t siiff
Spontane optredens van groepjes muzi
kanten garanderen afwisseling en ver
strooiing, terwijl honderden mensen vol
overgave met dozen sjouwen of nog bezig
zijn wijn te bottelen. Naar eigen keuze
heeft iedereen vaatjes wijn van 20, 32 of
65 liter inhoud kunnen reserveren. De be
langstelling is zo overweldigend dat er een
vrachtwagen aan te pas moet komen om
de bestelde voorraden rood, wit en rosé
vanuit de Loirestreek op te halen en na de
nodige douaneformaliteiten af te leveren
onderde rook van Eindhoven. Hetfeestelij-
ke geroezemoes gaat net zo lang door tot
ook de inhoud van het laatste plastic vaatje
onder de kurk zit. Vrijwel onophoudelijk
klinkt het gerinkel van de flessen. Jochies
uit de hele buurt trommelen elkaar op en
zijn niet meerweg te slaan. Er valt altijd wel
wat te halen...
De enorme toeloop, de permanente ver
keersopstoppingen, de zorgen om een
'vlekkeloos' verloop van alles, de vuile vaat
en alle bijkomende rompslomp verhindert
niet dat na afloop pa en moe Rovers met de
beide eveneens dodelijk vermoeide kin
deren toch unaniem tot de slotsom komen:
ja, volgend jaar doen we het weer.
Ingrid Rovers: 'Je krijgt - vergeet dat niet -
honderden mensen over de vloer. Het is in
en om huis na afloop dan natuurlijk een
grote bende. Je houdt het echt niet voor
mogelijk. Maar op zulke momenten kun
nen we met de kinderen gelukkig terugval
len op een span heerlijke buren.'
En dan te bedenken dat ergens vooraan in
de jaren zeventig op een camping in Bre-
tagne de eerste aanzet tot dit alles is gege
ven. Kees Rovers offreert daar z'n Franse
buurman een puike Hollandse sigaar: het
begin van een dikke vriendschap, zal wel
dra blijken. Een paar jaar later brengt het
Brabantse gezin de kerstdagen door bij de
nieuwverworven kennissen. De culinaire
hoogtepunten van het familiefeest worden
door de bijbehorende excellente wijnen
royaal besprenkeld. Over de plaats van
herkomst laat de gastheer geen twijfel be
staan en zo kan het gebeuren dat defamilie
Rovers via een aanzienlijke omweg huis
waarts keert. Men belandt in Anjou, de be
roemde wijnstreek ten zuiden van Angers
aan de oevers van de Loire. ledereen rekent
op een kort oponthoud bij wijnboer Pierre
Rochard, maar dat pakt anders uit.
Oponthoud van een uur loopt uit
Onder het motto 'Les amis de mes amis
sont mes amis' wacht de Nederlanders een
gedwongen doch hoogst aangenaam ver
blijf van enkele dagen. In de zaal voor de
druivenplukkers worden de bedden voor
de nacht in gereedheid gebracht en vol
enthousiasme vertelt de bejaarde vrijgezel
over zijn loopbaan als wijnboer. Overheer
lijke maaltijden worden afgewisseld met
excursies naar andere wijnboeren, de kas
telen van de Loire en de eigen kelders van
Pierre Rochard. Ook troont hij uiteraard
zijn gasten mee naar madame Regine Mo-
reau, de buurvrouw die vroeg of laat zijn
activiteiten in de wijnbouw zal gaan voort
zetten. Kees Rovers: 'We kwamen thuis
met een auto vol geweldige wijnen en in
onze gedachten volop souvenirs aan een
fantastische kerstvakantie.'
In de maanden nadien maken buren, vrien
den en familieleden voor en na 'op proef'
kennis met de meegebrachte wijnen en zo
krijgt geleidelijk aan een steeds grotere
groep mensen de smaak te pakken...
Kees Rovers: 'Naar Franse begrippen is het
helemaal niet gek wanneer groepen men
sen op bepaalde adresjes collectief hun
jaarlijkse voorraadje wijn inkopen. Voor
ons was het een hele toer. Je kreeg name
lijk met tientallen formulieren en docu
menten te maken. Onkunde onzerzijds
maakte dat we aan de grens bij ons eerste
transport een oponthoud van 1 2 uur had
den, maar we leerden gauw genoeg. Nu
weten we dat invoer per fles duurder is dan
per vat. Een paar eenvoudige bottelmachi
nes en een kurkapparaat of vaten voor ge
zamenlijke rekening zijn dan gauw genoeg
gekocht. En voor de douaneformaliteiten
nemen we een declarant in de arm.'
leder jaar omstreeks carnaval reizen Ingrid
en Kees Rovers af naar de Loire om alvast
de smaak van nieuwe oogst te pakken te
krijgen en om nadere afspraken te maken.
De inmiddels 75-jarige Pierre Rochard
heeft met stijgende verbazing de ontwik
kelingen gevolgd. Momenteel nemen de
Hollandse vrienden al ongeveer een derde
van zijn totale oogst voor hun rekening. De
man die naar de oppervlakte van zijn wijn
gaarden gemeten tot de kleine wijnboeren
behoort, had het tot voor kort absoluut niet
voor mogelijk gehouden. Pierre verbouwt
en bereidt zijn wijn nog op zeer klassieke,
haast primitieve wijze. Geen moderne ap
paratuur of toevoeging van chemische
middelen. Grote wijnboeren zien in hem
hun leermeester. Als er problemen zijn
zoals ziekten onder de planten, dan wordt
de bejaarde Pierre Rochard ingeschakeld
voor advies. Hij is er niet weinig trots op dat
zijn wijn nu de weg naar Holland heeft ge
vonden. Vorig jaar nog kon hij zijn mis-
