16
Vervolg van pagina 15.
'Het was een hele gekke gewaarwording.
De mensen vonden het een doodnormale
zaak dat ze door de bank werden opge
beld.' 'Ik denk,' vult Theo ter Horst aan, 'dat
het een onderdeel is van hoe je de zaak
aanpakt, de manier van presenteren. We
hebben bij de voorbereiding erg intensief
nagedacht over onze vraagstelling. De al
lereerste vraag, de binnenkomer is het be
langrijkste. Die mag niet agressief zijn. Je
moet niet bellen om alleen een produkt aan
te smeren. 'Hoe zouden wij graag bena
derd willen worden?' Dat was de vraag die
we steeds in ons achterhoofd hadden.'
Niemand van de 'actievoerders' heeft dan
ook een negatieve reactie uit de hoorn kun
nen optekenen, ook niet van degenen die
uiteindelijk toch geen interesse in een Tie
nerrekening bleken te hebben. 'Ik geloof
niet dat de mensen het erg vonden, er was
niemand negatief,' aldus Annet Meijer. 'De
mensen vonden het normaal dat we bel
den, alhoewel sommigen zich erover ver
baasden dat we in de avond moesten wer
ken.'
Gesmeerde gesprekken
De gesprekken liepen in het algemeen bij
zonder gesmeerd en geanimeerd. 'Maar,'
is de mening van Gonny van Dijk, 'je moet
wel veel meer weten dan de informatie al
leen over de Rabobank-Tienerrekening.'
Gebleken is, dat er bij de mensen een hele
boel vragen op allerlei gebied leven. Jan
van den Bosch: 'Wij zijn er achter gekomen
dat de mensen best ook andere dingen wil
len weten. Maar meestal hebben ze wat
schroom of veel te veel haast om er mee
naar de bank te komen. Als je ze echter op
zoekt in hun eigen omgeving, dan is de rust
er even en komen de vragen los.' Hans van
Diggelen komt met een mooi voorbeeld
opdraven: 'Een van mijn collega's kreeg
een klant aan de lijn die absoluut geen inte
resse in deTienerrekening had. Wel was hij
boos over een hoop andere dingen, waar
hij klachten over spuide. Hij is toen uitge
nodigd eens naar de bank te komen om de
zaken uit te praten. Zo gezegd, zo gedaan.
De problemen werden naar volle tevreden
heid opgelost. Bovendien verliet hij de
bank met twee tienerkoffers onder de arm.'
In Hazerswoude is het roer nu radicaal om
gegooid. Jan van den Bosch: 'Dit is één van
de mogelijkheden om in de toekomst nog
te kunnen gaan scoren. Je moet voortdu
rend blijven zoeken naar creatieve wegen
om de cliënt te benaderen. Je moet je ac
tief opstellen. De tijd is voorbij dat we pas
sief achter de balie op de klant stonden te
wachten. Wij hebben er in ieder geval een
streep onder gezet.'
Vooruitzichten en goede voornemens die bij
het scheiden van het oude jaar worden uit
gesproken hebben meestal betrekking op
het gehele nieuwe jaar. Daarom is het
helemaal niet erg om in dit nummer van
Raboband nog even terug te blikken op de
decemberedities van de personeelsbladen.
Hier volgt een kleine bloemlezing uit de
heil- en zegenboodschappen die vanuit de
directiekamers naar de verschillende re
dactieburelen ter publikatie werden ver
stuurd.
In Zoebennieuws (Zoetermeer) schrijft De
Hooge onder de kop 'Het voordeel van de
twijfel; wie overweegt krijgt overwicht' dat
1982 bloed, zweet en tranen kostte. 'De
misère van het bedrijfsleven en de beper
kingen van de burger gingen onze bank
niet voorbij.' Ook 1 983 zal niet probleem
loos zijn, maar: 'met constructief saneren,
snoeien en schaven moeten we in staat
worden geacht het financiële karwei te kla
ren.'
Ook De Kreij spreekt in 't Bankloapertje
(Middeiharnis) van een bewogen jaar 1982.
'■Wj
t- m.
Hij schetst een niet zo vrolijk beeld. 'Als
bank zullen we moeten proberen er zo goed
mogelijk doorheen te komen. Dat vraagt in
zet en inzicht, vooral van hen die nauw be
trokken zijn bij het relatiebeheer.
De stijging van het balanstotaal zal in Mid
deiharnis achterblijven bij de begroting. De
kosten zijn in 1982 sterk gestegen, niet in
het minst door de vrij forse personeelsuit
breiding. Voor 1983 zit dat er niet in: 'Na
jaren van forse groei zijn we nu beland in
een fase van consolidatie,aldus De Kreij.
Kroese is in De Silo Onder (Woudenberg)
niet zo negatief. Wat gebeurt er tegen
woordig? We zijn wat voorzichtiger gewor
den in onze uitgaven, we letten wat meer
op de kleintjes. 'Is dat erg? Nee toch zeker.
We worden juist weer eens bepaald bij de
waanzin van de weggooimaatschappij die
we met z'n allen bezig waren te creëren.
Laten we proberen in elk geval niet te kla
gen in onze kleine werkgemeenschap. De
