O O O O
in in in tn
ca cvTcsa csf
mm HET ONZE
VERZEKERIMGS-\D\ ISEÜR
tuur in Noord-Limburg en het heuvelland
ten zuiden Nijmegen? En wanneer je daar
toch eens op raakt uitgekeken, dan is een
kleine uitwijkmanoeuvre voldoende om
ook een bejaarde fietser te doen belanden
in de bosrijke Duitse grensstreek van Kra
nenburg en het mysterieuze Reichswald.
Iedere dag dus trekt meneer Middelbeek
erop uit voor wat ook bij hem het afwikke
len van geldzaken heet. Eerst maar even
kijken hoe de zaken ervoor staan in de ei
gen woonplaats Gennep. Twee vaste
adresjes zijn er hier. Vanouds de Rabo
bank, maar sinds een jaar mag ook de ABN
zich verheugen in Middelbeeks klandizie.
Het gebruikelijke ritueel. Een tientje opne
men. Vier rijksdaalders graag. Vervolgens
op de fiets naar Groesbeek. Twaalf kilome
ter inclusief de venijnige beklimming van
de Jansberg. Straks de afdaling van de
Holleweg, dat gaat een stuk gemakkelijker.
Nu is het lopen geblazen. Is de natuur niet
schitterend? Eenmaal op de plaats van be
stemming, wordt uit een broekzak weer de
sleetse portemonnee gevist. Zo kaal als
een luis is het ding, net als de banden van
Middelbeeks fiets. 'Dag meneer. Middel
beek, wat zal het zijn? Een rijksdaalder
storten? Hier het formuliertje. Als u daar
even tekent... Goed zo. Dan is dit nu uw
saldo, ziet u? Ja hoor, blijft u maar gerust
even uitblazen op de bank daar. Maar niet
indutten, zodat we u weer zoals laatst te
gen sluitingstijd moeten wakker
schudden...' De kantoorhouder: 'Volhou
den, meneer Middelbeek. De eerste 25 jaar
zijn de moeilijkste. Daarna gaat het van
zelf.'
dere bankbezoekers. Soms is er koffie. Het
koekje denk ik er dan bij. Ik mag zolang blij
ven zitten totdat het personeel ook naar
huis gaat. Terwijl de bank toch al een uur
vroeger op slot gaat.'
Meneer Middelbeek. Heus, hij voelt zich
niet verplicht iedere dag al die banken af te
lopen. Maar een mens zoekt toch bezighe
den en het rondbrengen van een spaar
centje kan dan wonderveel betekenen. Zo
lang de gezondheid goed blijft, nietwaar?
Geen ongelukken van betekenis, behou
dens dat ene incidentje dan. Letterlijk is Jo-
han Middelbeek de afgelopen herfst een
keer van de weg afgewaaid en in de grep
pel beland. Een hoofdzuster heeft de be
smeurde en gehavende jas in beslag geno
men.
Met z'n fiets aan de hand loopt de gebogen
gestalte dan traag bij ons vandaan. Bij de
ingang van het bejaardenhuis kijkt hij ons
zo lang mogelijk na. Ginds wacht opnieuw
de eenzaamheid. Het geheven handje
wuift. Vaarwel. Tot ziens?
Weer buiten. 'Dat was nou de chef. Daar
hadden ze thuis vroeger café. Zeg eens
jongeman, heb jij die mensen ook nog ge
kend?'
Een uur fietsen en we zijn weer terug op de
thuisbasis in het Niersstadje Gennep.
Gauw even een hapje eten en dan na dat
middagmaal weer snel op pad. In zuidelijke
richting gaat ditmaal de reis. Heijen, Affer-
den en Bergen. Met telkens als doelwit de
plaatselijke Rabobank. Soms ook komt dit
drietal 's morgens aan de beurt. Dan staat
Groesbeek voor de middaguren op het
schema. Volop variatiemogelijkheden, dat
zien we wel. In theorie liggen er zeven mo
gelijke halteplaatsen op de route van de
man met het onafscheidelijke gleufhoedje.
Dagelijks wordt de route bepaald. Overal
wordt hij herkend, onze trouwe spaarder.
En hooguit een nieuweling aan de balie
kijkt in het begin even wat bevreemd bij het
horen van de minuscule bedragen die wor
den opgenomen of gebracht. Voor de rest:
een grapje, een vriendelijk praatje. Een be
moedigend woord hier of daar. En als het
zo uit komt, met sinterklaas bijvoorbeeld,
zijn er presentjes. Kleinigheidjes namens
het voltallige personeel. 'Meneer Middel
beek, hij wordt steeds jonger, zei laatst ie
mand. Is dat niet mooi? Maar ik mag de
meisjes niet van hun werk afhouden. Ze
zijn wel goed voor mij, allemaal. Een meis
je, heet die niet Clara of Carla? En dan heb
je Cor, zo'n jongeman met een baardje. Ze
hebben ook een goede trouwe klant aan
me. Bij de bank in Bergen mag ik ook ge
rust blijven uitrusten. Ik begin ook weieens
een praatje, als het lukt, met een van de an-
