13
'Eind goed, al goed.' Tot die
conclusie neigt de Amster
dammer Dick Willems op
grond van ervaringen die hij
opdeed met het afsluiten van
een reisverzekering bij de
Rabobank. Centraal stond het
verlies van een paar sport
schoenen, verspeeld tijdens
een vakantie in het Noordita-
liaanse Lutago. De schade
claim leek aanvankelijk bij ge
brek aan informatie over toe
dracht en oorzaak nauwelijks
voor honorering vatbaar. Na
herhaald aandringen bracht
de gedupeerde op navolgen
de wijze alsnog verslag uit.
"tomet
nasleep.
'Het was op een zonnige dag, barometer
stand 1054 mbar, des namiddags rond de
stonde van vier, dat ik vanaf het Speikbo-
den per ski het 963 m lager gelegen dorp
Lutago wilde bereiken. De eerlijkheid ge
biedt te zeggen dat ik na het nemen van dit
besluit werd bekropen door een lichte
angst, aangezien in twee voorgaande jaren
dezelfde afdaling resulteerde in verrekte
hiel- respectievelijk enkelbanden en ik de
rest van beide vakanties in het plaatse
lijke zwembad lag te revalideren. Ik ver
trouwde echter op het scheepsrecht dat
doorgaans na drie maal in werking treedt
en met de voorzichtigheid van mijn moe
der in haar porseleinkast moest het dit
maal lukken. Uit aërodynamische overwe
gingen gespte ik nog even een heuptasje
aan waarin ik mijn sportschoenen veilig
dacht te hebben opgeborgen. Met enige
achterwaardse pressie op de skistokken
ving de reis aan. Behoedzaam manoeuvre
rend langs geopende kloven, bestraffend
kijkend naar wat dennebomen die de
naaldgrens waren gepasseerd, werd de
eerste mijl afgelegd. Op een vlak stukje
Forststrasse boven een vrij steile helling
besloot ik mezelf een kleine pauze te gun
nen en het fraaie panorama op mijn net
vlies te laten inwerken.
Nauwelijks waren beide ski's tot rust geko
men of mijn trommelvliezen werden geac
tiveerd door een verscheurende schreeuw.
Verschrikt ontwaarde ik een technisch
minder-geavanceerde wintersporter die
een fractie van een seconde later zijn bon
kige lijf in mijn knieholte priemde, waarna
ik verstrengeld met een paar armen en be
nen die mij niet toebehoorden richting
plateaurand werd voortgestuwd. Een wei
nig later voelde ik dat de zwaartekracht vat
begon te krijgen op de vleesmassa. Terwijl
we zo gezamenlijk een alternatieve afda
ling begonnen, waarbij we beurtelings de
onderste positie innamen, schoot me plot
seling te binnen dat ik toch eerder had
moeten beginnen met het schrijven van
ansichtkaarten. Meters lager kwam de
menselijke sneeuwbal tot rust. Als stille
getuigen fungeerden twee paar ski's, als
totempalen in de sneeuw geplant. Nadat
met enige klappen de originele tenuekleu-
ren weer tevoorschijn waren gekomen
bleek tot mijn niet geringe schrik dat mijn
heuptasje tijdens de salto op eigen houtje
de reis langs de helling had voortgezet. Af
dalen tot het punt waarop het tasje een
rustpauze had ingelast leek een weinig
aanlokkelijke klus, gezien de problemen
die zich voordeden bij onze pogingen het
punt van vertrek weer te bereiken. Het
denkbeeld om met behulp van 97 passan
ten een menselijke keten tot het tasje te
vormen strandde op het feit dat elke voor
bijganger thuis nog melk of aardappelen
op het vuur had staan. Aangifte van het
verlies bij de politie, zoals vermeld in de
polisvoorwaarden, bleef achterwege, na
dat enkele personen me in een langdurig
gesprek hadden overtuigd, dat de politie
waarschijnlijk niet bereid zou zijn bij een
eventuele bergingsoperatie helikopters in
te zetten.'
Resultaat bleef niet uit. Na enige tijd volg
de de uitnodiging tot een bezoek aan de
bank, waar niet alleen de ingediende scha
declaim bleek gehonoreerd, maar waar de
onfortuinlijke Amsterdammer bovendien
een troostrijke bos bloemen kreeg toege
stopt. Voor de genomen moeite bij het
beschrijven van de toedracht
