
wat verlegen gegiechel. 'Die
lui schrokken zich werkelijk
rot...'
Trekken als
een bloedzuiger
Sinds kort staat als trots van
de vrouw des huizes bij de
Utrechtse binnenstadswo
ning een Amerikaanse Mercu-
ry voor de deur. 'Bouwjaar
1975 weliswaar, maar je wilt
bij elk optreden toch een beet
je sjiek aankomen' licht Fred
Irving toe. Naar de gekste uit
hoeken van het land snelt het
gulzige slagschip desgewenst.
Aan boord steevast de gloed
nieuwe installatie, inclusief
versterker aangeschaft voor
een vracht geld. 'Alles wat we
hadden ging eraan op, plus
nog een boel centen die we niet
bezaten'. Twee maanden leef
den Joyce en Fred vrijwel uit
sluitend op een rantsoen van
bonen en rijst. Black
Crystal hebben er tot nu toe
geen moment spijt van gehad.
De belangstelling is verheu
gend, en vooral het feit dat ze
bij optredens naderhand wor
den teruggevraagd is een reu
ze stimulans. 'Het bevordert
zichzelf'.Inmiddels kan het
tweetal putten uit ruim vier
uur repertoire. Irving: 'De pu
bliek heeft wel niet zoveel
meer uit te geven, maar toch
kunnen we leuk blijven draai
en. Voor een smalle prijs veel
doen is beter dan veel vragen
bij weinig werk. Er is een ge
luk: deze muziek past bij ieder
een. Geen leeftijd te jong of
te oud. Als iets niet aanslaat',
beweert de mannelijke helft
van het country-duo 'kun je
het gerust vergeten. Zelfs al is
het gehalte uitstekend. Bang
ben ik nooit op een podium,
maar soms is het zwoegen om
er sfeer in te brengen. Je kunt
leren een publiek te lezen. En
toch, het blijft spannend be-
fore ('Ik moet dat afleren') elk
optreden. Je moet hard wer
ken aan ze, zeker bij een grote
zaal vol volk. Als een bloed
zuiger aan hun gevoelens trek
ken. Doen wij iets fout, dan
merkt de publiek het meteen.
Maar gelukkig zitten wij niet
verstopt in een cocon van
perfectheid'.
De man die al vanaf zijn jeugd
muziek maakt 'opgehoor' wil
nog wel kwijt dat je aan het
eind van zo'n voorstelling
vaak compleet versleten bent.
'Maar wat hindert bij klate
rend handgeklap die ver
moeidheid nog? Je neemt ze
op de koop toe net als het net
jes wegbergen en verslepen
van alle onhandelbare appa
ratuur'.
Daarna pas zoeft de gerieflij
ke Amerikaan weer richting
Utrecht, geruisloos haast.*
