slbeek:
tijdverdrijf.
sinaasappelsap voor ons op tafel. De kelk
jes worden tot de nok gevuld.
'Heus, ze zijn hier goed voor mij.' Ferme
taal, als om bij voorbaat ieder misverstand
uit te sluiten. 'Het eten en drinken is prima.
Je kunt het niet eens op allemaal. Jullie zult
me absoluut geen kwaad woord horen
zeggen over de verzorging. Geen ruzie, he
lemaal niet. Ik leef hier in de beste harmo
nie. Nee echt, geen kwaad woord. Maar het
blijft een noodzakelijk kwaad, zo'n bejaar
denhuis. Nee, het valt niet mee. Van nie
mand krijg ik bezoek. Je hebt al zo vaak
mensen uitgenodigd. Hoogstens een keer
is zo iemand hier dan later ook echt op be
zoek geweest.'
Sombere woorden van een alleenstaand
man. Later tijdens de ontmoeting zal hij
ons meetronen naar de conversatiezaal,
een ruimte waar voornamelijk gezwegen
wordt. Starende blikken overal, beklem
mende leegte. Verspreid aan tafeltjes zit
ten bejaarden in groepsverband te zwijgen
achter hun middagthee.
Nu kan iedereen het zien.
Bezoek voor meneer
Middelbeek. Twee man
maar liefst. Zien jullie het?
Kijk dan. Zelfs een tas vol foto
toestellen hebben de heren bij
zich. Met nauw verholen triomf
zwaait de magere hand naar een
enkel bekend gezicht. Spoedig wint
de somberheid weer veld.
'Mijn hele familie heb ik overleefd.
Vader, moeder, neven, nichten,
achterneven, broer en halfbroers. Na
elkander zijn ze overleden. Gestorven.
De een na de ander. Allemaal. Alléén zal ik
me overal doorheen moeten slaan. Als een
verschoppeling. Na de dood van mijn moe
der, eigenlijk is vanaf toen alles tegengelo-
pen. De dokter zei het destijds al: het leven
gaat door grote diepten heen. Veel zult u
nog mee moeten maken.'
Van de jaren nadien heeft Johan Middel
beek er 25 gesleten in een tehuis voor al
leenstaande mannen. 'Helaas,' oordeelt
hijzelf niet zonder verbittering. Een leven
vol karweitjes. Schillen ophalen, aardap
pels pitten, de tuin doen. Met het klimmen
van de jaren namen ook de pesterijtjes toe.
'Met als mikpunt mijn kale kop,' legt me
neer Middelbeek uit.
Gelukkig kwam toen de verlossing van het
bejaardenhuis. Omstreeks december
1976 moet dat zijn geweest. Een hele
overgang, dat wel. 'Je mocht in het tehuis
niet doen wat je wilde. Hier ben ik vrij man,
eigen baas. Maar je bent het niet gewend
op jezelf te zijn aangewezen. Er wonen hier
83 vrouwen en 37 mannen om precies te