20 'A/s ik loop te zoeken, dan komt er een soort hebzucht over me, waardoor ik niet meer van ophouden weet. Nog even verder kijken denk ik dan. Meestal betekent dat dat ik nog uren doorzoek, totdat het echt donker is geworden. Riet Helsloot, al twaalf en een half jaar werkzaam op de postkamer van Rabobank Amstelveen, vertelt over haar unieke vrijetijdsbesteding: zij verzamelt pijpen. Riet wroet en graaft in de aarde op zoek naar stenen pijpen uit het grijze verleden. In de vijf jaar, dat ze nu toegeeft aan die verzamelwoede, is moeder aarde erg gul geweest. ■*\V De uit ziekte van Amstelvee Een kleine vierduizend pijpen telt haar collectie nu. 'Kopen,' zegt Riet Helsloot, 'heb ik nooit ge daan op twee exemplaren na. Ik zag ze lig gen op een antiekmarkt en vond ze zo ver schrikkelijk mooi. Maar eigenlijk is dat te gen mijn principes.' Het klinkt wat merkwaardig, maar aan de oorsprong van deze pijpenverzameling lig gen een visite en... een mol. Riet: 'Ik was eens bij mensen op bezoek die een soort schilderijlijstje aan de muur had den bevestigd, waarbinnen allemaal pijpe- koppen aan spijkertjes hingen. Ik vond dat een erg leuk gezicht. Een paar dagen later liep ik langs een weiland. Ineens zag ik daar een molshoop opkomen en in die zwarte aarde zag ik een stenen pijpekopje steken.' Vanaf dat moment kon zij geen weerstand meer bieden aan haar verzamellust en heb zucht. Elk weekend trok zij het land in op zoek naar die kostbare kleinoden, die vroeger gewone gebruiksvoorwerpen waren, maar nu het hart van verwoede verzamelaars sneller doen kloppen.

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Raboband' | 1982 | | pagina 20