t
lenden op. Als de dienstauto naderbij glijdt
naar een schaduwrijk parkeerplekje, ko
men meteen de handtekeningenjagers in
actie. Ex-premier Van Agt geniet. Met de
welwillende glimlach van een echte vedet
te laat hij het huldebetoon van fans en ver
eerders over zich heen komen. Terwijl de
organisatoren voor hun hoge gast een weg
banen naar het podium, zijn sommige fiet
sers nog druk doende met het aanbrengen
van fietsvlaggetjes of een laatste inspectie
van vervoermiddelen. 'Als we maar geen
stukken rijden,' klinkt het ergens bezorgd.
De bejaarde dame die het zegt, meldt haar
buurvrouw dat ze behalve de verplichte 60
kilometer waarvoor ze heeft ingeschreven
ook nog eens 20 kilometer moet peddelen
van en naar huis. 'Maar ik zou het niet wil
len missen.' Levendige pretogen overzien
het veld. Vederlichte sportfietsen naast
degelijke karretjes, voorzien van fietstas
sen vol proviand of zelfs bagagewagentjes,
compleet met tuinstoelen. Veel bekijks
voor Anneke Jager en Joan Waszink die
aan de start verschijnen per 'ligfiets'. Vel-
penaar Waszink trapt op jaarbasis min-
stens tienduizend kilometer bijeen. Hier
rijdt hij een testfiets van revolutionair mo
del. Van Agt weet weer feilloos wat hem te
doen staat. Onder het toeziend oog van
persfotografen wordt de creatie van eigen
bodem omstandig bevoeld en beproefd.
Behendigheid en stuurmanskunst van de
ex-premier schieten op dit vlak echter nog
merkbaar tekort.
Het comfortabele zitkuipje waardoor de
ligfiets zich meer dan door de verkoopprijs
van 1 200 gulden van het overige materieel
onderscheidt, leidt intussen doorlopend
tot sceptische commentaren van omstan
ders.
Hangstuurke
'Dat noem ik geen fietsen meer. Op zo'n
ding zit je steeds achterop. Geef mij dan
maar liever een hangstuurke,' meent een
naar de laatste mode gekleed sportfiguur
met valhelm en racehandschoenen,
's Mans fietsgenote draagt een breedge
rande zonnehoed, terwijl ze in een mandje
op de bagagedrager de huishond mee
voert. Het dier kan zo te zien de zenuwach
tige drukte maar matig waarderen en toch
duurt het geruime tijd alvorens Van Agt -
in tweevoud - het startsignaal geeft. Eerst
verplaatst hij zich, overeind gehouden
door enkele gedienstigen, luttele meters
op een fietsvehikel met museumwaarde.
En vervolgens komt het eigenlijke startpis-
tool er nog aan te pas. De omstanders
glunderen. Is het niet prachtig?Om vier uur
die nacht pas in z'n bed gerold in verband
met ('iedereen nog de groeten van Peter
Winnen') een bliksembezoek aan de ren
nerskaravaan in de Franse bergen en dan
nu alweer present om z'n zegje te doen:
'Doe het 'm maar eens na,' mompelt een
stem in de menigte. Onverstoorbaar ver
kondigend 'waar het hart van Brabant vol
van is,' laat 'onze Dries' zich vervolgens gul
bewegen tot het aanbrengen van handte
keningen op vodjes papier en rennerspet
jes. Natuurlijk is er ook een bemoedigend
woord tot meneer Van Ham, 89 jaar jong
en Tilburger (ojee, ja) in hart en nieren. Te
vreden begeeft dan de oudste deelnemer
uit het rennersveld zich op weg, zichtbaar
ontroerd door zijn ontmoeting met het
CDA-idool. In het kielzog van die honder
den fietsende opa's, oma's, vaders, moe
ders en kinderen.
Prijsvraag
De gebleken belangstelling om juist in ge
zinsverband vier dagen op pad te gaan in
spireerde de Rabobanken uit het gebied de
organisatoren financieel een steuntje in de
rug te geven. Deelnemers merkten die be
trokkenheid duidelijk op de derde fietsdag.
Terwijl de route het peloton langs oer-Bra-
bantse plaatsjes als Moergestel, Spoor-
donk en Oirschot voerde, moesten er een
aantal niet al te moeilijke vragen beant
woord worden. Wie over enige kennis van
de streekgeschiedenis beschikte kwam al
een heel eind. Maar om een kans te maken
op de als hoofdprijs beschikbare fiets ont
brak ook ditmaal de onvoltooide slagzin
niet op de wedstrijdformulieren
